Ateşin Yakmaması Şeklinde Vukua Gelenmûcize

Ateşin Yakmaması Şeklinde Vukua Gelenmûcize

îbn-i Vehb, İbn-i Lühey´a´nın şöyle dediğini nakleder: Büyük bir fitne olarak zuhur eden Yalancı peygamberlerden Esved el-Ansî, pey gamberlik iddiasında bulunduğu zaman, emrindeki asker ve adamlarla Yemen´deki San´â şehirini ele geçirmişti. Züeyb bin Külâb´ı yakalatıp kendi yalanını tasdîk etmediği için ateşe attırmak istedi ve hazırlattığı ateşe attırdı ve ateş kendisine bir zarar vermedi. Durumu Peygamber (s.a.v.) ashabına haber verdiği zaman, Ömer tbnü´l-Hattab (r.a.), büyük bir sevinç ve sürür duyarak: "îbrahîm (a.s.)´in ateşte yanmasına izin vermeyen Yüce Allah´ın, ateşin kendisine zarar vermediği bir şahsiyeti bu ümmette de göstermesi sebebiyle, Yüce Allah´a çok hamdederim" de miştir."

(Bu hususta Kitâbü´s-Sahabe adlı kitabında Abdan şöyle demek tedir: Olayda adı geçen Züeyb: Küleyb bin Rabîa´nın oğlu Züeyb bin Kü-leyb el-Havlânî´dir. Yemenliler içinde ilk defa müslümanlığı kabul eden şahsiyettir. Resûlullah ile bizzat sohbet edip etmediğine dâir bize ulaşan bir bilgi bulunmamaktadır. Künyesi Ebu Müslim´dir.)

îbn-i Asâkir, Ebu Bişr künyesi ile anılan Cafer bin Ebu Vahşiye tarikiyle şu haberi nakletmiştir: Havlân´lı bir adam, müsîüman olduğu zaman, kavmi kendisini müslümanhktan çevirmek için zorladı, o da red edince onu ateşe attılar. Ateş onu yakmadı, sâdece abdest alırken yıka nan uzuvlarının dışında bazı yerleri biraz zarar gördü. Ebu Bekir´in halifeliği zamanında Medine´ye geldi ve halîfe ile tanıştı. Halîfe kendi sine: "Benim için dua ve istiğfar ediver!" ricasında bulundu. O da Ebu Bekir´e hitaben şu karşılığı verdi: "Siz, dua ve istiğfar edivermeğe daha lâyıksınız!" Halife de kendisine: "Sen Allah yolunda azâb olunan, ateşe atılıp yanmamış bulunan bir adamsın ve benim için dua ve istiğfar edi-vermelisin!" O da halîfenin bu ricası üzerine, onun için dua ve istiğfar ediverdi."

(Züeyb bin Külâb -yâni Ebu Müslim el-Havlânî- sonra Şam´a gitti. Şam´lılar kendisi hakkında şu benzetmeyi yaparlardı: Bu Ebu Müslim el-Havlânî, ibrahim (a.s.)´a benzemektedir.) [15]

Yine îbn-i Asâkîr, îsmâîl bin Ayyaş tarikiyle Şürahbil bin Müs lim´den şu haberi nakletmiştir: Esved el-Ansî Yemen´de peygamberlik davasına kalkıştığı zaman, Ebu Müslim el-Havlânî´yi yakalatıp huzu runa getirtti ve ona: "Sen, benim peygamber olduğumu tasdik eder mi sin?" diye sordu. O da: "Kulağım işitmiyor!" diyerek karşılık verdi. Esved: "Peki Muhammed´in peygamber olduğunu tasdik ediyor musun?" diye sordu. O da: "Evet" karşılığını verdi. Bunun üzerine gadaba gelen el-Esved, büyük bir ateş yaktırdı ve onu bu ateşe attırdı. Ateş ise ona zarar vermedi. Esved´e yakınları, Ebu Müslim´i sürgün etmesini, aksi halde kendileri için çok zararlı olacağını telkin etmişler. O da onu sür gün etmiş. Bunun üzerine yola çıkan Ebu Müslim, Medine´ye gelmiş. Ebu Bekir, kendisinin gelişi üzerine: "ibrahim (a.s.) gibi ateşe atıldığı halde ateş kendisine zarar vermemiş olan bir adamı, şu ümmet içinde bize gösteren ve onunla tanışmayı nasib eden Yüce Allah´a, hamd ü se nalar olsun!" demiştir.

(Bu olay sebebiyle Havlanlılar, Ansîler ile karşılaştıkları zaman: "Sizin hemşehriniz olacak Esved el-Ansî bizim hemşehrimiz Ebu Müs lim´i ateşe attırmış, fakat ateş kendisine bir zarar vermemiştir" derler miş.) [16]

îbn-i Sa´d şöyle der: "Bana Yahya bin Hammâd söyledi. Ona Ebu Uvâne, ona Ebu Belec, ona da Amr bin Meymûn haber vermiştir, Amr demiştir ki: "Bir gün müşrikler, Ammâr bin Yâsir´i ateşe attılar. Resûlullah Efendimiz de ona uğruyor, onun başını eliyle okşuyor ve şöyle diyordu: "Ey ateş sen ona karşı da serin ve selâmet ol, Ammâr´ı yakma! Nitekim ibrahim´e (a.e.) karşı da serin ve selamet olmuştun, onu yak mamış tın!"

Peygamber (s.a.v.) bu münasebetle şunu da söylüyordu: "Ey Ammâr, sana ben acıyorum. Seni, kendi halifelerine isyan etmiş bir zümre katledecektir." [17]

Ebu Nuaym, Abbad bin Abdü´s-Samed´den şöyle nakleder: Bir gün biz., Enes bin Mâlik´in evine gitmiştik. Enes: "Ey câriye sofrayı kur" diye seslendi. Câriye de hemen sofrayı getirdi. Sonra Enes, "mendili getir" dedi. Hizmetçi kız da bir mendil getirdi. Enes: "Hemen fırını yandır" dedi. Fırın yakıldı ve Enes o kirli mendili fırın içine -ateşe- attı. Sonra tertemiz ve bembeyaz bir şekilde çıkardı. Biz hayret ettik ve: Tâ Enes bu nedir?"-diye sorduk. Enes de bizlere şu karşılığı verdi: "Bu mendil, Peygamber´in (s.a.v.) sağlığında kullandığı mendildir. Bununla Efendi miz, mübarek yüzlerini silerlerdi. Biz bunu, kıymetli bir hâtıra olarak saklar ve de yüzümüzü silerek kullanırız. Kirlendiği zaman da, böylece sizlerin de gördüğünüz veçhile ateşe bırakıp temizleriz. Zira ateş, Pey gamberlere ait olup onların mübarek yüzlerine değmiş olan eşyadan herhangi bir şeyi yakmaz."

(Bu hadisin râvîsi Abbâd bin Abdüs-Samed zayıftır. Buhari onun hadislerinin münker olduğunu söyler, tbn Adiy ise: "Onun bütün rivayetleri Ali´nin faziletine dâirdir, o çok aşırı bir şîîdir" der.)[18]

[15] Bu haberin râvîsi olan Cafer´in, Mîzân´da sadûk ve mâruf olduğu bildirilmiştir. Ancak Yahya el-Kattân, Hubeyb bin Sâlim´den rivayet ettiği zamanki rivayetlerinin zayıf ol duğunu söyle-

[16] Ismâîl bin Ayyaş, H^mjslu olup Şamlıların âlimidir. 106 hicret yılında vefat ettiği zaman, arkasında bir benzerini bırakmış değildi, Şürahbil bin Müslim´den ve daha pekçok kimselerden İlim almıştır. Kendisinden İlim alanlar ise, başlıca şunlar idi: Süfyân-ı Sevrî, tbn-i Ishâk, Saîd bin Mansûr, Hennâd, Hasan bin Arafe ve daha pekçok kimseler...

O, Şamlılardan rivayet ettiği zaman iyidir. Medîne´lılerden rivayetinde ise hatalıdır. Buharı ve bazılarının söylediği budur. Nesaî ise onu zayıf sayar. Ibn-i Hıbban da, tek başına kaldığı zaman hüccet olmadığını söyler.

[17] Buradaki râvîlerden Ebu Uvâne, Yezîd bin Atâ´nın azatlı 8 id ir. Yezîd onu zayıf saymıçltr. O, Vâsıftan Basra´ya geçmiş, orada 170te vefat etmiştir.

Ebu Belec de Vasıflıdır. tbn-İ Maîn onu sikadan sayar, Cüzcânî ise zayıf addeder. Buhari, ihtilaflı olduğunu söyler, Nesaî ve daha başkaları onun fena olmadığını söylerler. Imam-ı Ahmed ise onun hakkında şiddetli davranır münker bir hadîs rivayet ettiğini bildirir.

Peygamber (s.a.v.}, Yasir ehlinin azâbolunduğu yere uğrar: "Sabrediniz, ey Yâsir ehlil Şüphesiz, Allah yolunda böylece sabretmeniz sebebiyle sizin yeriniz cennettir" buyurdu ve çektiği şiddetli azab sebebiyle Amman n, küfür olan sözü söyliyebileceğine dâir de Pey gamberimiz ona izin vermişti. Bu hususta Nahl Sûresinin: "İnandıktan sonra Allah´ı inkâr eden -kalbi imânla yatışmış olduğu halde zorlanan değil- fakat küfre göğüs açan -küfürle kalbinde sevinç duyan- kimselere Allah´tan bir gadab iner ve onlar için büyük bir azâb vardır" mealindeki âyeti İnmişti.

Peygamberi mirin: "Ey Ammâr, seni, halifesine isyan etmiş bir zümre katledecektir t" sözü ise, Mekke´de değil, Medine´de Mescidin İnşâsı sırasında söylenmiştir. Bu sırada Ammâr, birisi kendisi, diğeri de peygamber için olmak üzere iki kerpiç yüklenip taşırdı. Mz. Peygamber de mübarek eliyle onun omuzuna dokunmuş ve öyle buyurmuştur. Ammâr ise: "Fitnelerden Allah´a sığınırım!" demiştir ve Sıtfîn Savaşı sırasında, Muâvrye´nin askeri tara fından öldürülmüştür.

[18] Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 2/151-153

[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın