Konuşalım dersem

Üstadım, konuşalım dersem, konuşur muyuz?

Yine uykuya daldı gözlerim… Derin bir uykuda idi…

Bir dalın üstünde boynu büküğüm, seni bekler gözlerim. Sadece seninle konuşmaktı arzum, hayalen yanında olduğum vakitlerdendi. Rüyalarımda kapalı gözlerim… Konuş ne olur… Suskun durma öyle. Sen konuşunca belki alevler söner “Canım Üstadım”… Dedim ya sadece seninle konuşmaktı arzum.

Neden konuşmuyorsun ki? Yine sükûta mı büründün? Sen konuşmayınca rüyalarımla yıkılıyorum. Her rüyanın kastı mı var bana Üstadım? Hiç olmasa bir tepki… Kara bağrıma taş toprak atıp da gitsen razıydım. Bir tepkiydi hayalim.

Hasretiz cemaline, nurunla hâlleniriz… Firakınla yanan şu bîçarelere nazar kıl…

Ben kendi acılarıma dönüyorum Üstadım; yaralıyım, acizim diyorum, yaramı sana gösteriyorum.

Ve yine uyanış… Ve yine firak. Belki de her uyanış ayrı bir infilâk… Hasretinle kavrulan bu gönül her gün ayrı bir sancı ile uyanır ve gün boyu boynu omuzlarında dolaşır.

Ama bir gün farklıydı benim için, tepki yok deyişimle tepkinin gelişi bir oldu. Elime lâhikalardan ‘Kastamonu Lâhikası’nı aldım. Oturdum, kanepeme yayıldım… Kitabımla tefeül ettim. Başlığı okuyunca yerimde kalakaldım. “Manevî bir ihtarla bir iki ince meseleyi size yazıyorum…” “Allah-u Ekber” diyerek donakaldım. Bir müddet sonra çabucak yazılanlara dalmak istedim.

“Benimle hakikat meşrebinde sohbet etmek ve görüşmek isteyen adam hangi risâleyi açsa, benimle değil, hâdim-i Kur’ân olan Üstad’ıyla görüşür ve hakaik-i imaniyeden zevkle bir ders alabilir.” (Kastamonu Lâhikası)

“Benimle görüşmek isteyen Risâle-i Nurları açsın okusun” diyorsun. Demek her şey bir vakitte tayin edilmiş. Ahh kafam! Rüyalarda seni arıyormuşum.

Ey Üstadım! Ruhumu öyle bir demliyorsun ki, hiç olayım derken hep ediyorsun. Ruhum seninle besleniyor canım Üstadım.

Şeytan galip gelmeye mi başlamış? Sevaplar şehrinizi terk mi ediyor? Mühimmât az gibi mi gözüküyor? Hayır! Elimizde 14 parça top güllesi var. Her sahifesi, her kelimesi kurşun gibi. Sıktıkça bitmeyen bir kurşun…

Hani diyordun ya “Ahirette seni kurtaracak bir eserin olmadığı takdirde fani dünyada bıraktığın eserlere de kıymet verme.” Ey aziz Üstad! Ahirette seni kurtaracak bir eserin var: Risâle-i Nurlar. Ve o eserler, bizi de kurtaracak İnşâallah.

Bir de Zübeyir’in vardı, kâinata değişmediğin. Üç yaşında mânen himayene aldığın... Şöyle der o: “Kendini ıslâha, derse muhtaç görmeyen, gafletten uyansın! Uyarıcı eserlere sarılsın.” Adeta manevî impuls gibi; uyarıcı eserler…

MUHAMMED ZORLU
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın