Ey sersem nefsim!

Bismillahirrahmanirrahim

Ey fahre meftun, şöhrete müptelâ, medhe düşkün, hodbinlikte bîhemtâ, sersem nefsim!

Eğer binler meyve veren incirin menşei olan küçücük bir çekirdeği ve yüz salkım ona takılan üzümün siyah kurucuk çubuğu, bütün o meyveleri, o salkımları kendi hünerleri olduğu ve onlardan istifade edenler o çubuğa, o çekirdeğe medih ve hürmet etmek lâzım olduğu hak bir dâvâ ise, senin dahi sana yüklenen nimetler için fahre, gurura belki bir hakkın var.

Halbuki sen, daim zemme müstehaksın. Zira o çekirdek ve o çubuk gibi değilsin. Senin bir cüz-i ihtiyarın bulunmakla, o nimetlerin kıymetlerini fahrinle tenkis ediyorsun, gururunla tahrip ediyorsun ve küfranınla iptal ediyorsun ve temellükle gasp ediyorsun.

Senin vazifen fahir değil, şükürdür. Sana lâyık olan şöhret değil, tevazudur, hacâlettir. Senin hakkın medih değil, istiğfardır, nedâmettir. Senin kemâlin hodbinlik değil, hüdâbinliktedir.

Evet, sen, benim cismimde, âlemdeki tabiata benzersin. İkiniz hayrı kabul etmek, şerre merci olmak için yaratılmışsınız. Yani, fâil ve masdar değilsiniz; belki münfail ve mahalsiniz. Yalnız bir tesiriniz var. O da, hayr-ı mutlaktan gelen hayrı güzel bir surette kabul etmemenizden, şerre sebep olmanızdır.

Hem siz birer perde yaratılmışsınız, tâ güzelliği görülmeyen zahirî çirkinlikler size isnad edilip, Zât-ı Mukaddese-i İlâhiyenin tenzihine vesile olasınız. Halbuki, bütün bütün vazife-i fıtratınıza zıt bir suret giymişsiniz. Kabiliyetsizliğinizden hayrı şerre kalb ettiğiniz halde, Hâlıkınızla güya iştirak edersiniz! Demek nefisperest, tabiatperest gayet ahmak, gayet zalimdir.

Hem deme ki, “Ben mazharım. Güzele mazhar ise güzelleşir.” Zira, temessül etmediğinden, mazhar değil, memer olursun.

Hem deme ki, “Halk içinde ben intihap edildim. Bu meyveler benimle gösteriliyor. Demek bir meziyetim var.” Hayır, hâşâ! Belki herkesten evvel sana verildi; çünkü herkesten ziyade sen müflis ve muhtaç ve müteellim olduğundan en evvel senin eline verildi. (Sözler, 18. Söz)

Bediüzzaman Said Nursi

SÖZLÜK:

Bîhemtâ : Eşsiz, Benzersiz
Cüz-İ İhtiyarî : İnsandaki Çok Az İrade Serbestliği
Fahr : Gurur, Övünme
Hacâlet : Utanç
Hak : Doğru
Hayr : İyilik
Hodbin : Bencil, Kibirli
Hüdâbinlik : Allah’ı Tanımak
İstiğfar : Af Dileme, Tevbe
Kemâl : Mükemmellik, Kusursuzluk
Küfran : Nankörlük
Medih : Övgü
Meftun : Tutkun, Düşkün
Menşe : Kaynak, Esas
Müptelâ : Bağımlı, Tutulmuş
Müstehak : Layık
Nedâmet : Pişmanlık
Nefs-İ Emmare : İnsanı Daima Kötülüğe, Yasak Zevk Ve İsteklere Teşvik Eden Duygu
Sille-İ Tedip : Edeplendirme Tokadı
Tabiat : Doğa, Canlı Cansız Varlıklar; Maddî Âlem
Tahrip : Yıkma, Bozma
Temellük : Sahiplenme
Tenkis : Eksiltme, Değerini İndirme
Tevazu : Alçakgönüllülük
Zemm : Ayıplama, Kötüleme

[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın