Ağaçların gördüğü hakikat

Bismillahirrahmanirrahim

Sonra, o yolcu dağda ve sahrada fikriyle gezerken, eşcar ve nebatat âleminin kapısı fikrine açıldı.

Onu içeriye çağırdılar, "Gel, dairemizde de gez, yazılarımızı da oku" dediler.

O da girdi, gördü ki, gayet muhteşem ve müzeyyen bir meclis-i tehlil ve tevhid ve bir halka-i zikir ve şükür teşkil etmişler.

Bütün eşcar ve nebatatın envâları, bil'icmâ, beraber; Lâ ilâhe illâ Hû diyorlar gibi lisan-ı hallerinden anladı.

Çünkü bütün meyvedar ağaç ve nebatlar;

mîzanlı ve fesahatli yapraklarının dilleriyle
ve süslü cezaletli çiçeklerinin sözleriyle
ve intizamlı ve belâgatli meyvelerinin kelimeleriyle
beraber, müsebbihâne şehadet getirdiklerine ve Lâ ilâhe illâ Hû dediklerine delâlet ve şehadet eden üç büyük küllî hakikati gördü.

Birincisi: Pek zâhir bir surette kastî bir in'am ve ikram

İkincisi: Tesadüfe havalesi hiçbir cihet-i imkânı olmayan kastî ve hakîmâne bir temyiz ve tefrik, ihtiyarî ve rahîmâne bir tezyin ve tasvir mânâsı ve hakikati, o hadsiz envâ ve efratta gündüz gibi âşikâre görünüyor ve bir Sâni-i Hakîmin eserleri ve nakışları olduklarını gösterir.

Üçüncüsü: O hadsiz masnuatın yüz bin çeşit ve ayrı ayrı tarz ve şekilde olan suretleri, gayet muntazam, mizanlı, ziynetli olarak, mahdut ve mâdud ve birbirinin misli ve basit ve câmid ve birbirinin aynı veya az farklı ve karışık olan çekirdeklerden, habbeciklerden o iki yüz bin nevilerin farikalı ve intizamlı, ayrı ayrı, muvazeneli, hayattar, hikmetli, yanlışsız, hatâsız bir vaziyette umum efradının sûretlerinin fethi ve açılışı ise öyle bir hakikattir ki, güneşten daha parlaktır ve baharın çiçekleri ve meyveleri ve yaprakları ve mevcudatı sayısınca o hakikatı ispat eden şahitler var diye bildi.

"Elhamdû lillâhi alâ nimeti'l-îman" dedi. (Şualar Ayet-ül Kübra sh.106)

Bediüzzaman Said Nursi

SÖZLÜK:

SAHRÂ : Büyük çöl, geniş saha, kır, ova.
EŞCAR : Ağaçlar.
NEBÂTÂT : Bitkiler.
MUHTEŞEM : İhtişamlı, göz alıcı.
MÜZEYYEN : Süslü.
MECLİS-İ TEHLÎL : Tehlil meclisi; #Lâ ilâhe illallah# diyenlerin toplantısı.
TEVHİD : Birleme, Allah'ın bir olduğuna ve Ondan başka İlâh olmadığına inanma.
HALKA-İ ZİKİR : Tasavvufta, zikir esnasında daire şeklinde oturmak.
ŞÜKÜR : Allah'ın nîmetlerine karşı memnunluk gösterme.
TEŞKİL : Meydana getirme, ortaya koyma.
ENVÂ : Çeşitler, türler, cinsler, nevîler.
İCMÂ : Fikir birliği. Bir meselede âlimlerin ittifak etmesi.
LİSÂN-I HÂL : Birşeyin duruşu ve görünüşü ile bir mânâ ifâde etmesi. Vücut dili
FESÂHAT : Doğru ve düzgün söyleyerek açık ve güzel ifâde etme.
MİZÂN : Terâzi, tartı, ölçü, denge.
CEZÂLET : Tutuk olmayan, ahenkli, akıcı ve güzel ifâde.
BELÂGAT : Hitap ettiği kimselere göre uygun, tam yerinde, düzgün ve hakîkatlı söz söyleme sanatı, hâlin gerektirdiğine uygun söz söylemek.
MÜSEBBİHÂNE : #Sübhanellah# diyerek kusur ve noksan sıfatların olmadığını ilân etme.
ŞEHÂDET : Şâhitlik; Allah tarafından Peygamberimize bildirilen herşeyi kabul ve tasdik etme.
ZÂHİR : Görünen, açık, dış yüz.
KASTÎ : İsteyerek, kast ederek, niyetle ve bile bile yapılan; kasıtlı.
İN'AM : Nîmet vermek, ihsan etmek.
İKRAM : Ağırlamak. Hürmet etmek. Saygı göstermek. * İltifat olarak bir şeyler vermek.
CİHET-İ İMKÂN : Birşeyin olabilirlik yönü.
HAKÎMÂNE : Her şeyi belli bir gaye ve fayda gözeterek yaparak.
TEMYİZ : Birbirinden ayırma, seçme, fark etme.
TEFRİK : Ayırt etme, ayırma.
İHTİYÂRÎ : Kendi isteğiyle, seçerek.
RAHÎMÂNE : Şefkat ve merhametli bir şekilde.
TEZYİN : Süslemek, donatmak, bezemek.
TASVİR : Bir şeyin özelliklerini anlatarak, gözönünde canlandırma.
MASNUAT : Sanatla yapılmış olan eserler, varlıklar.
MAHDUT : Sınırlandırılmış.
MÂDUD : Addedilen, sayılan.
HABBE : Dâne, tohum, parça. Risâle ismi.
FETHi : Açması
ELHAMDÜLİLLÂHİ ela NİMET'İL-ÎMÂN : Îmân nîmetine karşı Allah'a hamdolsun.

[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın