Hoca Hz.'lerinin Keramet ve Harikaları

HOCA HAZRETLERİNİN KERAMET VE HARİKALARINDAN

«Reşahat» sahibi :

— Hoca hazretlerinin sultanlar, emirler ve nice kimseler üzerindeki tasarruflarını bildiren aşağıdaki menkıbeler, evlât ve yakınları tarafından nakledilmiş olmayıp öz lisanlariyle kendilerinden veya bizzat şahitlerinden zaptedilmiştir.

Bizzat naklettiler :

— Himmet, herhangi bir işte iradeyi toplamaktan ibarettir. Öyle ki, aksi hatıra gelemesin. Himmet böyle olursa murat ele geçer. Yetiştiricilere düşen, arada bir nefsini himmet imtihanından geçirmek ve ilâhî isimlerle münasebetlerinin ne derecede olduğunu, tesirlerinin hangi noktaya kadar varmış bulunduğunu yoklamaktır.

Bizzat naklettiler :

— Delikanlılık devrimizde Mevlânâ Sadeddin Kaşgari ile Heri´deydik. Seyir ve panayır yerlerine gidiyor ve güreşenler üzerinde tesir ve himmet «derecemizi imtihan ediyorduk. Himmet ettiklerimiz galip geliyordu. Sonra onu bırakıp öbür tarafa dönüyor ve bu defa onu galip kılıyorduk. Bir gün yine gittik. Aramızdan kimse geçmesin diye elele vermiştik. Güreş yerinin bir kenarında mevki aldık. Güreşçilerin biri, heykel gibi bir cüsse sahibiydi, öbürü zayıf, nahif... Mevlânâ Sâdeddin´e : «Şu zayıfı galip kılmaya çalışalım! Sen himmet göster, ben de yardımcın olayım!» dedim. İri vücutlu, zayıf ve nahif adamı paçavra gibi yerden yere vuruyordu. Zayıfa himmet etmeğe koyulduk. O anda zayıfta beklenmedik bir hâl oldu. Ellerini uzatıp o koca gövdeyi havaya kaldırdı ve başının üzerinde döndürüp sırtüstü yere çaldı. Halktan müthiş bir nâra ve çığlık koptu. Herkes bu beklenmedik neticeden çarpılmış, gırtlağından garip sesler çıkarıyordu. Kimse tesirin nereden geldiğini anlayamamıştı. Baktım, Mevlânâ hazretlerinin gözleri yumulu... Kolundan dürttüm ve «Artık himmeti bırakın, her şey olup bitti!» dedim ve onu çekip seyir yerinden uzaklaştırdım.

Bizzat naklettiler :

— Kur´an ile cidalleşmek mümkün olmadığı gibi, arifin himmetine karşı durmak da kabil değildir. Ona karşı çıkan mutlaka mağlûp olur. Hattâ demişlerdir ki, bir kâfir bile iradesini bir nokta üzerinde yoğunlaştırıp himmet sarfedecek olursa muvaffak olur. îman ve iyi iş bu mevzuda hususî bir âmil teşkil etmez. Saf kalplerin tesiri gibi kötü nefslerin de tesiri sabittir.

Hoca hazretlerine, rüyalarında demişler ki :

— Şeriat, senin mededinle kuvvet bulacaktır. Hoca hazretleri düşünmüşler ki, bu mâna, sultan ve emirleri vasıta etmeden yerine gelemez. Bunun için, zamanın sultaniyle görüşmek üzere Semerkant´a gitmişler.

Refakatlerindeki zat anlatıyor :

— Sultan ile mülakat istediler. O zaman Mirza Abdullah Semerkant´a hükmetmekteydi. Semerkant´a vardığımız zaman Mirza´nın beylerinden biri hoca hazretlerinin istikbaline geldi. Hoca hazretleri dediler ki : «Bizim buralara kadar gelmekten muradımız, sizin Mirza´nız ile görüşmektir.» Bey, hoca hazretlerine edepsizce cevap verdi: «Bizim Mirzamız pervasız bir delikanlıdır ve onunla görüşmek kolayca kabul edilebilir bir iş değildir. Hem dervişlerin bir sultanla görüşmekte ne maksatları olabilir?» Hoca hazretleri bu karşılıktan öfkelendiler ve dediler : «Bize sultanlar ile görüşmek emredilmiştir. Ben buraya kendi kendime, kendi kararımla gelmiş değilim. Sizin Mirza´nız eğer pervasız ise, onu değiştirip pervalı olan birini getirirler!»

Bey, fena halde bozulup gitti. Bey gider gitmez, hoca hazretleri, onun adını mürekkeple duvara yazıp, sonra parmağını ağzında ıslatarak sildiler ve dediler : «Bizim işimiz o padişahtan ve onun emirlerinden beklenemez! gidelim!» Ve o gün Taşkent yolunu tuttular. Bir hafta sonra o bey vefat etti. Bir ay sonra Türkistan´da Mirza Ebu Said zuhur edip Mirza Abdullah´ı öldürdü ve mülküne el koydu.

Yine şahitlerden biri:

— Bu yola henüz atılmış ve hâlimizin başında bulunuyorduk. Firket isimli yerde hoca hazretlerinin hizmetindeydik. Bir gün kâğıt ve kalem istediler ve kâğıdın üstüne birkaç isim yazdılar. Bu sırada «Sultan Ebu Said Mirza» diye bir isim yazıp ceplerine koydular. O sırada Ebu Said Mirza´nın hiç bir yerde nam ve nisam yoktu. Yakınlarından biri küstahlık edip sormaya cesaret etti: «Bir takım isimler yazdıktan sonra sultan Ebu Said Mirza ismine saygı gösterip onu cebinize koydunuz. Bu isim kimindir ve böyle davranışınızın hikmeti nedir?» Buyurdular : «Bu o kişidir ki, biz, siz, Semerkant, Taşkend ve Horasan, yakında onun tebaası olsak gerektir.» Pek kısa bir zaman sonra Türkistan´dan «Mirza Ebu Said!» sesi yükseldi. Meğer o sultan, rüyasında, hoca Ahmet Yesevî hazretlerini görmüş. Rüyada hoca hazretleri, kendisine hoca Ahmet Yesevî delaletiyle fatiha okumuşlar... Sultan, Ahmet Yesevî hazretlerine, hoca Ubeydullah hazretlerinin adını sormuş ve çehrelerini hayalinde muhafaza etmiş. Uyanır uyanmaz da hoca hazretleri hakkında tahkikata girişmiş. Demişler ki: «Evet, Taşkend´te buyurduğunuz gibi bir aziz vardır.» Sultan hemen atına atlayıp maiyetiyle birlikte Taşkend´e yollanmış. Sultanın Taşkend´e gelmekte olduğunu haber alan Hoca Hazretleri oradan çıkıp Firket´e gitmişler. Sultan da vaziyeti öğrenince atını Firket yönüne çevirmiş. Hoca hazretleri, sultanı, Fırket civarında karşıladılar. Sultan, hoca hazretlerine bir göz atar atmaz haykırdı : «İşte rüyada gördüğüm aziz!» Ve atından inip hoca hazretlerinin ayaklarına düştü ve türlü niyazlar etti. Hoca hazretleri de sultana alâka gösterip kendisiyle sohbet ettiler. Mirza o sohbetin cazibesiyle hoca hazretlerinden fatiha rica etti. Bir müddet sonra Semerkant´ı fethetmek isteyen Mirza, tekrar hoca hazretlerinin huzurlarına yüz sürdü ve maksadını açıp medet etti. Hoca hazretleri buyurdular : «Fetih niyetiniz şeriatı kuvvetlendirmek ve tebaaya şefkat göstermek ise zafer sizin tarafımzdadır.» Mirza, şeriati kuvvetlendireceği ve halka şefkat göstereceği ahdiyle hoca hazretlerine söz verdi ve «Öyleyse varın ve başarın!» cevabını aldı.

Reşahat» sahibi :

— Hoca hazretleri Mirza Ebu Said´e demişler ki : «Düşmanla karşılaştığınız zaman ardınızdan bir sürü karga sökün edinceye kadar hamle etmeyiniz! Kargalar sökün eder etmez de hücuma geçiniz!» İki tarafın askeri karşılaşıp saf bağlıyorlar. İlk hücum Mirza Abdullah tarafından geliyor... Mirza Abdullah´ın süvarisi, Mirza Ebu Said´in sol cenahı üzerine yükleniyor ve bu cenahı çökertir gibi oluyor. Sağ cenaha da aynı hareketi yapmak üzere toplanırlarken birdenbire Ebu Said Mirza saflarının gerisinden bir sürü karga düşman istikametinde kanat çırpmakta... Sultan Ebu Said ve askeri bu kerameti görünce kalplerine kuvvet ve emniyet doluyor ve hep birden merkez istikametinde hücuma geçiyorlar. İlk hamlede düşman safları çatırdıyor, deliniyor, yıkılıyor ve merkezde boş yere kılıç sallayan Mirza Abdullah atından düşüp çamura batıyor ve atların ayakları altında eziliyor. Hemen başını gövdesinden ayırıyorlar ve zaferi gerçekleştiriyorlar.

Hasan Bahadır isimli bir Türkmen oymağının reisi :

— Sultan Ebu Said´in Taşkend´ten alıp Semerkant´a sürdüğü asker içinde ben de vardım. Bîr su kenarında saflar karşılaştı. Ben Sultan Ebu Said Mirza´nın yakınındaydım. Askerimiz aşağı yukarı yedi bin neferdi. Mirza Abdullah´ın askeri hem daha çok, hem de silâhtan yana daha kuvvetliydi.

Bu arada bizim askerimizden karşı tarafa katılanlar da olmuştu. Mirza Ebu Said bu vaziyet karşısında büyük bir ıstıraba düştü ve hayret ve dehşetle bana hitap etti : «Hey Hasan! Söyle, ne düşünüyorsun?» Cevap verdim : «Hoca hazretlerini ben de gördüm. Emniyetim yerindedir. Gönlünüzü hoş tutun ve hücum emri verin!» Askerimiz hep birden hücuma kalktı. Yarım saat içinde düşman perişan oldu ve o gün Semerkant fethedildi. Mirza Abdullah da asker eline düşüp öldürüldü.

Bizzat naklettiler :

— Mirza Abdullah´ın üzerine varıldığı zaman ben Taşkend´e yönelmiştim. Gördüm ki, bir beyaz kuş havadan yere düştü. Onu tutup öldürdüler. Anladım ki» o Mirza Abdullahtan işarettir ve o dakikada işi bitirilmiştir.

«Reşahat» sahibi :

— Zafer üzerine Hoca hazretleri, Mirza Ebu Said´in istirhamını kabul edip Semerkant´a gittiler. öldürülen Mirza Abdullah´ın akrabasından Mirza Babür´ün büyük bir ordu ile Horasan´dan hareket edip Mirza Abdullah´ın intikamını almak üzere Semerkant´a yöneldiği haberi gelmişti. Muzaffer Sultan Mirza Ebu Said, telâş ve ıstırap içindeydi. Hoca hazretlerine dert yanıp : «Benim, bu gelen orduya karşı koymam imkânsızdır! Ne yapayım?» diyordu. Hoca hazretleri kendisini teselli ve sükûnete davet ettiler ve bulundukları yerde düşmanı beklemesini tavsiye eylediler. O sırada Mirza Ebu Said´in yakınlarından bir topluluk, Mırza´yı Türkistan taraflarına kaçırmak ve orada saklamak üzere hazırlığa başlamışlar ve eşyalarım develere yüklemeğe koyulmuşlar. Hoca hazretleri manzarayı görüyor ve kaçma hazırlığına girişenlere öfkelenip, yükleri develerden indirtiyor. Sonra Mirza´nın karşısına çıkıp ihtar ediyor : «Nereye gidiyorsunuz? Kaçıyor musunuz? Buna ihtiyaç yok!. Müşkülünüzü burada halledebilirim. Buna kefilim! Gönlünüzü hoş tutun ki, Babür´ü sindirmek bizim vazifemizdir!..» Sultan Ebu Said´in beyleri bu sözlerden ıstıraba düştüler. «Hoca hazretleri bizi tbpyekûn kurban etmek istiyor!» diye söylendiler. Fakat Mirza Ebu Said, hoca hazretlerine bağlılık ve güveninden, onlar gibi düşünmedi ve Semerkant´ta kalmaya karar verdi. Beyler «Biz bu kadar askerle koca bir orduya nasıl karşı koyabiliriz?» iddiasında devam ettiler, fakat Mirza Ebu Said´i iknaa muvaffak olamadıla...
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın