Halid ibnu´l-Velîd

Halid ibnu´l-Velîd (r.a.)

O Uyumaz.

Uyuyan Kimseyi de Bırakmaz!

Onun durumu ne tuhaftır!...

O, Uhud gününde müslümanlara saldıran diğer günlerde de İslâm´ın düşmanlarına saldıran kişidir...

Şimdi başlangıcından itibaren onun hikâyesine gelelim.. Fakat hangi başlangıç?

Kendisi, hayatının başlangıcı olarak, sadece, biat etme Rasûlüllah´la (s.a.v) el sıkıştığı günü biliyor...

Eğer mümkün olsa, o günden önceki bütün yılları ve günleri ömründen ve hayatından söküp atacaktı...

O halde, biz de onunla birlikte sevdiği, kalbinin Allah´a huşu duy, duğu, ruhunun Rahman´dan el aldığı, bunun üzerine, boş günlerinde bâtıla yardım etmenin günâhlarını omuzundan atmak üzere, Allah´ın dinine, elçisine ve Hakk yolunda büyük şehâdete hasretinden dolayı yerinde duramadığı o güzel andan başlayalım...

Bir gün nefaiyle başbaşa kalıp her gün sancaklarının parlaklığı ve yüksekliği artan yeni din hakkında düşündü ve Allâmü´l-Guyûb (gaybleri çok iyi bilen) olan Allah´tan kendisine herhangi bir sebeple hidâyeti uzatmasını istedi... Ve temiz kalbinde îmanın müjdeleri parladı. Şöyle dedi:

«Vallahi, işleri yoluna girdi...

Bu zatın peygamber olduğu kesin...

Ama, ne zaman?

Gidip müslüman olayım...»

Şimdi, Rasûlüllah´a (s.a.v.) gidişini ve mü´minler kafilesi içinde yerini almak için Mekke´den Medine´ye yolculuğunu bize anlatması için ona kulak verelim :

« Bana arkadaş olacak kimseler bulmak istedim. Osman ibn-i Talha´yla karşılaştım. Arzu ettiğim şeyi ona anlattım. O da hemen kabul etti. Hep birlikte çıktık. Seher vakti yola koyulduk. Ovada giderken, Amr ibnü´l-As´la karşılaştık. Bize merhaba dedi. Biz de merhaba diye cevap verdik...

Nereye gidiyorsunuz? dedi. Biz de durumu açıkladık. O da : Kendisinin de müslüman olmak için Rasûlüllah´a (s.a.v.) gitmek istediğini söyledi.

Onu da yanımıza aldık ve 8 nci senenin safer ayının ilk günü Medîne´ye geldik. Rasûlüllah´a (s.a.v.) görünce, Peygamber´e verilen şekilde ona selâm verdim. O güler yüzle selâmımı aldı. Arkasından Ke-lime-i Şehâdeti getirerek müslüman oldum.

Rasûlüllah (s.a.v.) şöyle dedi :

« Senin akıllı olduğunu biliyor, bunun seni selâmet ve hayra eriştireceğini umuyordum»,

Rasûlüllah´a (s.a.v.) biat ettikten sonra :

«Benim günâhlarımı bağışlaması için Allah´a dua etmeni istiyorum» dedim. O da şöyle buyurdu:

«İslâm, daha önce işlenmiş" günâhları, saymaz, siler». Ben de:

« Ya Rasûlellah! Bunu yapmanı istiyorum» dedim. Bunun üzerine Rasûlüliah (s.a.v.) :

« Allah´ım! Senin yolundan yüz çevirme konusunda yaptığı şeylerden dolayı Halid ibnu´l-Velîd´i bağışla» dedi.

Amr ibnu´l-As ve Osman ibn-i Talhâ da ilerleyip müslüman oldular ve Allah´ın Rasûlü´ne biat ettiler...

Peygamber´e söylediği sözü gördünüz mü? «Allah yolundan yüz çevirme konusunda bütün yaptıklarımı bağışlamasj için Allah´a dua etmeni istiyorum??...»

Görüşünü ve basiretini bu ibare üzerine kuran; Allah´ın kılıcının ve İslâm kahramanının hayatında bilmecelere benziyen davranışları iyi anlayabilecektir...

Onun hayatını anlatırken bu davranışlara vardığımızda, bu cümle onları anlamak ve1 açıklamak için delilimiz olacaktır.

Gelelim şimdi, yeni müslüman olan Halid´le birlikte Kureyş´in süvarisinin onların atlarına ait dizginlerinin sahibinin; savaş dünyasında bütün arapların, dahisinin; babalarının ve kavminin şereflilerinin ilâhlarına sırtını döndüğünü, onun Peygamber ve müslümanlarla birlikte, Allah´ın kendisine Muhammed´in ve kelime-i tevhidin sancağı altında ortaya çıkmayı takdir ettiği yeni bir dünyaya yöneldiğini göreceğiz...

Öyleyse, müslüman olduktan sonra Halid´le birlikte hayret v durumunu göreceğiz!!..

Mû´te savaşının kahramanları üç şehidle, Zeyd İbn-i Harise, Ca´-fer İbn-i Ebî Talib ve Abdullah ibn-i Ravaha ile ilgili haberi hatırlıyor musunuz?

Bunlar, Suriye topraklarındaki Mûte savaşının kahramanlarıydılar... Bu, Bizanslıların iki yüz bin kişiyi getirdikleri ve müslümanların benzersiz bir şekilde çarpıştıkları bir savaştı...

Rasûlüllah´ın (s.a.v.) üç komutanın da şehid olduğunu haber verdiği hüzünlü yüce cümleyi de hatırlıyor musunuz? O şöyle buyuru-yordu :

« Sancağı Zeyd ibn-i Harise aldı ve şehîd oluncaya kadar elinde sancak olduğu halde döğüştü...

Daha sonra sancağı Ca´fer aldı. Şehîd oluncaya kadar o da de sancak olduğu halde döğüştü...

Sonra da sancağı Abdullah ibn-i Ravaha alıp elinde sanca! duğu halde, şehîd oluncaya kadar döğüştü...

Rasûlüllah´ın (s.a.v.) bu sözlerinin devamını, bu sayfalardaki yer ler İçin saklamıştık. İşte devamı:

« Sonra sancağı, Allah´ın kılıçlarından olan bir kılıç aldı v Allah fethi onun vasıtasıyla nasib etti...»

Bu kahraman kimdi acaba?

İşte bu, Rasûlüilah´ın (s.a.v.) orduya komutan tayin ettiği üç kişinin komutası altında normal bir er olarak Mû´te savaşına koşan Halid ibnu´l-Velîd´di. O üç komutan da Zeyd, Cafer ve İbn-İ Ravaha ve yine aynı sırayla savaş meydanında şehîd edilen bu kişilerdi...

Komutanların sonuncusu şehîd olarak yere yıkıldıktan sonra Sabit ibn-i Akram sancağa koşup sağ eline aldı ve karışıklık, saflarını dağıtmasın diye müslüman ordusunun ortasında yükseltti...

Sabit sancağı eline alır almaz, hemen Halid ibnu´l-Velid´e yöneldi ve ona şöyle dedi :

« Sancağı al, Ebû Süleyman!»

Halid, yeni müslüman olmuş birisi olarak; ondan önce müslüman olmuş Ensar ve Muhacirlerin bulunduğu bir topluluğa komutan olma hakkına sahip olmadığı görüşündeydi.

Edeb, tevazu, anlayış ve faziletler... İşte o, bunların hepsine lâyık birisiydi!...

Sabit ibn-i Akram´a şu cevabı verdi :

« Hayır... Ben sancağı alamam. Buna sen daha lâyıksın... Sen hem yaşça büyüksün, hem de Bedir savaşına katıldın...»

Sabit de ona şöyle cevap verdi:

« Sancağı sen al, çünkü savaşmayı sen benden daha iyi bilirsin. Vallahi ben sancağı elime sadece sana vermek için aldım».

Daha sonra Akram müslümanların arasında şöyle haykırdı : « Halid´in komutanlığına razi .oluyor musunuz?» Onlar da : « Evet...» dediler.

Bu üstün şahsiyet atına bindi. Sanki o, Rasûlüilah´ın hayatında ve vefatından sonra, kahramanın adım adım katedeceği uzun ve açık bîr yol üzerinde açılma vakti gelmiş kapalı kapılan çalıyormuşcasma sancağı eliyle öne uzattı... Ta ki, kader, onun üstün şahsiyetiyle takdir edilmiş bir noktaya varsın...

Halid, savaşın sonu belli olduktan sonra ordu komutanlığına geçmişti Müslümanların kaybı çoktu. Perişan durumdaydılar. Kalabalık Bizans ordusu üstün durumdaydı ve müslümanları kırıp geçiriyordu...

O, savaşın sonucunu değiştirecek, mağlûbu galip, galibi mağlûb hale getirecek herhangi bir savaş imkânına sahip değildi...

Orduyu kurtarmak için bu dahiyi bekleyen tek iş, İslâm ordusun-daki kayıpların durması, geri kalanını zararsız olarak savaştan çıkarmak, yani savaş meydanında çarpışan kuvvetin geri kalanının mahvını önlemek için geri çekilmekti.

Ancak böyle bir geri çekilme, imkânsız demekti...

Fakat, eğer «cesurun kalbinde imkânsız yoktur» sözü doğruysa, Halîd´den daha cesur kalpli, ondan daha üstün bir deha ve ondan daha derin görüşlü kim vardı?...

İşte o sırada, Allah´ın kılıcı, şahin gözlerine benzeyen gözleriyle geniş savaş alanına göz atmak üzere ilerler ve ışık hızıyla zihninde plânlar yapar... Ordusunu savaş devam ederken gruplara ayırır, sonra her grubun görevlerini belirtir. Akıllara durgunluk veren tekniğini ve mükemmel dehasını kullanmaya başlar. Böylece Bizans ordusunun saflarında büyük ve geniş bir gedik açtı. İslâm kahramanının dehasıyla mahvedici ve işini bitirecek bir belâdan kurtulduktan sonra bütün müslüman askerleri rahatça o gedikten çıktılar!...

İşte bu savaşta Rasûlüllah (s.a.v.) Halid´e bu yüce lâkabı lütfetmiştir.

Kureyş, Rasûlüllah´la (s.a.v.) olan anlaşmasını bozar ve müslümanlar onun (s.a.v.) komutasında Mekke´yi fethetmek için hareket ederler...

Rasûlüllah (s.a.v.) ordunun sağ kanadına Halid İbnu´l-Velid´i komutan tayin eder.

Müslüman ova ve dağlarının, uzun zaman putçuluk ve şirk ordusunun komutanlarından biri olarak tanıdığı Halid, Mekke´ye müslüman ordusunun komutanlarından biri olarak giriyordu...

Tatlı çocukluk ve neş´eli gençlik hatıraları aklına geliyordu.

Daha sonra, aciz ve hiçbir değeri olmayan putlar için ömrünü harcadığı uzun günlerin hatıraları da aklına geliyordu...

Pişmanlık gönlünü ısırmadan önce, durumun dehşeti ve yüceliği karşısında titriyordu...

Mekke üzerine yürüyen nurun durumu. Vücutları, hâlâ işkence ve terörün izlerini taşıyan ve zorla, düşmanlıkla çıkarıldıkları memlekete dönen ?kişneyen atların üstünde ve dalgalanan İslâm bayraklarının altında oraya dönen? ezilmek istenenlerin durumu karşısında titriyordu...

Dün Dâru´İ-Erkam´da yaptıkları gizli konuşmalar Mekke´yi yerinden oynatan tekbîrlere ve bütün varlıkların onlarla birlikte olduğu ke-lime-i tevhîdlere, dönüşmüştü. Sanki herkes bir bayram yapıyordu!...

Mu´cize nasıl tamam olmuştu? Bu olanları yorumlayacak neydi?

Hiçbir şey... Zafer kazanan askerlerin birbirlerine bakarak ve sevinerek, kelime-i tevhîd ve tekbirlerinin arasında tekrar edip durdukları şu âyetten başka hiçbir şey yorumlayamazdı :

Allah´ın vâ´di... Allah va´dini bozmaz».

Halid başını havaya kaldırıyor, ufku dolduran İslâm bayraklarının yüceliği, sevinç ve neşesi içinde bakarak kendi kendine şöyle diyordu :

« Evet... Elbette bu-Allah´ın vaadidir, Allah vaadini bozmaz!...»

S...
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın