Hâkim, Beyhakî, Taberanî ve Ebû Nuaym; azadlı köle Ebû Avn tarikiyle îbn-i Abbas´tan, o da babası Abbâs´tan şöyle rivayet ediyor: "Abdü´l-Muttalib bana dedi ki: Biz, bir kış seferinde Yemen´e gitmiştik. Orada ben, bir yâhûdi bilgini ile karşılaştım. Kitap ehli olan bu adam bana dedi ki: "Sen nerelisin?" Ben: "Kureyş´tenim" diye cevap verdim. O: "Hangi kabilesinden?" diye sordu. Ben de: "Hâşim Oğullarmdanım" diye cevapladım. Yine o dedi ki: "Uzuvlarından birini incelemek istiyorum, bana izin verir misin?" Ben de: "Avret mahalli olmamak şartiyle izin veririm" dedim. Bunun üzerine o, burun deliklerimden önce birini, sonra diğerini açarak baktı ve inceledi. Sonra dedi ki: "Ben şahitlik ederim ki, senin bir elinde hükümdarlık, diğer elinde ise peygamberlik var! Ben bunu görmekteyim. Halbuki biz bunu Zühre Oğullarında görmekte idik. Bu nasıl olur?" Ben kendisine: "Bilmiyorum" diyerek karşılık verdim. O bana? "Ailen var mı?" dedi. Ben: "Hayır, evli değilim" dedim. O: "Memleketine döndüğün zaman, Zühre Oğullarından bir kadınla evlen!" dedi..."

Bunu bana anlatan Abdü´l-Muttalib, Yemen´den döndüğü zaman, Abdü Menâf Oğlu Vehb´in kızı Hâle ile evlendi. Hâle´den, Hamza ile Safîyye adındaki çocukları dünyaya geldi. Oğlu Abdullah´ı ise, Vehb´in kızı Amine ile evlendirdi; Amine´den de Resûlüllâh (s.a.v.) dünyaya geldiler. Resûlüllâh Efendimiz Amine´den doğduğu zaman Kureyş demiştir ki: "İşte Abdullah, babasına karşı zaferi kazanmıştır."

Ebû Nuaym, Sa´d bin Ebî Vakkâs´tan nakleder. O demiştir ki: "Abdü´l-Muttalib´in oğlu ve Resûlüllâh´m babası Abdullah, bir yerde kendisine ait bir bina yapmakta idi. Dönüş sırasında Leylâ-iJ Adeviye adlı kadına rastladı. Kadın onu ve alnında parlamakta olan nuru gördüğü zaman, kendisini ona teklif etti... Dedi ki: "Eğer sen benimle olursan, sana tam yüz aded deve veririm!" Abdullah dedi ki: "Elim, üstüm başım hep çamur. Evime gidip bir temizleneyim. Sonra sana dönerim..." Abdullah evine gitti, güzelce temizlendi. Sonra hanımı Amine ile birlikte oldu... îşte bu sırada Amine, peygamberimize hâmile kaldı. Daha sonra Abdullah, Leylâ adındaki kadına gitti ve ona, istediği şeyin olabileceğim söyledi. Leylâ: "Hayır, olmaz" dedi. Abdullah: "Niçin?" diye sordu. Kadın: "Sen bana uğradığın zaman, senin alnında bir nûr parlamakta idi. Şimdi bu nuru Amine, senden almış bulunuyor!" karşılığını verdi." [10]

Ebû Nuaym, Harâitî ve îbn-i Asâkîr Atâ tarikiyle İbn-i Abbas´tan rivayet ederler. O demiştir ki: "Abdü´l-Muttalib, oğlu ile birlikte çıkıp, Yemen´deki Tebala Kasabasi´na mensûb bir kâhin ile karşılaştığı zaman; oğlunu evlendirmek için çıkmıştı... Bu kadın kâhin, yahûdî dini ile meşgul olmuş, hayli kitap okumuştu. Kendisine "Fâtıma Binti Mür" denmekte idi. Peygamberlik nurunu Abdullah´ın yüzünde görüp dedi ki: "Ey delikanlı, benimle beraber olmayı kabul eder misin? Eğer kabul edersen, sana tam yüz aded deve vereceğim!" Abdullah ise buna, şu karşılığı vermiştir:

"Haram; ölümden beterdir, çok fenadır!

Teklifin ise, helâl değil belki zinadır!"

"O halde nasıl kabul ederim? Mümkin değil!

Soylu kişi; ırz ve dinini korur, iyi bil!..."

Sonra Abdullah, babası ile birlikte döndüler. Babası onu Vehb´in kızı Amine ile evlendirdi. Abdullah, Amine´nin yanında üç gün kaldı. Sonra nefsi onu, o kadının dediğini kabul etmeye çağırdı. Gidip: "Dediğini kabul ediyorum" dedi. Kadın: "Benimle karşılaştıktan sonra ne yaptın?" diye sordu. O da: "Babam beni, Vehb´in kızı Amine ile evlendirdi" dedi. Kadın dedi ki: "Ben Vallahi zina etmiş veya edecek bir kadın değildim... Fakat senin yüzünde bir nûr görüp bu nurun bana geçmesini istemiştim. Demek ki Allah o nuru, sevdiği ve istediği yere ulaştırdı. Artık o dediğim şey, olmaz..."

(Yine bu mealde ki bir rivayeti, İbn-i Sa´d, Hişâm bin el-Kelbî´den, o da Ebû´l-Feyyâz´dan nakleder. Fakat bu rivayet mu´dal´dır. Makbul değildir. -Suyûtî-)

İbn-i Sa´d diyor ki: "Bize el-Vâkıdî haber verdi, ona Ali bin Yeztd Abdullah bin Vehb bin Zem´a´dan naklen söylemiş, ona da babası anlatmış. Şöyle ki: "Halam bana Resûlüllâh´ın anası Amine´nin şöyle dediğini nakletmiş tir: "Ben ona hâmile olduğum zaman, kadınların hamilelik zamanında duydukları ağırlığı duymadım ve hiç farkında olmadım... Bunu sâdece ayhâlimin kesilmesinden anladım... Birgün ben, uyku ile uyanıklık arasında iken biri bana gelip dedi ki: "Hâmile olduğunun farbanda mısın?" Ben: "Bilmiyorum" dedim. O dedi ki: "Sen, şu âhir zaman ümmetinin peygamberine ve efendisine hâmile bulunuyorsun ve bu, pazartesi günü olmuştur." O bana görünen, böyle dedi ve gitti. Doğum yapacağım zaman yaklaşmcaya kadar, bir daha görünmedi. Sonra tekrar gelip: "Üîzühhû bi´1-vâhid min şerri külli hâsid - Ben onu, bir olan Allah´ın korumasını istiyor, her hased edicinin şerrinden Allah´a sığındırıyorum!" diyerek dua etmemi söyledi. Ben de bunu söylemeye başladım ve birgün bunu kadınlara açtım. Kadınlar da bana: "Boynuna ve kollarına demir takın" dediler. Ben de bunu yaptım... Bunun üzerine, o bana görünen ve benimle konuşan zât, görünmez oldu. Ben de boynuma ve kollarıma takındığım demirleri çıkarıp attım..."

(Ebû Cafer Muhammed bin Ali´den gelen rivayette, Hz. Amine´nin bu olayı anlatırken; "ve bana: Çocuğun doğduğu zaman ona Muhammed adını koy!" diye de, tehbihde bulundu" dediği kaydı vardır. -Suyûtî-).

Ebû Nuaym, Büreyde ve îbn-i Abbas´tan nakleder. Onlar demişler ki: "Amine´ye rü´yâsında denilmiş ki:"Sen gerçekten âlemlerin efendisine ve insanların en hayırlısına hâmile bulunuyorsun! Doğumunu yaptığın zaman ona "Ahmed" ve "Muhammed" adını ver! Ve şunu, onun üzerine ası ver."

Amine uykudan uyandığı zaman başucunda altın bir sahîfe görmüş ve bunda şöyle yazılı imiş: "O´nu, her hasedcinin şerrinden, ayakta veya oturarak insanları gözetliyenlerin zararından, yolundan şaşan ve fesada koşan kötülerin kötülük vermesinden bir olan Allah´ın koruması ile korurum!... Yollarda, köşe ve bucakta yakalayıp fenalık etmek istiyen her bir azgının şerrinden, yine bir olan Allah´a sığınırım!... Yine o yüce Allah´a sığınarak, Yüce El´e tutunarak, görünmeyen himayeye koyarak, O´nu onlardan saklamak ve korumak isterim! Elbette ki Allah´ın eli, onların ellerinin fevkmdedir, Allah azız ve gâlibtir. Allah koruyunca, onlar ona zarar veremez; o ister uykuda, ister uyanık olsun, ister yolda, ister evinde bulunsun, onlar O´na yaklaşamaz... Hiç biri O´na, gecenin evvelinden gündüzün sonuna kadar ilişemez..." [11]





[10] Bundan sonraki rivayette, böyle bir olayın başından geçtiği zaman Abdullah´ın bekar olduğu ve kadının teklîfini açıkça reddettiği geçmektedir ki, doğru olan da bu olsa gerektir. (M.)

[11] Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 1/84-86.
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın

Esselamu aleykum ; Efendimize dair bilmediğimiz bir mevzu hakkında daha detaylı bilgiler öğrenmiş olduk cenabı hak daim eylesin inşaallah...

Allah razı olsun
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın