İki İhtiyar
Bir sonbahar günüydü, esiyorken bir rüzgâr,
Küçük parkta görmüştüm, geziyordu tek onlar.
Biri şapka giymişti, biri kara kalpaklı,
Yüzleri mahzun idi, gözleri ağlamaklı.
İki yaşlı bir olmuş oturmuş kanepeye,
Bakıp duruyorlardı, mezarlıklı tepeye.
Gelmişten ve geçmişten birazcık konuştular,
Belli ki bazı şeyler, görüşüp danıştılar.
Dediler çok yanıldık, zannettik eğlenmek hoş,
Şimdi anladık ama ömür geçti ve bomboş.
Gözlerinden yaş aktı, süzüldü damla damla,
Yavaş yavaş kalktılar, kalplerindeki gamla.
Çok acı bir hakikat döküldü dillerinden,
Yanık bir ah çektiler, bir ah ki ta derinden.
Ömrümüz boşa geçmiş, eyvah bize ki eyvah!
Neye yarar şimdi ki, çektiğimiz bu vah vah!
Zahit Genç
[
Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın
