Bir destan yazılıyordu dünyanın pek de bilinmeyen ücra bir köşesinde. Bir çöl, kavurucu güneş, susuz dudaklar… ve Kerbela… Bir destan yazılıyordu, dünyanın pek de bilinmeyen bir köşesinde. Bir çöl, binlerce savaşçı, 72 kahraman… ve Kerbela… Bir destan yazılıyordu insanın içini eriten güneşin altında, kızgın çöl kumlarının üstünde. Şehadete susamış yiğitler, gözü dönmüş bir kavim… ve Kerbela…
Kılıçların parıltısı gözleri kamaştırıyordu, onlarcası birden saldırıyordu bir kişinin üstüne. Kanlar dökülüyordu çöl kumlarına, kanın sıcaklığı karışıyordu çölün sıcaklığına… Bir yanda kahkahalar, bir yanda ağıtlar… Bir yanda zafer çığlıkları, bir yanda feryatlar…
Sureti peygamber çıkıyordu, arkasına bile bakmadan, korkmadan, dimdik başıyla mağrurlanarak meydana. Şüphesiz ölüme gidiyordu, ceddi peygambere benzeyen yüzüyle, gözlerinde şehadetin ışıltısıyla… ve kanına boyanıyordu, kanı kefeni oluyordu Ali Ekber’in… Huseyn’in gözünden yaşlar akıyordu, küller olsun diyordu dünyanın başına, Ali Ekbersiz olduktan sonra…
Birbiri ardınca çıktı evladı Huseyn meydana, birbiri ardına çıktı meydana Ashabı Huseyn… En çok Abbas’ın şehadeti yakıyordu Huseyn’in yüreğini, belim büküldü diyordu şimdi…
Ve Huseyn çıkıyordu meydana, geride, kadınları, çocukları ve Zeyneb’i bırakarak… Zeyneb’e çok ağır geliyordu bu ayrılık, bir gün görmeden Huseyn’i, yaşayamam diyordu da, nasıl dayanacağını o da bilmiyordu. Huseyn’in kanı döküldüğünde âr etti âlem, hayâ etti, bir damla yaş olup Zeyneb’in gözlerinden döküldü Kerbela’nın kanlı toprağına, kan oldu âlem, alem kana boyandı, Zeyneb’le beraber feryad-u figan etti…
Rugeyye’nin sesi oldu rüzgar, yayıldı dünyanın her bir köşesine, seslendi Huseyn’in yalnızlığını, fısıldadı tüm canlıların kulaklarına, yüreklerine işledi bu ses, kimi sevindi, kimi hüzne boğuldu. Haricilere ölüm dedi bir kısmı, bir kısmı da Hanedanı Peygamber düşmanlarına lanet olsun diye nida etti.
Zeyneb, sesi oldu, susturulmak ve gizlenmek istenen Kerbela’nın. Kanın sesi oldu Zeyneb… Abbas şehit oldu amma, esirlerin Abbası oldu Zeyneb, gelen tüm saldırılardan o korudu yetim çocukları. İşte Huseyn’in bacısı Zeynep bu dediler, biri Kerbela’nın, diğeri esirlerin kahramanı oldu…



Alıntıdır  

Ve Aleyküm Selam .

Bir gün doğuyor Kerbela çöllerine
Gökleri tunçlaşmış, ağlamaklı hallerde bulutlar
Bir ordu ve karşısında 72 kahraman
72 kahraman ki şehitliğe aç,
72 kahraman ki korkudan uzak

Rabb'im bizlere birdaha kerbela yaşatmasın İnşALLAH

Ve Aleykümüsselăm ecmain. Amiin kardeşim Rabbim birdaha Kerbela yaşatmasın inşaAllah..

Ve aleykümüsselam ve rahmetüllah.  Kerbela ne zor bir gün . Kerbela'dan günümüze asırlar geçmiş olmasına rağmen o günü hep kalbimizde yaşatıyoruz.  Rabbim (celle celalühü) paylaşım için razı olsun.