(http://farm3.static.flickr.com/2273/2506149130_487a534e62.jpg?v=0)



“Hassan… Seni bekliyordum.”

“Beni mi bekliyordun?”

“Ölümüme şahit olman için.”

“Neden ben? Ben ölümden çok korkarım…”

“Biliyorum. Anne karnında karanlıktaki bir bebeğe denseydi ki: ‘Dışarıda aydınlık bir dünya var, yüksek dağlarla dolu, büyük denizleri olan, dalgalanan düzlükleri olan, çiçekleri açmış, güzel bahçeleri olan, dereleri olan, yıldızlarla dolu bir gökyüzü ve alevli bir güneşi olan… Ve sen bu mucizelerle yüzleşmek yerine, karanlıkla çevrilmiş oturuyorsun…’ Doğmamış çocuk bu mucizeler hakkında hiç bir şey bilmediği için, hiçbirine inanmayacaktır. Tıpkı ölümü karşılarken bizim gibi.İşte bu yüzden korkarız.

“Ölüm herşeyin sonu olduğu için içinde ışık barındırmaz”

“Ölüm nasıl olur da başlangıcı olmayan bir şeyin sonu olur Hassan oğlum, benim düğün gecemde mutsuz olma.”

“Düğün gecen mi?”

“Evet sonsuzlukla olan evliliğimin… zamanı geldi”

Bab’Aziz filminden…