Ölüm Tecrübesi

6- Ölüm Tecrübesi

Ölümün tecrübe edilemez oluşu, artık günümüzde tartışma konusu haline gelmiştir. Zira günümüzde hastanede ölü olarak ilan edildikten sonra yeniden canlandırılan ve birbirlerini hiç tanımadıkları halde aynı şekilde:

“Ruhun vücudumuzdan çıktığını hissettik. Büyük bir huzur duyduk. Daha önce ölmüş olanlarla karşılaştık” diyen pekçok insan bulunmaktadır [384]. Burada herşeyden önce Psikolojinin, olması gerekenlerle değil, olan olaylarla ilgilenen bir bilim dalı olduğuna işaret etmemiz gerekir. Zira bu tecrübe herkes tarafından kabul edilen bir şey değildir ve üzerinde yoğun tartışmalar yapılmaktadır. Ancak eğer bir vakıa varsa ve bu herhangi bir insanı etkiliyorsa, bu psikoloji için bir gerçekliktir ve evrensel bir kabule ihtiyacı yoktur. Dolayısıyla bir görümü birçok şey arasında, bir kimsenin hayatı üzerinde belirli bazı etkiler yapıyorsa, o zaman bunun geçerli sayılması gerekir. Mesela bu tür deneyimler geçirenler, daha sonra kendilerini Allah'a daha yakın hissediyorlar, dine daha çok bağlanıyorlarsa, mevcut dini dogmaların belli bazı kural ve normlarına uymasa bile bu durum, psikolojik bir olgudur ve buna kayıtsız kalmama durumundayız. Zira bu tecrübeleri dinde bir temele olunamamak, onların dine aykırı olduğu mânasına da gelmemektedir. Bu durum, bizim dinde onlarla ilgili aydınlatıcı verileri tam olarak algılayamamız veya yanlış anlamış olmamızla da ilgili olabilir. Burada kesin olan; pekçok kimsenin, bu tecrübeyi yaşadığını ve bundan etkilenerek hayatlarının geri kalan bölümüne yeni bir yön verdiklerini bildirmeleridir. Bu konuda W James'in emprik çalışmalarla ilgili tavrının ölüm tecrübesi konusunda da geçerli olacağı kanaatindeyiz. Zira o “Emprik kanıtlamaya veya çürütmeye bağlı dini konularda, yanılma korkusuyla bunlara inanmamak, haklı olmak ümidiyle inanmaktan daha mantıklı ve akıllıca bir şey değildir” demektedir [385].

Burada şunu da ilave etmek gerekir ki, ölümden dönme deneyimini yaşayan insanlar, kendilerine tıbbi diriltme yöntemleri uygulanan kimselerdir. Dolayısıyla bu tür deneyimlerin, tıbbın ilerleme kaydettiği son yıllarda meydana çıkması son derece normaldir. Yine bu vakıalara doktorlar daha yakındırlar. Çünkü ileri derecede tıbbi müdahale yapan onlardır. Böyle olmayan müstakil olaylar ise son derece azdır ve bir ilâhiyatçının bunlara muttali olması, doktorlara nazaran çok daha zordur [386]. Ancak bu tür tecrübelerin benzerlerinin tarihin eski devirlerinde yazılan kitaplarda da yer aldığı ve dünyanın çeşitli yerlerinde yaşandığı da bir gerçektir [387].

Ölüm tecrübesiyle ilgili araştırmaların tarihçesine değinecek olursak şunları söyleyebiliriz. 1960'lı yıllarda İsviçreli bir psikiyatr olan Kübler Ross'un “On Death and Dying” isimli kitabının yayınlanması üzerine ölüm sürecine ciddi bir ilgi başlamıştır. Bu sıralarda genç bir felsefe öğretmeni ve daha sonra da doktor olan Raymond Moody de konuya ilgi duymuş, zamanla çeşitli disiplinlerden bilim adamları konuyla ilgilenerek, bilim dünyasına, olguyu ciddiye almaları için çağrıda bulunmuşlardır. Sonunda “Uluslararası Ölümden Dönme Araştırmaları Derneği” kurularak bu tür araştırma, bulgu ve fikirlerin değiş dokuş edildiği bir forum oluşmuş, bu derneğin çeşitli şubeleri değişik ülkelerde açılmaya başlamıştır [388].

1975 yılında “Ölümden Sonra Hayat” isimli bir kitap yayınlayan Moody de, bu konuda aşağı yukarı Ross ile aynı şeyleri söylemektedir. Zira bu iki araştırmacının birbirleriyle irtibatları da vardır. Nitekim Moody'nin kitabının takdimini yapan Ross, kitabı özellikle övmüştür. Moody'ye göre bu tür bir tecrübe yaşayan kimseler, yadırganmak korkusuyla ölü olarak kaldıkları sürede hissettiklerini açıklamaktan çekinmektedirler. Ona göre bu tür bir deneyim yaşayan kişilerin çoğu, bir yabancı gibi cesetleri üzerinde canlandırma faaliyetlerini izlemiş olduklarını söylemişlerdir. Bu konuda Moody ile aynı düşünen Ross da, ölümden dönme deneyimi geçiren insanların, kendilerine bu konuda hiçbirşey sorulmadığı için, herhangi bir açıklama yapmadıklarını vurgulamıştır [389].

Yine Kenneth Ring de pekçok hasta üzerinde yaptığı çalışmalarda aynı sonuçlara ulaşmıştır. Uluslararası Ölümden Dönme Araştırmaları Derneklerinin kurulmasında ve bu çalışmaların bilim dünyasında meşrulaştırılmasında büyük emeği geçen araştırmacılardan birisi olan Ring, dinî altyapı, ırk ve gelişim dönemlerinin bu deneyimde rol oynamadığını göstermiş, ölümden dönme deneyimi yaşayanlarla uzaylılar tarafından kaçırıldıklarını iddia eden insanların psikolojik profillerini kıyaslayan bir araştırma yapmıştır. Bazı bilim adamları benzer sonuçların Hıristiyan eğitim sisteminden kaynaklandığını ileri sürerek bu tecrübeyi eleştirmektedirler. Ancak bu tecrübeyi yaşayanlar arasında iyi eğitimli kişiler olduğu gibi hiç eğitimsiz olan insanlar da bulunmaktadır. Yine K. Osis [390], Vietnam ve Hindistan'da yaptığı araştırmalarda da aynı sonuçlara ulaşınca, bu sonuçlar güvenilir bilim mecmualarında yayınlanmaya başlamıştır.

Ölümden dönme deneyimi ile ilgili olarak ülkemizde de birçok vakadan bahsedilmekte, ancak bu tecrübeleri anlatanların çoğu, öte alemle ilgili fazla bilgi vermemektedir. Ülkemizde bu deneyimi geçirenlerin anlattıklarının genelde ortak noktası, daha önce ölmüş olan yakınların o alemde görülmeleri ve özellikle çocuklarının küçük olduğu için onları büyütmek amacıyla tekrar geri gönderilmeleridir [391]. Küçük çocukların büyütülmesi isteğinin, batıda yaşanan ölümden dönme deneyimlerindeki birçok vakada da geri gönderilme nedeni olarak zikredilmesi dikkat çekicidir.

Ölüm tecrübesi konusunda öncü araştırmacılardan birisi olan Kübler Ross “yeniden canlandırılan” yüzlerce kişiyle konuştuğunu ve bu kişilerin anlattıklarının, ölümden sonra hayat olduğunu hiçbir kuşkuya yer bırakmayacak şekilde kanıtladığını bildirmektedir. Ona göre bu tecrübeyi yaşayanların hepsi, ruhun vücuttan çıktıklarını hissettiklerini, büyük huzur duyduklarını ve ölmüş birisiyle karşılaştıklarını belirtmişlerdir. Aynı zamanda bu tür bir tecrübe geçiren hastaların, hissedilir bir şekilde ölümden korku duymadıklarını belirten Ross'a göre ölen bir hasta, tıbben öldüğü ilan edildikten sonra yaşadığının bilinci içindedir. Ölmek üzere olan hastalar, gerçekte doktorların kendilerini hayata döndürme çabalarını üzüntüyle karşılamaktadırlar. Yine insan bilincinin vücuttan ayrıldığı vakalara da rastlanmaktadır [392]. Ayrıca ruhun bedenden çıkıp müstakil hareket edebileceğine dair vakıalara, ülkemizde de zaman zaman rastlanıldığı görülmektedir [393]. İowa Üniversitesi raporlarına göre, hastaların bu tür “vücuttan ayrılıp” sınırları aşarak akıllarını tamamen kaybettikleri saptanmıştır. Yine bu raporlara göre insan bilinci, karşıt cinsteki bir kişinin içine girerek enerji değişikliğine uğrayabilmektedir [394]. Üzerinde çalışma yaptığı hastaların öldükten sonra ziyaretine geldiklerini iddia eden Ross, ayrıca ölülerin kendisiyle irtibat kurmak istediklerini de açıklamıştır. Ölümden sonraki hayatla ilgili en önemli delillerin henüz saptanamadığını ifade eden Ross, tıpkı ana karnından çıkan bir çocuğun ana karnıyla hayata bağlı olduğu gibi ölümün de, âhiret hayatıyla dünya hayatı arasında bir bağ olduğunu, özellikle Rus bilim adamlarının bu konuda geniş araştırmalar yaptığını ve “kirlian” delinen özel bir fotografik sistemde bu bağın tespit edildiğini ifade etmektedir [395].

“Ölüm, yaşam dünyasına açılan kapının anahtarıdır” diyen Ross, insan bilincinin fiziksel ölümü aştığı ve ölümden sonra hayatın varolduğu konusundaki ısrarını tekrarlamış, ikibin yıldır insanlığın inandırılmış olduğu ölümden sonraki hayat teorisinin çok yakın bir zamanda ispatlanacağını iddia etmiştir. Zira o, ölüm olayında sadece insan vücudunun öldüğüne, ruhun ise ölümsüz olduğuna tecrübeleriyle inandığını söylemektedir..[396]

Kübler Ross, öldükleri ilan edilen hastaların ölümlerinden (üç dakika-yarım saat) sonra tekrar dirildiklerini, ruhlarının fiziki bedenlerinden uzaklaşıp, onlar üzerinde icra edilen canlandırma faaliyetlerini seyrettiklerini, bu faaliyet içinde olanların telaşlarını gidermek istediklerini ancak bunu başaramadıklarını anlattıklarını ifade etmektedir. Hatta o, dedesinin 30 yıl önce ölmesine rağmen kendisi ve babasıyla rasyonel bir şekilde konuştuğunu, bunu ilk zamanlar bir halüsinasyon olarak değerlendirdiğinden bahsetmektedir. Yine hastalarından klinik ölümlerinden önce ölümden aşırı derecede korkan kimselerin, bu tecrübeden sonra ölüm konusunda kendilerini son derece rahat hissettiklerini belirttiklerini kaydeden Ross, yaşları 2 ile 96 arasında değişen 193 ölümcül hastayı incelediğini belirtmiştir. Bunların dünyanın değişik yerlerinden, dindar veya dindar olmayan insanlar olduğunu ve hatta bunlardan birisinin 12.5 saat ölü kaldığını ifade eden Ross [397], bu deneyimi geçirenlerin, tecrübeleriyle ilgili olarak aşağı yukarı aynı şeyleri anlattıklarına dikkat çekmiştir. O ayrıca, ölümden dönme deneyimi yaşayan insanların, bir kelebeğin kozadan çıkması gibi fiziki bedenlerinden ayrıldıklarını belirttiklerini, (Bu durum Hıristiyanlığın ölüm anlayışıyla da paraleldir) bir barış, huzur, güzellik ve tanımlanamayacak bir durum yaşadıklarını, hiçbir ızdırap çekmediklerini, hiçbir endişe ve sıkıntı yaşamadıklarını ifade ettiklerini aktarmaktadır. Bedenlerini mükemmel ve eksiksiz bir şekilde bir bütün olarak hissettiklerini vurgulayan bu insanların hikayelerinden çeşitli örnekler veren Ross, mesela bir trafik kazası geçiren genç bir adamın, fiziki bedeninden ayrılıp olay mahallindeki kurtarma çalışmalarını seyrederken, fiziki bedeninde kırılan bacağını, o bedenden ayrıldıktan sonra, sanki hiç dokunulmamış, hiçbir şey olmamış gibi hissettiğini kaydetmektedir [398].

Kendisinin zayıf bir protestan olduğunu, ...
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın