Bir taş at Bir taş daha

Bir taş at Bir taş daha

Sen hep derdin ya Allah iyileri erken alırmış yanına.

Ara sıra "yaramazım" diye okşardın ya beni; iyiliğime şahit olur musun anne? Çocuklar günahsız olurmuş ama, acılar beni çok büyüttü. İçim dağ gibi anne, içim dağ gibi! Atamayacağım taşlar için, Filistin halkından ve Kudüs davasından affımı
dilerim… **

Ak mekâna attığım çentiklerin nefesini tutamıyor harflerim. Ayın, anne karnındaki iki büklüm hali asılı gecede. Mührenin yıldızlarda uyanan çığlığını gezdiriyorum kâğıdımın üzerinde. Zifir siyah… Kör delik… Âh gittin ardında ağıtlar bırakarak…!

Şitaya konan naz uykularından uyandırdılar onu. Yarım kaldı mahmur hülyaları. Hep aynı gece, aynı ses:

"Annem nerede, annem nerede?"

"Hangi taşı bağrına bastın da uyandın yine a çocuk?"

"Annem nerede?"

"Toprağa kavuştu. Artık özgür"

"Ben de özgür olmak istiyorum"

"Taş at çocuğum, taş at!"

….

Küçük yaşında, içindeki acıyla elinden taş atmaktan başka bir şey gelmeyen çocuk, o zaman farkında olmasa da yaşı büyüdükçe, dik bir duruşu olacak, özgürlüğünü elinden almaya çalışan her puta taş atarak onu devirmeyi, ve böylece arınmayı öğrenecekti. Evet, arınmayı!

Çünkü, titrek mum alevi büyümeye çoktan hazırdı. Alnını yıka(y)an isyan, gecenin erteleyemeyeceği bir gündüze doğacaktı.

Atılan taştan bir Filistin daha çıkar mıydı? Çıkardı!

Öyleyse, düşen parçalarını topla çocuk, pusulana gün vursun. Dibe vursun put(lar); sırça köşkün ilk basamağında daha yuvarlansın!

Taşı bağrına basanın isyanı kutlu olsun!

Filistinli Çocuğun Mektubu
Mesira Meriç

[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın