Sahihtir kaydiyle Hâkim, Beyhakî ve Ebu Nuaym Ebu Hüreyre´den şöyle rivayet ederler: "Bir gün biz, Peygamber (s.a.v.) ile birlikte yatsı namazını kılmıştık. Peygamberimiz bizlere namazı kıldırırken, Hasan ve Hüseyin efendilerimiz de O´nun yanında idiler ve henüz çocuktular. Peygamberimiz secdeye vardığı zaman, hemen O´nun arkasına atlıyor lardı. Peygamberimiz de başım secdeden kaldırdığı zaman onları tutup sağına ve soluna bırakıyordu. Onlar, tekrar diğer secdede de böyle ya pıyorlar, Peygamberimiz de öyle yapıyordu. Namaz kılınıp bitirildiği zaman, onlar her ikisi de Peygamberimiz´in önünde duruyorlardı. Ben Hz. Peygamber´e yaklaşarak: "Ey Allah´ın Resulü, onları evlerine götü-rüvereyim mi?" diye sordum. Peygamberimiz: "Hayır" buyurdular. Der ken aniden bir ışık belirdi. Bunun üzerine Peygamberimiz, onlara hitaben: "Haydi, şimdi derhal evlerinize gidiniz!" buyurdu. Onlar da yürüyerek evlerine gittiler. Fakat, evlerine ulaşıncaya kadar hep bu ışı ğın aydınlığında yürüdüler ve hiç karanlık görmediler." [22]

Ebu Nuaym, yine Ebu Hüreyre´den fakat başka bir tarîkten olmak üzere şu haberi nakletmiştir: "Bir gün Hasan, Peygamber´in (s.a.v.) ya nında idi. Vakit gece idi ve çok karanlıktı. Peygamberimiz, torunu Ha-san´ı çok seviyordu. Hasan: "Ben anama gideceğim" dedi. Bunun üzerine ben, hemen: "Onu evine götüreyim yâ Resulallah" diyerek izin istedim. Fakat Peygamberimiz "hayır" dedi ve izin vermedi. Derken semâdan bir ışık geldi ve Hasan´ın önünde durdu. Peygamberimiz de bunun üzerine Hasana evine gitmesini emretti. Hasan yürüyerek anasına gitti. Fakat anasının yanına varıncaya kadar hep bu ışığın aydınlığında yürüdü ve hiç karanlık görmedi." [23]



[22] Sahih bir rivayette de bunun benzeri olduğu gibi, yine sahih rivayette bir benzeri, Clmâme bint-i Zeyneb´te ilgili olarak gelmiştir

[23] Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/155-156.