144- Abdullah İbn Amr İbnu'1-Âs (r.a)'tan rivayet edilmiştir:

“Peygamber (s.a.v.), Yüce Allah'ın İbrahim (a.s) hakkındaki

“Rabbim! Şüphe­siz ki onlar, insanlardan bir çoğunu baştan çıkardılar. Bundan sonra kim bana tabi olursa o bendendir” [288] ayetini okudu. İsa (a.s) hakkın­daki

“Eğer onlara azab edersen, onlar senin kullarındır, eğer onları bağışlar­san, şüphesiz sen Azız daima üstünsün, Hakîm (=hüküm ve hikmet sahi­besin” [289] ayetini okudu. Daha sonra ellerini havaya kaldırıp:

“Ya Rabbi! Ümmetim, ümmetim...!” diye dua edip ağladı. Bunun üzerine yüce Allah:

“Ey Cebrail! Muhammed'e git. Ona niye ağladığını sor. Rabbin, onun niye ağladığını pekala bilir ya!”  buyurdu.

Cebrail, Peygamber (s.a.v.)'e gelip ona (ağlamasının nedenini) sordu. Resulullah (s.a.v.), ne söylediğini ona anlattı. Halbuki Allah onun ne söylediğini pe­kala bilir. Nihayet Allah:

“Ey Cebrail! Muhammed'e git. Ona şunu şunu söyle seni ümmetin hakkında hoşnut edeceğiz ve seni üzmeyeceğiz” buyurdu. [290]

Hz. Peygamber (s.a.v.), ümmetine karşı son derece şefkatli ve merhametlidir. Onun sevgi ve şefkati o kadar çoktu ki, herhangi bir kimseyi sıkıntı içerisinde görmek, onu fazlasıyla üzerdi. Nitekim Yüce Allah, onun bu duygularından;

“Doğrusu size bir peygamber geldi ki, sizin sıkıntıya düşmeniz onu incitir ve üzer. Çünkü o, size çok düşkün, mü­minlere karşı çok şefkatli ve merhametlidir” [291] buyurulmaktadır. Bu ayet, Hz. Peygamber (s.a.v.)'in ızdırap içerisinde gördüğü kişiler karşısındaki durumunu sade bir şekilde anlatmaktadır. Sizi İnciten ve size sıkıntı veren her şey, onu da İncitmektedir. Çün­kü o, sizin ızdırabınızı kendi ızdırabı, güçlüklerinizi kendi güçlüğü bilir.

Bir gün sahabeden bazıları, müşriklerin işkencelerine dayanamayıp Peygamberimize ge­lip müşrikler için beddua etmesini ister. Bunun üzerine Peygamber (s.a.v.);

“Ben dünyaya beddua etmek için gönderilmedim. Ben sadece rahmet olarak gönderildim” [292] buyurdu.

Yine bir ayeti kerimede,

“Eğer sen kaba ve katı yürekli olsaydın hiç şüphesiz insanlar etrafından dağılıp giderlerdi” [293] buyurulmaktadır.

İşte bu ve benzeri örnekler, Peygamberimizin insanlık için ne kadar sevgi, şefkat ve merhamet dolu olduğunu açık bir şekilde göstermektedir.

[288] İbrahim: 14/36.

[289] Mâide: 5/118.

[290] İbn Hibbân, Sahih, (7234, 7235); Beyhakî, el-Esmâ' ve's-Sıfât, 2/341-342; Beğâvî, Şerhu's-Sürıne, 4337.

[291] Tevbe: 9/128.

[292] Müs­lim, Birr 87.

[293] ÂI-Î İmran: 3/159.
 

s.a.. ; sevgi, şefkat ve merhamet abidesi olan En nadide Gül'e selâm olsun , ümmetini bu kadar düşünüp gözeten Peygamberimiz'e s.a.v layik oluruz insaallah.