Gönül Ateşi

Gönül Ateşi…

Aziz Mahmud Hüdaî Hazretleri, her sabah, hiç aksatmadan, erkenden kalkar, hocasının abdest suyunu ısıtıp hazırlayarak bekler.

Bir sabah uykuya dalmış ve ancak vaktin sonuna doğru uyanabilmiştir.

Hocasının ayak sesleri gelir.

Fırlayıp kalkar. İbriği kaptığı gibi koşar, fakat ısıtmaya vakit yoktur.

Hocasının yanına varır varmasına ama buz gibi suyu dökmeye kıyamaz.

İbriği göğsüne bastırmış bekler.

Hocası Üftade Hazretleri eğilerek:

—Haydi, evladım, suyu dök, der.

Hüdaî ise ibrik göğsünde, öylece durur…

Buz gibi suyu, çok sevdiği hocasının ellerine dökmeye bir türlü kıyamaz.

Üftade Hazretleri tekrar söyler tatlı ve müşfik sesiyle:

—Haydi, evladım, geç kalıyoruz. Ne duruyorsun?

Deyince dökmeye başlar suyu çekine çekine…

İçinden bir şeylerin koptuğunu hisseder.

Öylesine üzülmüş, öylesine üzülmüştür ki tarif edilmez.

Adeta bu üzüntü ve ıstırap bir ateş olmuş yüreğini yakmaktadır.

Elleri titreye titreye döker suyu bu duygular içinde.

—Aman evladım! Der Üftade Hazretleri, bu su ne kadar da çok ısınmış böyle!

Bu sözler üzerine içinde bulunduğu duygulardan uyanan Hüdaî'nin üzüntüsü iyice artar.

Hocasının îma yollu uyarıda bulunduğunu düşünür.

—Affedin hocam, der… Dalmışım, geç uyandım, suyu ısıtmaya vakit kalmadı.

Ne yapacağımı bilemedim. Ne olur, ne olur beni affedin, diye inler adeta.

—Nasıl olur evladım! Der. Görmüyor musun?

Bu su ne kadar da sıcak!

Şaşırır Hüdai Hz. leri…

Haaa anlaşıldı! Der… Üftade Hazretleri!

Sen Bu suyu gönül ateşiyle ısıtmışsın!

Evladım, der Üftade Hazretleri Aziz Mahmud Hüdaî'ye, bu hal senin hizmetinin tamam olduğunu gösteriyor artık…

[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın