"bütün merhametlerin toplandığı resim"
.jpg)
Durduramadığımız tek şey zaman. Öyle değil mi anne? Hatırlıyor musun? Daha dün yukarı mahalledeki ahşap eski evimizin küçük odasında açmıştım gözlerimi sana. Bugün ise 20 yaşında koskoca bir kız oldum. Yıllar ne zaman geçti, bana anlattığın külkedisi masallarının sonu ne zaman geldi bilemiyorum. Ama yıllar; ne kadar geçse de benim, senin minik bebeğin olarak kalmamı engelleyemedi.
Hadi söyleyeyim: Hafif tıkırtılar arasında kahvaltı hazırlamanı izliyorum erken kalktığımda. Sabahın o vakti kırlara benziyorsun, üzerindeyse mavi çiçekli elbisen. Porselen demlikte kaynamaya başlayan menekşe çayına ne güzel şarkılar söylüyorsun sen.
Güzelsin de nasıl söylesem: rüyama giren kırlangıçlar kadar güzelsin. Bunu, sen yanaklarımdan öp diye geceleri korktuğumda yanıma melekler gibi gelmenden biliyorum. Güzelliğine yakışan tek yerin Cennet olduğunu fısıldıyor yıldızlar...
Anneciğim, ne çok zaman olmuş tatlı sesinle uyanmayalı.
Ne zaman takvime baksam, bütün merhametlerin toplandığı bir resim oluyorsun. O resimde sana papatya uzatan küçük bir çocuk oluyorum ben de. Anneler gününü kutluyorum yine, buradan uzattığım bir demet çiçekle.
Canım anneciğim, iyi ki varsın.
Seni çok seviyorum.
Kızın Betül
11 Mayıs 2001
(Not: Bu mektubun yazarı Betül kızımız, bu satırlardan dört yıl sonra 2005 Ağustos'unda aramızdan ayrıldı. "Anneler gününü kutluyor yine, oradan uzattığı bir çiçekle..." )
Betül OĞUZOĞLU
[
Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın
