Ben annelik yapamıyorum

Ben annelik yapamıyorum

Ekim 2007 25.SAYI

Nurhayat Güler, İstanbul: 26 yaşındayım ve 2 yaşında bir kız çocuk annesiyim. Gece uykuları hariç, kızımla hiçbir problem yaşamadık şimdiye kadar. Aslında çok uyumlu bir kızım var, her halime şükretmeliyim, ama akşam olmaya başladığında beni bir stres basıyor. Biliyorum ki yemekten sonra, “Hadi kızım yatağa” diyeceğim, o da bana, “Sen yatarsan, ben de yatarım” diye karşılık verecek. Bu sözü duyacağım diye uyku saatimiz yaklaştıkça beni ter basıyor. Kızımı kendi başına yatmaya alıştıramadım. Eltimin aynı yaşta kızı var, yaşına girdiğinden beri kendi başına yatıyor. Eltim bana her geldiğinde, “Götür odasına koy. Yanına hiç gitme, bırak ağlasın, bağırsın dursun, bir süre sonra inadı kırılır uyur kalır.” diyor. Kendi kızını yalnız yatmaya alıştırmak için, tam bir ay boyunca ağlattı. Ama ben yapamıyorum, dayanamıyorum ağlatmaya. Benim korkum şu ki, okuduğum bazı kitaplara göre çocuğun anne ile yatması halinde bağımlılık oluşuyormuş. Çocuk artık devamlı anneyi istiyormuş. Bunları da okuyunca ben anneliği beceremiyorum diye düşünüyorum…

Bağımlılık, doyurulmamış duyguların sonucudur.

Sevgili Nurhayat kardeşim,

Anneliğinden hiç şüphe etme… Zaten annelik işte böyle bir şey… Anne isen, dertlisin… Kimi zaman yemeği için, kimi zaman uykusu için, kimi zaman hastalığı için dertlisin… Eğer bu dertler sende yoksa, asıl o zaman anneliğinden şüphe et. Önce bunu bir kenara yaz ve moralini bozma. Allah her anneyi annelik yapabilecek şekilde yaratıyor merak etme. Annelik hislerine güven… Örneğin bak, şuan yaşadığın problemde, sen annelik hissi ile zaten doğruyu hissediyorsun. Kızını bu yaşta yalnız başına bir odada ağlatarak uyutmaya gönlün razı olmuyor. Bu işte Allah’ın annelere verdiği bir “sır”, bir “ilim”. Bu ilmine güven. Sorduğun soruya bir de bilimsel olarak baktığımızda da, zaten bilim de böyle söylüyor. Kızının şuan senin yanında yatmasında hiçbir sakınca yok. Hatta onunla birlikte yatman daha da iyi olur. Çünkü çocuklar, dört yaşına kadar anneye “muhtaçtır”. Anneye “ihtiyacı var” demiyorum, “anneye muhtaçtır” diyorum. Çocuklar, hayata güvenmeyi annelerine güvenerek öğrenirler. Ağladığında anneyi yanında bulmalı ki, hayatı sevsin. Korktuğunda anneye sarılmalı ki, güven hissi gelişsin. Anneye ihtiyaç duyduğu anlarda odada bağıra bağıra ağlıyor ama anneyi yanında bulamıyorsa, öylesi bir çocuğun kalbi ve hisleri kaskatı kesilir. Zannedildiği gibi, çocukla yatmak, bağımlılık yapmaz. Aksine, çocuk daha bu yaşta anneden uzak kalırsa, onu koklayamaz ve dokunamazsa, işte o zaman çocuk doyamadığı annesine bir ömür boyunca bağımlı hisseder kendini. Hiç endişe etme ve kızınla beraber yatmanın zevkini doyasıya yaşa. Merak etme, yarın genç kız olduğu zaman, sen istesen de zaten yanında yatırmaz seni…

İyi haberlerinizi bekliyorum

Adem GÜNEŞ
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın