Yavrum yavrucuğum

Yavrum, yavrucuğum

Cânım. Cananım. Sevdiceğim. Bi’tanem. Kuzu sarmam. Yârim. Yârenim. Yavrum. Yavrucuğum. Gözlerinde yittiğim. Yüzünde sevindiğim. Saçlarını özlediğim.Kucağımda beklediğim. Sıcak, sımsıcak nefesini içtiğim. Kalbimde büyüttüğüm. Göz aydınlığım.

Biliyorum, söylemeye geç kaldım. Senin bana ne anlama geldiğini anlamakta aldandım. Sevdiğimi anlatmayı erteledim, hep sonraya bıraktım. Bak işte; sana konuşuyorum şimdi. Yavrucuğum, can pârem, biricik tesellim. Sana söyleyemedim ama sarıp sarmalaman cennetim oldu benim. İncecik sesin bütün baharların kuş cıvıltıları oldu bana. Yarım-yamalak sözlerin ötelerden bin seslenişti bana. “Baba!” dediğinde alnıma yıldızlar değdi, omzuma gökler indi. Bakışın tâ ruhlar âleminde de özlendiğimin habercisiydi bana. Kırık dökük hecelerin duyduğum en güzel şiirdi. Minicik parmakların avucumda, cennete çağıran melektin bana..

Cânım. Canımın içi. Kalbimin hiç bitmez sevinci. Ruhumun bayramı. Bi’tanem. Sevdiğim. Gözleri boncuğum. Yüzü cennetim. Saçları kara sevdam. Yürüyüşü hasretim. Dokunuşu serinliğim. Kokusu müjdem. Meleğim. Yavrum. Yavrum. Yavrum. Yavrucuğum.Gözlerin kime bakar şimdi? Babacığını merak eder misin? Annene nazlanmak istemez misin? Koşup kucaklamak ister misin beni? Ellerimde ellerinin boşluğu büyüyor şimdi. Gözlerimde gözlerinin uçurumu derinleşiyor. Kokun çok uzakların hasreti şimdi. Sana dokunmuş bir rüzgâr gelip de kalbimi ferahlatır mı acep? Sana bakmış gözler bir gece gelip gözlerime değer mi? Bi’tanem, ne kadar çok ışık var âlemde ama gözlerimizi buluşturamıyorlar ki. Güzelim, ne kadar çok ses var yeryüzünde; ama dudaklarından hiç haber getirmiyorlar ki. Bak, çiçekler açmak üzere yavrucuğum; senden bana, benden sana tozlar uçuşmuyor ki?

Ağlıyorum bi’tanem. İnan bana, şakacıktan değil bu defa. Koşup teselli etmeni beklemiyorum. Yüzüme saçlarını değdirip gözlerime şaşkınca bakmanı, omzuma ellerini koyup beni susturmanı beklemiyorum. Ağlıyorum bi’tanem, çünkü.. Ağlıyorum bi’tanem, çünkü sevgisiyle seni de beni de birbirimize sevgili eyleyen En Sevgili de ağlamıştı. O’nun ağladığı gibi ağlıyorum. Gülüşünü uzaklara gönderdiği İbrahim’i için O da gözlerinden yaş dökmüştü ya, yüzümdeki nem ondan işte yavrucuğum. Yüzünü toprağa emanet ettiği yavrusu için O da mahzun olmuştu ya; inan bana canım, sırf O ağladı diye ağlıyorum. Sen ağlama e mi, bi’tanem. Sen hep gül. Gül ki, güller açsın cennetlerde. Gül ki, güldüğünü bilip ben de güleyim. Kocaman bir teselli çöreklensin yüreğime. Kocaman bir müjde bulut bulut gelsin, yağmur olup sele katsın beni de.Belki de İbrahim’in babası, Sevgililer Sevgilisi, gönüllerin baş tacı kucağında sevmiştir seni. Hep böyle teselli ediyorum kendimi. Canımızın emanetçisi, son nefeste yoldaşımız, en büyük korkumuzda dostumuz, güzeller güzeli melek, Azrail, kim bilir nasıl da güzel göründü sana. Söyle canım, babanın tuttuğu gibi mi tuttu ellerinden? Canımın içi, rüyada olsun fısılda bana, annen gibi kucaklayıp da mı götürdü seni yurduna? Başını okşadı mı yetimler yetimi Muhammed [asm]? Gül kokusuyla seni sarıp sarmaladı mı? Senin gibi babalarını mahzun bırakıp da yuvasına dönen, annelerini hıçkırıklara boğup da giden kardeşlerinin cıvıltılarına kattı mı sesini? Yavrum, yavrucuğum, O’na benden selam söyle e mi?Sana salavat getirmeyi babam öğretti bana, de, olur mu? O’nun gözlerinin içine içine bak e mi? Bak ki, bir gece rüyama girsin, senden haber getirsin bana. Müjdeni getirsin. Kalbime kocaman bir bahar serinliği getirsin. O çok iyi bilir babasızlığı da, annesizliği de; seni anlar, teselli eder seni. Yetimleri, öksüzleri sevindirmekte üzerine yoktur O’nun.

Tut ellerini, sakın bırakma. Beni kucakladığın gibi kucakla Muhammed’i [asm] ciğer parem. Babana sarılır gibi sarıl O’na. Yanından ayrılma sakın. Sen bilmezsin yavrum, ben de bilmezdim ama O bilir evlat acısını, ümmetinin üzerine öylesine çok titrer ki, söyle bize gelsin bir gece, cennet kokulu ellerinden tutup bize getirsin seni, tutsun ellerimizden, yeniden sevindirsin bizi.Yavrum, bi’tanem, canımın içi, ciğer parem, kalp sızım, ruh yoldaşım, elinin sıcağını özlediğim, seni bize veren Rabb’imiz, seni hiç yoktan verdi. Hatırlar mısın, bir zamanlar, ne ellerin vardı, ne gözlerin ne de yüzün. Biz yanında değilken, sana senden yakın oldu. Senin adını biz bilmezken, seni O andı. Biz senin varlığından bile haberli değilken, seni O var etti. Olmayan ellerinden O tuttu. Gözlerinin olmadığını O gördü. Yüzüne gözlerini O koydu. Seni kimseler görmezken O gördü. Seni kimseler duymazken O duydu. Seni bize sevimli eyleyen yüzünü veren O oldu; yüzüne bizden önce baktı. Seni bizden önce sevdi. Ve elbette, seni bizden çok sevdi. Seni bize sevilesin diye verdi. Seni bize sevinesin diye verdi. Seni bize sevinelim diye verdi.Bi’tanem, bizdendin ama bize ait değildin. Emanettin bize, iki gözüm, sadece emanet. Ödünç verilmiştin, sadece ödünç. Sadece yanımızdaydın, şimdilik beraberdik, o kadar. Ama unuttuk, her şeyi unuttuğumuz gibi, senin de geldiğini ve gidebileceğini unuttuk.

Kokusu cennetim, bakışı güneşim, dokunuşu baharım, sesi cihanım, evladım, seni çok sevdim. Çok sevdirildin bana. Kalbini kalbime ısındırana emanet ol. Kalbimi kalbine sevdirene emanet olasın. Değil mi ki, seni bana veren beni bana verendir. Beni de seni de birbirimize bağışlar elbet. Değil mi ki, seni benden alan seni bana verendir. Seni benim yanımda tutar elbet.Yavrum, yavrucuğum, bi’tanem; biz ayrılmadık, hiç ayrı kalmadık. Sadece aramızdaki bahçe büyüdü. Sen öte kenarında ben beri kenarında; bahçede çiçeklerin tozarmasını bekliyorum şimdi. Senin gibi gülsünler diye menekşelerin başını okşuyorum şimdi. Senin gibi seslensinler diye bülbüllerin ayak seslerini bekliyorum şimdi..

Bekliyorum…

Not: Evlat acısı yaşayanlar adına yazdığım bu yazıyı, onlar adına gözyaşı dökerek yazdım. Çocuklarını “ebedî çocuklar” olarak Sahibine teslim edenlerin halini anlayamam elbette. Böyle bir imtihanla sınanmamayı dilerim Rabb’imden. Ancak “Çocuk Taziyenamesi”ni yazan üstadımın hatırına ve hatırasına yazdıklarımın, geçen hafta iki yavrusunu cennete gönderen Recai Özkaya ve Nuray kardeşlerime ve diğer mahzun annelere ve babalara teselli olacağı, henüz yavrularıyla birlikte olan kardeşlerime de kendilerine verilenlere hakkıyla hamd etme vesilesi olacağı umudunu taşıyorum. Yazık ki, kalbimin dili bu kadar!

Senai Demirci
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın