Can da Canan Olmak

Can'da Canan Olmak

Çok şey istiyoruz, oysaki istediğimiz tek’bir’ şeydi…

O’na doğru yürürken siyah dünya, beyaz vuslat, yeşil örtülü iman, maviye bürünen umman, ummanda zerredir canlar…

Soğuk morg, gri ölüm, aslına dönen toprak dam, tenin tasviri mezar taşları ve ölü sessizlik.

Musa (a.s.) asasıyla yardığı denizde susuzum…

Leyla’sına âşık kays’ çöldeki Mecnun’um, Züleyha’nın gözüne siyah sürme, kuyulardan zindan edilen Yûsuf’um, Nuh tufanında zelzele, balık karnında vuslata gebe yunus’um, Eyüp’üm şükür kıldı Yâkûp’um sabırla niyaza durdu ki; şimdi benden, tenden arınan ”biz” bir’canız…

Can’da canan olmak can’da can bulmak gönül işidir. Âriflerin dergâhına birgün düşerse yolun, sabır der bükülür boyun. Ey yâr duy can sesimi, durduğun kapıyı engel bilme o kapıda durmayı bil ser düşür kapıya vurmayı bil, gönül nar-ı ateşte yansın, yanan gönülde ihlâsla teslimiyetin artsın.

Rabıta ehline beklemek ne ki, bu kapıda yol olurum… Bu kapıda kul olurum. Hakk’ aşığı Hakk’ der yürür. Rabbani duyguyu tatmak İrem bağından geçip Kevser çeşmesinden kana kana içip, içinde yanan ilahi aşk’a bir nebze derman bulmak huzuru ilahide baki sessizliğe ram olmak…

”Geçti kervan kaldık yaya, ah kör olası koca dünya, sana da bana da kalmaz bu rüya…

Geçti kervan kaldık yaya, bir ömür sürdük sefa, ara ara tattığımız cefa, dosttan bulduk dosttan vefa…”

Takıldık rüzgârın seyrine, yağmur olup sağanak sağanak düş/tük toprağa ruhu tenden ayır/ıp yeniden hayat bul/mak ve yeniden aşk’a ram ol/mak. Ezelden ebede giden kervan, kervanda yer bul/up bekaya yol al/mak ve geride kal(m)an sağlar siz/in/dir…

Ahmet Faruk GÜVENÇ

[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın