Bediüzzaman’ın ziyaretçilere dâir bir mektubu
Umum dostlarıma, hususan ziyaretçilere bir özrümü beyan etmeye mecbur oldum.
Ekser hayatım inzivâda geçtiği gibi, otuz-kırk senedir tarassud ve taarruza mâruz kaldığımdan, zarûretsiz sohbet etmekten çekinip tevahhuş ediyordum.
Hem, eskiden beri mânevî ve maddî hediyeler bana ağır geliyordu.
Hem, şimdi ziyaretçiler, dostlar çoğalmış, hem mânevî mukabele lâzım gelmiş.
Şimdi maddî bir lokma hediye beni hasta ettiği gibi; mânevî bir hediye olan ziyaret etmek, görüşmek, husûsan başka yerlerden musâfaha için zahmet edip gelmek ziyareti dahi ehemmiyetli bir hediye-i mâneviyedir. Ona mukabele edemiyorum; hem de ucuz değil, mânen pahalıdır. Ben kendimi o hürmete lâyık görmüyorum, mânen mukabele de edemiyorum.
Onun için şimdilik aynen maddî hediye gibi, bir ihsân-ı İlâhî olarak bana mânevî hediye gibi olan sohbetten, zarûret olmadan, menedildim. Bâzı beni hasta eder. -maddî hediyenin tam mukabilini vermediğim vakit beni hasta ettiği gibi- Onun için hatırınız kırılmasın, gücenmeyiniz.
Risâle-i Nur’u okumak on defa benimle görüşmekten daha kârlıdır. Zâten benimle görüşmek âhiret, îman, Kur’ân hesâbınadır. Dünya ile alâkamı kestiğim için dünya hesâbına görüşmek mânâsızdır.
Âhiret, îman, Kur’ân için ise, Risâle-i Nur daha bana ihtiyaç bırakmamış. Hattâ hizmetimdeki has kardeşlerimle de zarûret olmadan görüşemiyorum.
Yalnız Risâle-i Nur’un fütûhâtına ve neşriyatına âit bâzı hizmetler için bâzı zâtlarla görüşmek isterim. Ne vakit bu noktalar için görüşmek istesem o zaman görüşmek câiz olabilir ve bana sıkıntı vermez.
Bu noktayı bilmeyen ziyârete gelenlere haber veriyorum ki, birkaç senedir cerîdelerle îlân etmişim ki, benimle görüşmek isteyenleri, husûsan uzak yerden gelerek görüşemeden gidenleri husûsi duâlarıma dahil ediyorum. Her sabah da duâ ediyorum. Onun için gücenmesinler.
Said Nursî
(Tarihçe-i Hayat, Sayfa 608)
[
Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın
