Madem insanlık ilgilenmiyor

Bismillah…
Bazen öyle dolar ki insan, duyguların ifadesine kelimeler yetersiz kalır, cümleler kısırlaşır, dil dönmekten acze düşer… Gözyaşı en iyi tercümanıdır o hallerin… Ve şiir, işte böyle ifade çaresizliklerinin anahtarı gibi yetişir imdada…
Evrenseldir şiir… Bazen bir başka coğrafya için yazılmış olsa da, başka bir yerdeki insanın derdinin, feryadının âleme salınışı, yürek yangınının, kalplere sığmayan acının semalarda yankılanan haykırışı olur, ifadesi olur…
Nasıl ki, Kerbela faciası, bütün acıların ortak diliyse, zulmün ve ona direnişin, acının ve sabrın, Şeytan’a başkaldırmanın ve Allah’a teslimiyetin ifadesiyse ve o güne, o ana, o coğrafyaya hasredilmiş nevhalar ta kıyamete kadar mazlumun feryadı olarak yankılanacaksa, işte bazı şiirler de bundan izler taşır…
Azeri Edebiyatı’nın, özellikle Şiirde çok güçlü olduğu bilinmektedir.1990 Ocak ayında Rus ordu birliklerinin Azerbaycan’da yaptıkları ve “20 Yanvar olayları” diye anılan o cinayetin mazlumlarını anlatan Azeri şair Memmed Aslan’ın “Ağla Karanfil” adlı şiiri, o anları açıkça resmeden ve duyulan acıları, mazlumların feryadını duyan kulakları ulaştıran bir içeriğe sahiptir… Ve o şiir, bütün mazlumların şiiridir, nerede yaşıyorlarsa yaşasınlar, nerede zulme uğramış olursa olsunlar…
Bu günlerde Bahreyn kan ağlıyor… Dünyanın umursamaz ve belki de “oh olsun” dercesine bakan gözleri önünde büyük bir insanlık suçu işleniyor… Toplu cinayetler, tecavüzler, yıkılan camiler, Hüseyniyeler… Hayır, hiçbir şey vicdanları harekete geçirmiyor, kahrolası bir suskunluk, kahrolası bir umursamazlık kaplamış semayı… “Mezhebi taassup” o denli kör etmiş ki gözleri, bırakın itiraz etmeyi, neredeyse el çırpacak “ümmet”in kimi bireyleri… Ümmet adına, Müslümanlar adına koca koca örgütler kuranlar, dünya çapında etkili olan ve “Müslüman devletlerin hakları” adına bir araya gelip örgütlenenler kahrolası bir sessizliğe bürünmüşler… Akan kan değil sanki, feryatlar duyulmuyor ne hikmetse…
İşte Bahreyn’de bu yaşananların da ortak dili olabilecek olan o şiiri, o “Ağla Karanfil” şiirini gözyaşları eşliğinde okumanın ve duymayan kulaklara göndermenin zamanıdır şimdi:

“Gökler yaman karışık
Ağla karanfil ağla
Sis gelir kan karışık
Ağla karanfil ağla

Dünyada vesvese var
Sır düğümlü kese var
Bu gecede neyse var
Ağla karanfil ağla”

Karanfil şehit kanı
Ağla karanfil ağla
Ağla inlet meydanı
Ağla karanfil ağla”

İnsanlık ağlamıyor, duyguları taşlaşmış, gözleri donuklaşmış… Madem insanlar ağlamıyor, sen ağla karnfil, siz ağlayın çiçekler, siz nale edin böcekler, ağaçlar, kuşlar, çöller… Siz ağlıyorsunuz zaten, gökler ağlıyor, mazlum iniltisine ses veriyorlar:

“Gök kubbe yere çökür
İnliyir hönkür hönkür
Bu gece ağrı çekir ( Bu gece acı çekiyor)
Ağla karanfil ağla

Sanki dünya dağılır
Dargın gökler boğulur
Bu gece şer doğulur ( Bu gece şer doğuyor)
Ağla karanfil ağla

Don galıp beşer indi ( İnsanlık şimdi donup kalmış)
Meydan gene şerrindi (meydan yine şer kimselere kalmış)
Kopacak mahşer indi
Ağla karanfil ağla

Silahsız, sadece feryadı olan insanların üzerinde tank paletleri geziniyor, kurşunlar acı birer türkü söyleyerek deliyor sineleri, silah sesleri ağıt yakıyor mazlumlara insanlar yerine…
Ümmetin sahip çıkmadığı, yardımına koşmadığı kardeşlerine sen ses ver karanfil…

“Eli yalınlar üste
Tank gelir deste deste
Cellâtlar durdu kaste
Ağla karanfil ağla”

Cavanlara kıydılar
Tanklar altta koydular
Kanım içip doydular
Ağla karanfil ağla

Bu günahsız kanlara
Bu didilmiş canlara
Bu cansız cavanlara
Ağla karanfil ağla

Bu bedensiz kollara
Bu uçurum yollara
Bu sahipsiz kullara
Ağla karanfil ağla

O parça parça edilmiş, o cesetleri dahi tanınmayacak hale getirilmiş, sesleri duyulmayan, kanları görülmeyen yiğitlere ağla karanfil, ölen birine en iyi bacısı ağlar karanfil, madem ağlamıyor ümmetin kızları kardeşlerine, sen bacı ol şehitlere, sen ağla karanfil…

Uzak menzil, acı yol
Yoldu yol, elacı yol
Şehitlere bacı ol
Ağla karanfil ağla

Ağla yürek boşalsın
Sesin göğe baş alsın
Ağla dağlar yumşalsın
Ağla karanfil ağla

O şiirleri ile aslan gibi kükreyen, şehitlerin sesi olan ve kendisi de şehitler kervanına katılan daha yirmisindeki Ayat el Kormizi’ye ağıt yak karanfil, daha baharı bile göremeyen körpecik çocuklara, onlara ağlamaya bile fırsat bulamayan ana- babalar ses ver…

“Bahtı asılan kıza
Hünerde aslan kıza
Toyu yas olan kıza
Ağla karanfil ağla

Bu teklenmiş şirlere (Bu yalnız düşmüş aslanlara)
Bu kömeksiz erlere ( Bu yardımına kimse gelmeyen yiğitlere)
Bu talihsiz nerlere
Ağla karanfil ağla

Bu kara yazılara
Bu körpe kuzulara
Bu ölen arzulara
Ağla karanfil ağla

Bağ öldü hezel ağlar
Bülbüller ezel ağlar
Güzeller güzel ağlar
Ağla karanfil ağla”

Evet, öldürürler “biziz” diye… Onlar Şii, onları İran kışkırtıyor, onlardan bize ne!” diye diye vururlar bizi… Gözlerimize baka baka geçip giderler ses vermeden, zalimlerin önünde eğilmeyen başlarımız toprağa düşerken, yalan hadislerin aldatıcı tınısı yankılanır kulaklarda sadece: “ Onlar Şii! Onlar…”!…

Kırarlar bizik diye
Hak işe düzük diye
Astarsız üzük diye
Ağla karanfil ağla

Yoluna gülle çıksak
Avazı gülle ancak
Dost güçsüz, düşman alçak
Ağla karanfil ağla

Olsun! Varsın kimse ses vermesin, varsın gözler önünde savrulsun kollar bacaklar, yerlere düşsün cansız bedenler… Bu şehitler el uzatırken sehitler seyyidi Huseyn’e (a.s.), gülerek yönelirken şehadetin gülen yüzüne, varsın geçici dünyanın aldatıcı zevkiyle hem hal olsun ümmet… Bu ne ilkti, ne de son olacak zaten… Kerbela bir meşale gibi aydınlatırken şehidlerin yolunu, varsın kalanlar yüz çevirsinler ne çıkar… Görünürde şer hayra üstün gelmiş olsa da, o adalet baharının geleceği gün hakkın zaferini muştuluyor ya, bize yetmez mi?… “İntizar”da olanlara selam olsun…

“Kerbela kan çöllere
Didilen gonçelere ( paramparça olmuş goncalara)
Nazenin incelere
Ağla karanfil ağla

Nerde kaldı bu kanlar
Od püskürür volkanlar
Boş elimiz kalkanlar ( boş ellerimizi kendimize kalkan ediyoruz)
Ağla karanfil ağla

Hayra şer üstün geldi
İniltili ün geldi
Ağlamalı gün geldi
Ağla karanfil ağla”

MUHSİN KÜÇÜKER
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın