Orijinal tesbitler yeni yorumlar 2

Orijinal Tesbitler Yeni Yorumlar 2

BEŞİNCİ NÜKTE:
Üç meseledir:
Birinci mes'ele: Hakikî ve muzır musibet, dine gelen musibettir. Dine gelecek musibetlerden her vakit İlâhi Dergâha iltica edip feryad etmek gerekir.

Fakat dînî olmayan musibetler, hakikat noktasında musibet değildirler. Bir kısmı ilâhî bir ihtardır. Nasıl ki çoban, başkasının tarlasına giren koyunlarına taş atar, onlar o taştan hissederler ki, bu taş, zararlı işten kurtarmak için ihtardır, memnun olarak dönerler. Öyle de, çok zahiri musibetler var ki, ilâhî birer ihtar, birer ikazdır. Ve bir kısmı günahlara keffarettir. Ve diğer bir kısmı da, gafleti dağıtıp beşerî olan acz ve za�fını bildirerek bir nevi huzur vermektir. Daha önce de geçtiği gibi musibetin hastalık kısmı, musibet değil bilakis Rabbani bir iltifat ve günah kirlerinden bir temizlemedir. Rivayette vardır ki, "Olgun bir ağacı silkelemekle nasıl meyveleri dökülüyorsa, sıtmanın titremesinden de günahlar öyle
dökülüyor."

Hz. Eyyub Aleyhisselam münâcâtında kendi istirahatı için değil, kulluk yapabilmek için şifa istemiş. Zira hastalık ve yaralan, diliyle zikrine ve kalbiyle tefekkürüne mâni oluyordu. Maddi hastalıklar için, kulluğa mani olduğu zaman iltica edebiliriz. Fakat itiraz ve şikayet ederek değil de mahviyet içinde ve Cenab-ı Hakk'dan yardım dileyerek iltica edilmeli. Madem O'nun Rububiye-tine razıyız, O Rububiyeti noktasında verdiği şeye rıza lazım. Kaza ve kaderine itiraz eder gibi "Ah", "Of' edip şikayet etmek bir nevî kaderi tenkid, Rahimiyetini ittihamdır. Kaderi tenkit eden, başını örse vurur, kırar. Rahmeti ittiham eden, rahmetten mahrum kalır. Kırılmış el ile intikam almak için o eli kullanmak, nasıl kırılmasını artırırsa, itiraz, şekva ve merak da musibeti ikileştirir.

ikinci Mes'ele: Maddi musibetleri büyük gördükçe büyür, küçük gördükçe küçülür. Meselâ, bazı gecelerde insanın gözüne bir hayâl ilişir. O-na ehemmiyet verdikçe şişer, ehemmiyet verilmezse kaybolur. Hücum eden anlara iliştikçe hücumlarını artır malan, lâkayd kaldıkça dağılmaları gibi, maddi musibetlere de ehemmiyet verip büyük nazarıyla bakılsa büyür. Merak vasıtasıyla o musibet cesetten geçerek kalbde de kökleşir, bir manevî musibeti de netice verir, ona dayanır, devam eder. Ne vakit o merakı, kazaya rıza ve tevekkül vasıtasıyla giderse, bir ağacın kökünün kesilmesi gibi, maddi musibet hafifleşe haflfleşe, kökü kesilmiş ağaç gibi kurur, gider. Bu hakikati ifade için bir vakit böyle demiştim:

Bırak ey biçâre feryadı belâdan kıl tevekkül,
Zira feryad, belâ içinde hala içinde belâdır, bil.
Eğer belâ vereni buldunsa, şaft içinde, ata içinde beladır, bil.
Eğer bulmazsan, bütün dünya cefâ içinde, fena içinde belâdır bil.
Cihan dolusu belâ başında varken, ne bağırırsın
küçük bir belâdan?
Gel, tevekkül kıl.
Tevekkül ile belâ yüzünde gül, tâ o da gülsün. O
güldükçe küçülür, eder tebeddül.
Nasıl ki, mübârezede müthiş bîr hasma karşı gülmekle, düşmanlık dostluğa, husûmet şakaya döner, düşmanlık küçülür, mahvolur. Tevekkül ile musibete karşı çıkmak da öyledir.
Üçüncü Mes 'ele: Her zamanın bir hükmü var. Şu gaflet zamanında musibet şeklini değiştirmiş. Bazı zamanda ve bazı şahıslarda belâ, belâ değil, belki bir ilâhi lütufdur. Ben şu zamandaki hastalıklı diğer musibet-zedeleri -fakat musibet dine dokunmamak şartıyla- bahtiyar gördüğümden, bu durum musibet ve hastalık aleyhinde bulunmak hususunda bana bir fikir vermiyor. Ve onlara acımıyorum. Çünkü her ne zaman hasta bir genç yanıma geldiyse, emsallerine nazaran dinî ve uhrevî vazifelerine daha f azla bağlı olduğunu gördüm. Ondan anlıyorum ki, öyleler hakkında o nevi hastalıklar musibet değil, bir nevî nimet-i ilâhiyedir. Çünkü, gerçi o hastalık onun dünyevî. Jant kısacık hayatına bir zahmet veriyor, fakat O'nun ebedî hayatına faydası dokunuyor. Bir nevî ibâdet hükmüne geçiyor. Eğer sıhhat bulsa, gençlik sarhoşluğuyla ve zamanın sefahatiyle, elbette hastalık hâlini muhafaza edemeyecek, belki sefahate atılacak.

HATİME
Cenâb-ı Hak, hadsiz kudret ve nihayetsiz rahmetini göstermek için, insanı hadsiz bir acz, nihayetsiz bir fakr içinde yaratmıştır. Hem isimlerinin hadsiz nakışlarını göstermek için, insanı, hadsiz cihetlerle elemler aldığı gibi, hadsiz cihetlerle lezzetler alabilir, bir makine hükmünde yaratmış. Ve o insan makinesinde yüzlerce âlet var. Herbirinin elemi ayrı, lezzeti ayrı, vazifesi ayrı, mükâfatı ayrıdır. Adeta, büyük bir insan olan alemde tecelli eden bütün ilâhî isimler, küçük bir âlem olan insanda da tecellî ediyor. Bunda sıhhat ve afiyet ve lezzetler gibi faydalı şeyler nasıl şükür dedirtir, o makineyi çok cihetlerle vazifelerine sevk eder, insan da bir şükür fabrikası gibi olur. Öyle de musibetlerle, hastalıklarla, elemlerle, diğer heyecan ve hareket veren ârızalar ile o makinenin diğer çarklarını harekete getirir, heyecanlandırır. İnsanın mâhiyetinde yerleştirilmiş olan "acz", "za'f ve "fakr" mâdenini işlettiriyor. Bir lisan ile değil, belki her bir azanın lisaniyle bir iltica, bir "istimdat" vaziyeti verir. Güya insan o âmâlar ile, ayrı ayrı binler kalemi kendinde toplayan hareketli bir kalem olur. Hayat sayfasında veyahut Levh-i Misâli'de, hayatının mukadderatını yazar, İlâhî isimlere bir ilan-nâme yapar ve İlâhî ve manzum bir kaside hükmüne geçip yaratılış vazifesini î/a eder.

(*)II. Lem'a'dansadeleştirilmiş metin.
(*) Bazı teffiircılerin nokla-i nazarlarına riayet edilmede mallını- görülmediğinden böyle kaydı'diinıujtir.

Bediüzzaman Said Nursi
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın