Hoca Hz.'lerinin Halk Dilindeki Keramet ve Harikaları

HOCA HAZRETLERİNİN HALK DİLİNDEKİ KERAMET VE HARİKALARINDAN

Mevlânâ Sadeddin Kaşgarî hazretleri, hâllerinin başında, gece ve gündüz hoca hazretleriyle sohbet edermiş. Bir gün, teessür ve tahassürlerini bildirip demişler ki: «ömrümüz zamanın kutbundan uzak ve büyük evliyanın meclisinden yoksun geçiyor. Dilek sahibi çalışıp kendisini böylelerinin sohbetine eriştirmelidir ki, huzuru bulsun ve iç düşmanların şerrinden korunsun...» Ve bu bahiste daha bir çok mübalâğalı söz söylemişler... Meğer geçen gece, kalbinden, «benim kimseye ihtiyacım yoktur! Hak yolu açıktır. Dilek sahibi, fikrini karıştırmayıp ve halkla düşüp kalkmayı bırakıp kendi içine kapanmalı, kendi kendisine çalışmayı başarmalıdır!» diye bir şeyler geçirmiş... Mevlânâ Sadeddin Kaşgarî´nin içinden geçenleri hoca hazretleri keşfediyor ve diyor ki: «Siz geçen gece artık kimseye ihtiyacınız olmadığını ve kendi kendinize yeteceğinizi fikretmiştiniz. Şimdiki sözler bu fikirlere aykırı düşmüyor mu?» Mevlânâ bu kerameti görünce hoca hazretlerinin kemâl derecesini anlıyor ve kendilerine alâkasını kuvvetlendiriyor.

Hoca hazretleri:

— Ben Mevlânâ Sadeddin Kaşgarî hazretleriyle öylesine ihtilât ve sohbet ederdim ki, görenler beni onun müridi sanırdı. Fakat hakikatte bâtın feyzini onlar bizden alıyorlardı.

«Reşahat» sahibi:

— Mevlânâ Sadeddin hazretlerinin sözleri de hoca hazretlerinin bu hükümlerini gerçekleştiricidir.

Hoca hazretlerinin eşiğini aşındıran bir kadı vardı ki, biricik emeli, kendilerinden tarikat yollarını öğrenmek ve «Hâcegân» kütüğüne kaydedilmekti. Fakat hoca hazretleri bu adama yüz vermiyorlar ve onun suratına tarikat kapılarını kapatıyorlardı. Adamcağız melûl ve mahzun gidip geliyor ve hiç bir şey elde edemiyordu. Bir gün, hoca hazretlerinin neşeli bir anında, yakınlarından biri mevzuu kendilerine açtı ve «Kadı, boynu bükük, inayetinizi bekliyor ve mahrum kalmaktan çok üzülüyor» diye hoca hazretlerinin maksatlarını anlamaya davrandı. Hemen cevap verdiler : «Ben her kimin bâtınında büyüklük ve üstünlük arzusundan bir mâna sezsem, bu mâna on yıl sonra gerçekleşecek bir şey bile olsa ona Hâcegân yolundan bahsedemem!»

Bazı müridler hoca hazretlerinin bu sözü söyledikleri tarihi kaydediyorlar. Aradan on yıl geçiyor ve hoca hazretleride dünyadan göç etmiş bulunuyorlar. O kadı, kendi memleketinde hâkim ve reis makamındadır, bu mevkiiyle gayet mesuttur ve kalbinde zerrece tarikat zevk ve dileğine yer kalmamıştır. O zaman müridler, hoca hazretlerinin niçin bu adama iltifat buyurmadıklarını anlıyorlar.

Yine bir adam vardır ki tam yirmi sekiz yıl hoca hazretlerinin hizmetinde kaldığı halde hiç bir himmet görmemiş, hiç bir nasip alamamıştır. Bu adam bir gün o hâle geliyor ki «Bir bıçak çekip ya kendimi, ya hoca hazretlerini vuracağım diye korkuyorum! Sabrım o türlü çatladı! Niçin bana himmet etmezler?» şeklinde yakınlarına dert yanıyor. Böyleyken son nefeslerine kadar hoca hazretlerine hizmette devam ediyor. Hoca hazretlerinin vefatlarından sonra, işin iç yüzüne ait bir tecelli : Semerkant Han Özbak tarafından istilâ edilmiş ve bu adam devlet ve iktidar makamına getirilmiştir. Bu makama getirilmesindeki sebepte istilâ zamanında hoca hazretlerinin oğullarını öldürtmekte oynadığı hain rol ...Hoca hazretleri bu neticeyi kırk yıl evvel görmüş, fakat ses çıkarmayıp sadece iltifatlarını esirgemiş bulunuyorlar.

Bağlılardan biri, uzun zaman huzura yüz sürememiş olmaktan ıstırap içindedir. Gidemedikçe ıstırabı artıyor ve ıstırabı arttıkça ayaklan kilitlenip gidemiyor. Nihayet bir gün son bir gayret sarfedip huzura çıkmaya karar veriyor. Daha evvel hoca Bahaeddin Nakşibend hazretlerinin ruhlarına fatiha ve ihlâs okuyarak şefaatlerini diliyor ve mahcup mahcup hoca hazretlerinin eşiğinde görünüyor. Hoca hazretleri kendisine nazar edip buyuruyorlar : «Fatiha ve ihlâs okuyup hoca hazretlerinin ruhundan şefaat istemek çok güzel!. Fakat iş bununla bitmez! Mürid daima kendi kendisini murakabe altında tutmalıdır ki, kendisinden yanlış bir hareket meydana gelmesin!»

Hoca hazretlerinin bu ihtarlarından sonra o mürid bir daha hataya düşmemiştir.

Hoca hazretlerinin yakınlarından biri vardır ki, güzelliği, yakışıklılığı ile meşhurdur. Bir kadınla tanışıyor. Kadın onun evine geliyor ve başbaşa yalnız kalmalarını teklif ediyor. Kadın da gayet güzeldir ve müridte nefsine mukavemet gücü kalmamıştır. O anda hoca hazretlerinin sesi odada gürlüyor : «Ne yapıyorsun?» Mürid yerinden fırlıyor, dehşetler içinde kadını evden çıkarıyor. Biraz sonra hoca hazretleri eve geliyorlar ve müride «Allah´ın yardımı olmasaydı şeytana kapılmış, gitmiştin!» buyuruyorlar. Yine aynı müridden öğrendiğimize göre bir kere de onun gönlüne şarap içmek arzusu düşüyor. Mahrem dostlarından birine, gece, karanlık basınca kendisine şarap getirmesini tenbih ediyor. Gece, şarap geliyor. Mürid evinin damındadır ve şarabı yukarıya çekmek için iple bir kutu sarkıtmıştır. Şarabı getiren, destiyi kutuya güzelce yerleştiriyor, mürid te çekmeğe başlıyor. Evvelâ desti duvara çarpıp bir tarafı kırılıyor, sonra da kutunun ipi çözülüyor ve. desti yere düşüp param parça oluyor. Mürid dehşette. Sabahleyin erkenden desti kırıklarını topluyor, şarap döküntüsünün üstüne de kokusu çıkmasın diye bol su döküyor. Biraz sonra hoca hazretleri müridin evine geliyorlar. Sözleri : «Gece yukarı çektiğin destinin sesi kulağıma geldi. Eğer o kırılmasaydı benim gönlüm kırılıp parçalanacaktı ve bir daha seninle buluşmama imkân kalmayacaktı.»

Hoca hazretleri geç vakit bir seyahatten dönmüş bulunuyorlar. Misafir oldukları evin sahibi yakınlarındandır ve gayet güzel ve genç bir oğlu vardır. Hoca hazretleri eve ayak bastıkları zaman orada bir sürü misafir görüyorlar. Yemek yenmiş ve gece kıra çıkılıp hava alınması kararlaştırılmıştır. Ev sahibi, hoca hazretlerini büyük tazim tavırlariyle karşılıyor ve eline, ayağına düşüp verdikleri şereften teşekkür ediyor. Misafirler «Bu gelen itibarlı zat kimdir?» diye hayretlere gömülüyor, öğrenince de aynı tazimi göstermekte kusur etmiyor. Fakat ev sahibinin oğlu, güzel çocuk oralı değildir. Akşam gezintisinin suya düştüğünü anladığı için somurtmakta ve yerinden bile kalkmamaktadır. Ev sahibi, hoca hazretlerine yemeğin yenilmiş ve bitirilmiş olduğunu, fakat evde her şeyin bulunduğunu ve hemen hazırlanabileceğini, yemek olarak ne seçeceklerse bildirmelerini istirham ediyor. Hoca hazretleri daha cevap vermeden, genç ve güzel çocuk, daima gezintiye çıkmak sevdasının tepkisiyle, terbiyesizce bir eda takınıyor ve «Bu gurbetteki zâta hazır ve soğuk şeyler getirin! Yemek şimdi tüketildi. Bundan sonra kimsede yemek pişirmeğe mecal yoktur!» diyor.

Edepsizlik büyük... O zaman hoca hazretleri, ancak yanındakinin işitebileceği şekilde hafifçe fısıldıyorlar : «Ey genç! Güzelliğine mağrur olma! Eğer ben senin bu akşam yüzünü kara etmezsem vebali üzerime olsun!» Peşinden yüksek sesle buyuruyorlar : «Uzun yoldan geldim. Gönlüm sıcak bir çorba istiyor!» Hemen yerinden fırlayan fırlayana. Mutfağa koşup hazırlığa başlıyor. O sırada hoca hazretlerinin mübarek nazarları küstah gencin üzerinde... Anî bir hâl... Genç ter içinde... Birden yerinden kalkıyor ve hoca hazretlerinin önünde diz çökerek hizmetlerine talip olduğunu söylüyor. Herkes bu beklenmedik değişikliği şaşkın şaşkın seyretmekte... Hoca hazretlerinin verdikleri muvafakat cevabı üzerine genç yemek hazırlanan yere koşuyor, ateşi bizzat yakmaya savaşıyor, yüzü ateşten kızarıyor, terliyor, terini silmek isterken de elindeki is yüzüne bulaşıyor ve yüzü kapkara oluyor. Hoca hazretlerinin dedikleri ayniyle zuhura gelmiştir. Gence «Yüzün kara olmuş!» dedikleri zaman da nurun o karada olduğu cevabım veriyor ve hoca hazretleri yemeğini yemeden silinmeyeceğini," temizlenmeyeceğini söylüyor. Hoca hazretleri yemeklerini yiyorlar, genç yüzünü gözünü silip abdest alıyor, hoca hazretlerinin huzurunda edeb tavriyle oturuyor ve bir daha kendilerinin eteği dibinden ayrılmıyor.

Müridlerinden biri anlatıyor :

— Benim hoca hazretlerine bağlanışım bir kıza olan aşkım yüzündendir. Bu aşk beni çıldırtacak hâle gelmişti. Ailesi kızlarını bana vermeyince ne yapmak gerektiğini bilemedim. Bildiğim, yapmayacağım şey olmadığıydı. Nihayet bir hile düşündüm. İki yalancı şahit tedarikleyip kızı kendime nikâh ettirdim. Sonra kadıya baş vurup şahitlerimi dinletmek istedim. Kadı hoca hazretlerine gitmişti. Ben de gittim ve dâvamı anlattım. Hoca hazretleri buyurdular : «Senden rica ediyorum, bu dâvadan vaz geç! Senden doğruluk kokusu gelmiyor!» Hoca hazretlerinin keşifleri kalbime yıldırım gibi indi. Birden bütün hüviyetim değişti. Kendimi o kara sevdadan bomboş buldum ve hoca hazretlerinin eteklerine yapıştım. Hoca hazretleri Taşkend´e gitmek üzere hazırlanıyorlardı. Ata binerlerken bana öyle bir nazar ettiler ki, içime ateş düştü. Elimde olmadan peşlerine düştüm. Her taraf kar içindeydi. Böyleyken ben hararetten kavruluyordum. Çizmelerimi çıkarıp yalınayak Taşkend´e kadar arkalarından gittim. Hoca Hazretleri Taşkend´te hücrelerine çekilip ateş yakılmasını emrettiler. Bana da «Gel, ısın!» diye emrettiler. O zamandan sonra peşlerini hiç bırakmadım.

Yine böyle, kadın alâkasının şiddetinden iradesini kaybedip hoca hazretlerine bağlanmakla kurtulanlardan bir başkası, huzurda, eski alâkalısının hayali bir an zihninden geçer geçmez şu ihtar karşısında kaldığını anlatır :

«Onunla alâkanı kesip atmışken yine mi onu düşünmektesin?»

Bir mürid :

— Camiden çıkarken hoca hazretlerinin yakınlarından bir topluluğa rastladım. İçlerinden biri, hepimizi yemeğe davet etti. Bir ahçı dükkânına girdik. Orada padişah kullarından, seçme, bazı ...
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın