Ammar İbn i Yasir

AMMAR İBN-İ YÂSİR

Cennetlik bir adam...

Bazı insanlar Cennet'de dbğsalar, orada gelişip büyüseler ve sonra dünyanın süsü ve nuru olmak için dünyaya getirilselerdi; Ammar, annesi Sümeyye ve babası Yâstr mutlaka bunlardan olurlardı!...

Fakat niçin, «doğsalar, gelişip büyüseler v.s.» diyoruz... Yâsir ailesi gerçekten Cennetliklerden iken niçin böyle bir faraziyede bu-

Rasûlüllah (s.a.v.) :

«— Sabrediniz, ey Yâsîr ailesi... Allah'ın size va'dettiği Cen-net'tir» dediğinde, onları sadece teselli etmiyor, aksine bildiği bir hakikati ikrar edip gözüyle gördüğü bir gerçeği te'yîd ediyordu...

Ammar'ın babası Yâsîr ibn-i Amir, bir kardeşini arayıp, sormak için Yemen'deki köyünden çıktı...

Mekke'de ikâmet etmek hoşuna gitti ve Ebû Huzeyfe ibnu'i-Mu-ğîre ile anlaşarak oraya yerleşti.

Ebû Huzeyfe O'nu Sümeyye bint-i Hayyât adındaki bir cariyesiy-le evlendirdi...

Bu mübarek evlilikten, Allah onlara Ammar'ı verdi..

Allah'ın kendilerine hidâyet verdiği doğru kişilerin sânına uygun olarak onların müslümanlığı erken oldu...

Yine erkenci doğru kişilerin sanma uygun olarak, ontar da Ku-reyş'in işkence ve terörlerinden yeteri kadar nâsiblerini aldılar!!...

Kureyş, mü'minlerin başına kötü şeyler gelmesini beklerdi.

Eğer mü'minler kavmin şerefli ve güçlü kimselerindense, onları tehdit ve korkuyla terkederlerdi. Ebû Cehil o mü'minlerden birisiyle karşılaştığında: «Senden daha iyi oldukları halde sen atalarının dinini terkettin. Aklını başından alacağız... Şerefini alt üst edeceğiz... Ticaretinde zarara uğratacağız. Malını yok edeceğiz»» derdi. Daha sonra, şiddetli bir sinir harbine girişirlerdi.

Eğer mü'minler Mekke'nin zayıf, fakir ve kölelerinden olu lan ateşin üstüne koyarlardı.

İşte Yâsîr ailesi bu takımdandı...

Onlara işkence edilme işi Mahzum oğullarına havale edilmişti. Hepsini, Yâsîr'i, Sümeyye'yi ve Ammar'ı, her gün, Mekke'nin kızgın kumlarına götürürler ve onlara işkence Cehenneminden her türlüsünü uygularlardı!!!...

Bu işkencede Sumeyye'nin payı çok ağır ve korkunçtu: Şimdi ondan söz etmiyeceğiz... İnşallah; yüce fedakârlığı ve büyük azmiyle birlikte, ondan, benzerlerinden ve ebedî günlerdeki kardeşlerinden bahsedeceğimiz bir fırsat doğar.

Şimdi mübalağasız olarak, şehîd Sumeyye'nin o sırada, başından sonuna kadar bütün beşeriyete tükenmeyen bir şeref lütfeden bir davranış; güzelliği gitmeyen bir asalet vakfetmiş olduğunu söylemekle yetinelim!.

Bîr davranış ki o kadından; bütün devirlerde mü'minlere ve bütün zamanlarda şeref sahibi insanlara yüce bir anne örneği vermiştir.

Rasûlüllah (s.a.v.) Yâsîr ailesine işkence edildiğini bildiği yer giderdi...

O günlerde karşı koyacak ve işkenceyi önleyecek çarelerden, hiçbirine sahip değildi...

Bu, Allah'ın dilemesiydi...

Yeni din —Yani Hz. İbrahim'in dini olan Hânif— Muhammed'in bayrağını kaldırdığı din, geçici bir ıslâh hareketi değildi... inanan insanların hayat yoluydu.

Bu inanan insanların, dinin yanında bütün kahramanhklarıyla, fe-dakârlıklarıyla ve tehlikeleriyle tarihini bırakması gerekiyordu.

Bu şerefli müdhiş fedakârlıklar; din ve âkidenin yok olmayan bir sebat ve eskimeyen bir ebedilik olduğunu lütfeden sağlam temellerdir.

Bunlar, mü'minlerin kalplerini dostluk, gıpta ve sevinçle dolduran köprülerdir.

Bunlar, gerçek dini, doğruluğunu ve büyüklüğünü idrak eden, nesillere yol gösteren meş'âlelerdir.

Böylece İslâm için fedakârlıklar yapılması ve kurbanlar verilmesi gerekiyordu.

Kur'ân-ı Kerîm bu manâyı, müslümanlara birçok âyette açıklamıştır.

O şöyle buyurur:

«Andolsun, biz kendilerinden öncekileri de denemişken, insanlar, inandık deyince, denenmeden bırakılacaklarını mı sanırlar?»

(Ankebût/2)

«Yoksa içinizden Allah cihâd edenleri ve sabredenleri belirtmeden Cennet'e gireceğinizi mi sanıyordunuz?» [ÂI-i İmran/142)

«Allah elbette doğruları ortaya koyacak ve elbette yalancıları da ortaya çıkaracaktır.» (Ankebût/3)

-Allah, içinizden cihâd edenleri; Allah'tan, Peygamberinden ve inananlardan başka sırdaş edinmeyenleri ortaya çıkarmadan sizi kendi halinize bırakacak mı zannediyorsunuz? Allah işlediklerinizden haberdardır.» (Tevbe/16)

«Allah, İnananları sizin durumunuzda bırakacak değildir, temizi pisten ayıracaktır». (Âl-i İmran/179)

«İki topluluğun karşılaştığı günde başınıza gelen, Allah'ın izniy-ledir. Bu inananları belirtmesi içindir...» (Âl-i îmran/166-167)

Evet... Böylece Kur'ân, kendisini taşıyıp okuyanlara; fedakârlığın, imanın özü olduğunu, haksızlıklara, azim, sabır ve sebatla karşı koymanın en güzel ve en şahane iman faziletlerini meydana getirdiğini öğretti...

Allah'ın dini, kaidelerini koyuyor, temellerini atıyor ve misâllerini veriyor. Onun, bu yüce iş için, inananlarından, dostlarından ve ona sadâkat gösterenlerden ilerdeki mü'minlere örnek olan bir grubu seçerek, varlığını ortaya koyması ve kendini temize çıkarması fedakârlıkla olması gerekiyordu.

Sümeyye, Yâsir ve Ammar, fedakârlık, azim ve sebatlarıyla, İslâm'ın yüceliğinin ve ebediliğinin vesîkasını vermek için İslâm'ın seçtiği mübarek ve yüce grupdandı...

Biz, Rasûlüllah (s.a.v.) her gün, sebat ve kahramanlıklarını selâmlamak üzere Yâsîr ailesinin yanına giderdi, demiştik. Onlar, da-yanılamıyacak işkencelerle karşılaşırken, onların bu durumlarına merhamet ve şefkatinden dolayı Resûlüllah'ın (s.a.v.) yüce kalbi erirdi.

Bir gün, onları ziyaret ettiğinde, Ammâr seslendi: «Ya Rasûlallah! İşkence son haddine vardı». Peygamber Es.a.v.) de ona şöyle seslendi:

«— Sabret... Ebû'l-Yakzan...

Sabrediniz Yâsîr ailesi...

Size va'dedilen Cennet'tir...» Arkadaşları, Ammar'ın gördüğü eziyetleri birçok konuşmalarında tarif etmişlerdir:

Amr ibnu'I-Hakem şöyle der:

«— Ne dediğini bilmez hale gelinceye kadar Ammâr'a işkence

ediliyordu».

Amr ibn-i Meymun da şöyle der:

«—Müşrikler Ammâr İbn-i Yâsîr'i ateşte yakarlardı. Rasûlüllah (s.a.v.) ona uğradığında, eliyle başını sıvazlayıp: «Ey ateş! İbrahim'e karşı serin ve zararsız olduğun gibi Ammâr'a karşı da serin ve zararsız ol» derdi.

Sırtına ağır gelse de, gücünü kırsa da bütün bu şiddet Ammar'ın ruhuna asla ağır gelmemişti...

Ölüm, Ammâr'ın aklına hiç gelmemişti. Ancak, cellâtlarının suç işlerken ve azgınlık yaparken bütün dehalarını kullandıkları o gün müstesna... O gün, ateşle dağlamaktan tutun, kızgın taşlar altında, sıcak kumların üzerine yatırmaya kadar... Soluğu kesilinceye, derileri ve yaraları sayuluncaya kadar suyun içine daldırmaya kadar her türlü işkenceyi yapmışlardı.

Çünkü o gün bu şiddetin baskısı altında aklını kaybetmişti. Ona tanrılarımız hakkında güzel şeyler söyle, deyip birşeyler söylemeye başlamışlardı. O da şuursuz olarak söylediklerini tekrar etmişti.

O gün, işkence bittikten sonra biraz kendine gelince, söylediği şeyleri hatırladı ve aklı başından gitti. Bu yanılgı gözünün önünde canlandı ve onu bağışlanmayan ve keffareti olmayan büyük bir hatâ olarak gördü. Birçok zaman, günâh işlemiş olmak duygusu onu müşriklerin ickencesinin, o günâh yanında merhem ve lütuf haline geldiği bir işkenceye düşürdü...

Eğer Ammâr bu duygularından dolayı birkaç saat bırakılsaydı mutlaka duyguları onu öldürürdü.

O vücuduna gelen şiddete dayanıyordu, çünkü ruhu yüksekti. Ama şimdi yenilginin ruhuna ulaştığını zannederek üzüntü ve korkusu onu ölüme yaklaştırmıştı...

Fakat yüce Allah bu olayı azametli bir şekilde bitirmeyi murâd etti...

Vahiy Ammâr'îa tokalaşmak üzere mübarek sağ elini uzattı ve şöyle fısıldadı:

Kalk ey kahraman... Sana ne azarlama var, ne de güçlük...

Rasûlüllah, (s.a.v.) Ammâr'îa karşılaştığında onu ağlar bir halde buldu. Eliyle gözyaşlarını silerek ona:

«— Kâfirler seni yakalayıp suya hatırdılar. Sen de şöyle şöyle dedin??.»

Ammâr hüngür hüngür ağlayarak:

'— Evet, ya Rasûlellah!» diye cevap verdi. Rasûlüllah (s.a.v gülümseyerek ona şöyle dedi:

«— Eğer yine gelirlerse, onlara bu söylediklerinin aynısını söyle!!...»

Sonra şu âyet-i kerîmeyi okudu:

«Gönlü imanla dolu olduğu halde, zor altında olan kimse müstes nâ, inandıktan sonra Allah'ı inkâr edip, gönlünü kâfirliğe açanlara Allah katından bir gazab vardır, büyük azab da onlar içindir.» (Nâhl/106)

Ammâr'ın içi rahatladı. Artık vücûduna yapılan işkenceden dolayı

hiçbir acı duymadı ve artık hiçbir acıyla karşılaşmadı...

Onun ruhu ve imanı kazanmıştı.., Kur'ân bu mübarek işte ona garanti vermişti. Artık bundan sonra ne olursa olsun!..

Ammar cellâdlanna yorgunluk çökünceye ve onlar, onun azmi karşısında rezil bir şekilde vazgeçinceye kadar direndi!..

Peygamberlerinin hicretinden sonra müslümanlar Medine'ye yerleştiler. Müslüman toplum orada hızla teşekkül etmeye ve kendini tamamlamaya başladı.

Ammar bu müslüman ve inanan toplumda yüce bir mevkiy hip oldu!...

Rasûlüllah {s.a.v.) onu çok severdi. Ashabına onun imanı ve hi-dâyetiyle iftihar ederdi...

Onun hakkında Rasûlüllah (s.a.v.) şöyle buyurur :

«— Ammâr, kemiklerindeki iliklere kadar imanla doludur».

Halid ibnu'S-Velîd'le Ammâr arasında geçen bir anlaşmazlıktan dolayı Hz. Peygamber şöyle buyurmuştur:

«— Kim Ammâr'a düşmanlık ederse, Allah'a düşmanlık etmiş olur. Yine kim A...
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın