Kendimize göre ne kadar emîniz. Hayatımızda hiç kimseyi aldatmadık! Belki alenen kimseyi aldatmadık, oyalamadık. Fakat farkına varmadan oyaladığımız, aldattığımız birisi var: Kendimiz...
Her zaman sığındığımız bir kelime: “Biraz sonra yaparım.” Dilimizde küçük bir cümle… O anda rahatlatıcı bir ilaç gibi.

Çocukken alışmışızdır; annemiz çağırdığında, “Biraz sonra giderim.” “Ödevlerimi yarın yaparım.” Derken gençlik zamanımız geldi. Ertelemekten hiçbir şey yapamadık! Kazandığımız bir tek kuytu kafes var: “AZ SONRA!”
Yememizde, içmemizde kısacası fânî ömrümüzde hiç aksama yok. Hatta sipariş verdiğimiz bir yemek on dakika gecikse kıpır kıpır olur, yerimizde duramaz, “Vücûdumuzun gıdası!” deriz. Peki, ya rûhumuzun gıdası olan namazımız, ibâdetlerimiz gecikince neler oluyor? O kadar huzursuz oluyor muyuz? Niye huzursuz olalım ki, ilâcımız hazır: “AZ SONRA!”

“Bugünün işini yarına bırakma!”,”Bir günün öncekinden daha mükemmel olsun!” düsturlarına rahatlıkla göz yumabiliyoruz! Derken bir gün, bir ay, bir yıl, bir ömür geçip gidiyor…

Az bir ömür olan dünya hayatı için “Az sonra!” denilebilir. Fakat ilim veya ibâdet cihetinde bu kafes bizi hüsrâna sürüklüyor. Söz gelimi ibâdetteki sabrımızı sağa sola dağıtırsak, merkezi zayıflatırız. Yani o andaki vakti öldürür, nefis düşmanının silahını kuvvetlendiririz.
Gençliğini hep ertelemekle geçiren bir insan sayısız nimetleri kaybeder. Başta Peygamberimiz (sav)’in, “Sancağımdan başka hiçbir gölgenin bulunmadığı kıyâmet gününde Allah’a ibâdet ile büyüyen gençler benimledir.” mükâfatından mahrum kalır. “İhtiyarlayınca yaparım!” der, ömür biter!
İşlediği bir kusurda tövbesini erteleyen kimse kiri birikmiş çamaşır gibidir. Bedîüzzaman Hazretleri’nin dediği gibi “Günah, kalbi siyahlandıra siyahlandıra nûr-ı îmânı kalpten çıkarır.” Tövbesiz bir seher vakti, bir Berat, bir Kadir, geçer giderken diğer Berata kadar belki ömrü biter. Beynimizde yine aynı efsunlu bir levha: “BİR DAHAKİ SENEYE!”
Hiç düşündük mü? Sahâbe-i Kirâm, Kur’ân ve sünneti yaşamakta bizim gibi değillerdi. Doğrusu biz onlar gibi hiç olamadık! Onlar, kızgın kumlarda namaz kıldılar, oklar arasında tövbe ettiler. Hatta bazı sahâbeler îman ettiler, cihat ettiler, bir namaz vaktine dahi erişemeden şehit oldular.
Rahmetli dedem anlatırdı: Bir gün dokuma tezgâhında çalışan bir işçi, patronundan namaz kılmak için izin ister. Îman ve itâatten nasipsiz zavallı patron, işçiye der ki: “Namaz kazâ olur, iş kaza olmaz!” Bu hâtıra zaman zaman aklıma gelir. Bizim namazımız, ilmimiz gibi uhrevî hayatımız hep kazalarla süslü, hep ertelemelerle dolu. Oysa dünya hayatımız dakik mi dakik. Dünyamızla ilgili neleri erteliyoruz Hak aşkına? Uhrevî işlere gelince, “Ebedî dünyada kalacak gibi” nazlanıyoruz maalesef! “Hiç kat î senedimiz var mı ki gelecek seneye belki yarına çıkacağız!”
Ne bir dakika geri ne bir dakika ileri; ertelenmeyen ölüm zamanı gelince kimse demiyor, diyemiyor: “AZ SONRA!”
Daha önce hiç karşılaşmadığımız ve îfâ etmediğimiz gibi aceleci bir tavırla işlemlerin tamamlanıyor. Ertelediğin amellerin, ilimlerin, tövbelerin ile baş başa kalıyorsun! O anda, yepyeni bir nidâ yükseliyor: “BU FANİ ÖMÜR BİTTİ; AZ ÖNCE!”

Melike YAZIR

alıntı

Esselamu aleykum ve rahmetullahi ve berekatuh;İnşaallah yapacağımız ibadetleri hayır hasenatları biran önce yapıp

rabbimizin karşısına yüzü pak çıkarız.Eğer nefsin eline kaptırırsak kendimizi hakkın rahmetine kavuşana kadar her

şeyimizi ertelemeye devam edeceğiz ve ahirete allah muhafaza ...

İnşaallah herşeyi yerli yerinde zamanında ertelemeden yaparız allah razı olsun

Ve aleyküm selam verahmetullahi ve beraketüh;


“Vücûdumuzun gıdası!” deriz. Peki, ya rûhumuzun gıdası olan namazımız, ibâdetlerimiz gecikince neler oluyor? O kadar huzursuz oluyor muyuz? Niye huzursuz olalım ki, ilâcımız hazır: “AZ SONRA!”

İnşaallah bu cümleyi çok az hatta hiç kullananlardan olmayız..Rabbim namazda gevşeklik gösterenlerin içinede namaz aşkı,sevgisi versin...

Hiç unutmam 18 yaşına girmek isteme arzumu.Sanki 18 yaşında olunca dünyalar benim olucak gibi..Şimdi 18 li yaşımı çoktan geçtim ..Şimdi geriye bakınca ne kadar saçma düşünüyormuş..Keşke hep 18 yaşına gelme arzusuyla yaşasaymışım.....Ve rabbim sana kullukta keşke dedirtme..Sana hakkıyla kul olabilenlerden olalım inşaAllah..

Ve aleykümselam ve rahmetullahi ve berakatuh

Ashabı Kiram dünyalık işlerini, namaz vakitlerinin arasına sıkıştırırmış hep(Yani önceliği namaza verir ondan arda kalan zaman diliminde diğer işlerini yaparlarmış).
Ama maalesef bizler tam tersini yapıyoruz.namaz vakitlerimizi dünyalık işlerimizin arasına sıkıştırıyoruz.(önceliği dünya işlerine tanıyoruz)

Ey insanoğlu!!eğer ibadet yapmak için dünyalık işleriniin bitmesini beklersen emin ol ibadet etmekten mahrum kalırsın.
Çünkü dünya işleri hiç bitmez.İnsan hep kazandığından daha fazlasını ister ve dininin farzlarını bile yerine getirmekten aciz kalır.
"Şunu bitiriyim sonra yapıcam,bunu yapmazsam bütün emeklerim boşa gider bitirince yaparım..."gibi boş bahenelerle kendini kandırır durur.
Unuttuğu bir şey vardır hep.Ya hep sonra diyerek kendini kandırdığı zamana gelmeye ömrün yetmezse...

Rabbim bizleri yaratılış amacını idrak edebilen ve ona göre bir yaşam süren kullarından eylesin...

HAYAT İŞTE AZRAİL E DE BİRAZ SONRA DENİLMİYOR.

SELAMUNALEYKUM HOCAM;
İnşallah  keşke şu dediğinde saçma bir ifade oluyor. Keşke dedittirmesin Allah kimseye...