Abdül-Muttalibin Zemzem Kuyusunu Kazdığı Zaman Görülen Alametler

Abdül-Muttalibin Zemzem Kuyusunu Kazdığı Zaman Görülen Alametler

Îbn îshâk ve Beyhakî Ali bin Ebâ Talih´den rivayet ediyor. O demiş ki: "Dedem Abdü´l-Muttalib Hıcru´l-Kâbe´de uyurken rü´yâsında ona denilmiş ki: "Sen, Berre kuyusunu kazmaksın!" O: "Berre nedir?" diye sormuş. Fakat ona cevap verilmemiştir. Ertesi günü aynı yerde aynı rü´yâyı görmüş: Biri ona gelip: "Madmûne kuyusunu sen açmalısın!" demiş. O da: "Madmûne nedir?" diye sormuş. Fakat cevap verilmemiş... Ertesi günü yine aynı yerde kendisine: "Taybe´yi kazıp açmalısın!" denilmiş. O da: "Taybe nedir?" diye sormuş, fakat yine cevap verilmemiş... Bir ertesi gün aynı yerde aynı rüyayı görmüş, kendisine denilmiş ki: "Zemzem´i kaz!" O da: "Zemzem nedir?" demiş. Denilmiş ki: "Zemzem; azalıp kesilmeyen bir mübarek sudur! Yeri de şurasıdır. işte burayı kaz!"

Abdü´l-Muttalib, aynı rü´yâyı dördüncü defa gördükten sonra, işaret edilen yeri kazmaya başlar. Kureyş kendisine: "Bu nedir ey Abdü´l-Muttalib?" der. O da: "Zemzem´i açmakla emrolundum" karşılı ğını verir ve Zemzem´i açar. Kureyş Zemzem suyunu görünce: "Ey Abdü´l-Muttalib, bu suda bizim de hakkımız var. Zemzem, atamız ismail´in içmesi için ihsan edilmiş bir sudur" der. Abdü´l-Muttalîb: "Bu su, bana aittir, bunda sizin bir hakkınız yoktur" karşılığını verir. Kureyş: "Hakeme gidelim" der. O da kabul eder. Kureyş: "Aramızda hakem, Sa´d oğullarının kadın kâhinidir" der. O da kabul eder. Fakat bu kâhin Şam´a gittiğinden onlar da Şam´a gitmeye karar verirler. Bâzı yakınları ile birlikte yola çıkan Abdü´l-Muttalib´e, Kureyş´in her kolundan bâzı kimseler de katıldılar. Birlikte yola çıktılar. Çölde ilerlerken Abdü´l-Muttalib ve yakınlarının suyu tükendi. Neredeyse helak olacaklardı. Yanındaki Kureyş temsilcilerine su istediler. Onlar su vermediler ve: "ileride bizim de suyumuz tükenebilir ve bizler de sizin durumunuza düşebiliriz" dediler. Abdü´l-Muttalib yakınlarına: "Ne düşünürsünüz?" dedi. Onlar da: "Siz bilirsiniz, biz sana tabiyiz" dediler. Bunun üzerine Abdü´l-Muttalib şu fikri ileri sürdü: "Ben diyorum ki, her biriniz kendi çukurunuzu kazsın, sonra hanginiz ölürse arkadaşları onu kendi çukuruna defnetsin.. Herhalde, içinizden birinizin veya birkaçınızın ölmesi, hepinizin helak olmasından daha kolay olur..." Onlar da "peki" dediler ve böyle yaptılar. Sonra dediler ki: "Ey Abdü´l-Muttalib, bizim böyle ölümü beklememizden, Allah vekil deyip yola çıkmamız daha uygun olmaz mı? Umulur ki Allah bizi suya kavuşturur..." O da: "Haydi yola çıkınız!" dedi, onlar ve kendisi yola çıktılar. Abdü´l-Muttalib devesine bindi ve onu kaldırdı. Deve kalktığı zaman, ayakları yere battı ve oradan su fışkırmaya başladı. Abdü´l-Muttalib devesini tekrar çöktürdü, diğerleri de develerini çöktürdüler. Sudan bol bol içtiler ve içirdiler, su kablarını da doldurdular. Sonra Kureyş´in temsilcilerini çağırıp: "Ey arkadaşlar, geliniz sudan istediğiniz kadar alınız! Allah bize suyu ihsan etti" dediler. Onlar da gelip içtiler ve içirdiler (develerini de suladılar). Dediler ki: "Ey Abdü´l-Muttalib, gerçekten Allah sana, hükmünü de bildirmiş oluyor. Sana şu çölün ortasında suyu lütfeden Allah, yine Zemzem´i de sana ihsan etmiştir. Biz dâvamızdan vazgeçiyoruz. Haydi hep birlikte geriye (Mekke´ye) dönelim." Böyle dediler ve birlikte Mekke´ye döndüler..."

Beyhaki´nin senedleriyle çıkardığı bir rivayete göre, îmam-ı Zühri demiştir ki: "Fil ordusu Mekke yakınma geldiği zaman, Resülüllah´m ceddi Abdü´l-Muttalib´in davranışı, Kureyş´in dikkatini çekmiş ve onun saygınlığını artırmıştı. Şöyleki: Kureyş korkuya kapılarak kaçmış, Mekke´yi terketmişti. Abdü´l-Muttalib ise: "Vallahi ben Allah´ın Harem´inden çıkmam, başka yere giderek kendime izzet aramam!" demiş ve Beyt´in yanında oturup şöylece dua etmişti: "Allah´ım, bilirsin ki kişi, kendi ailesini koruyup himaye eder. Sen de şu günde, Beyt´ini ve Beyt´inin halkını koru."

O, böyle dua ediyor ve bulunduğu yerden ayrılmıyordu. Nihayet Allah; Fil ordusunu helak etti. Kureyş de geri döndü. Fakat Abdü´l-Muttalib´in yanlarındaki şeref ve kıymeti de, çok arttı. O´nun, Allah´ın Harem´ine olan saygısı sebebiyle, kendisine daha çok saygı duydular. Derken bir ara rü´yasmda kendisine: "Zemzem´i çıkar!" denildi. O, irkilerek uykusundan uyandı. Yine: "Allah´ım, Zemzem´in bulunduğu yere âit bir alâmet göster" diye dua etti. Rü´yasında ona denildi ki: "Karganın gelip de eşindiği yere dikkat et! Orada aynı zamanda karınca yuvası da vardır. Burayı kaz, Zemzem´i çıkar..." O da öyle yaptı. Fakat suyu bulması kolay olmadı. Günlerdir kazıyor, bir türlü suyu bulamıyordu. Çok yorulmuştu. Kureyş de gelip kendisine: "Bu ne iştir?" diyordu. O da: "Zemzem´i çıkaracağım" diyordu. Nihayet büyük eziyet içinde kalınca; "Evlâdından birini kurban etmeyi adadı." Sonra kazmaya devam etti ve suya ulaştı. Üzerine bir havuz yaptı. Bunu, Zemzem suyu ile doldurdu, hac mevsiminde hacılara buradan zemzem suyu ikram ederdi. Kureyş´ten bazıları kıskançlığından geceleyin Zemzem havuzunu yıkarlardı. O da gündüz tekrar onarırdı. Tahripçiler bunda fazla İsrar edince, yine Rabbi´ne iltica eyledi. Dedi ki: "Ey Rabbim, ben bunu sâdece içmek isteyenler için helâl kılıyorum! İçmenin dışında, yıkanmak için falan helâl kılmıyorum! Zemzem havuzunu tahrip edenleri de Sana havale ediyorum!..." îşte bundan sonra kim Zemzem havuzuna kasden zarar verirse, mutlaka bir belâya uğrar, cezasını görürdü.. Nihayet onlar da bundan ibret alarak Zemzem´e ilişmez oldular, Abdü´l-Muttalib de rahatça Zemzem hizmetine devam etti..."

Daha sonra Abdü´l-Muttalib dedi ki: "Ey Allah´ım, ben evladımdan birini sana kurban etmeyi adamıştım. Ben şimdi onların arasından kur´a çekeceğim. Sen hangisinin kurban olmasını istersen, ona rast getir! Ben de onu kurban edeyim..." Çocukları arasında kur´a çekti, kur´a Abdullah´a isabet etti. Abdullah ise en sevdiği oğlu idi. Bunun üzerine Abdü´l-Muttalib yine Allah´a sığınıp dedi ki: "Ey Rabbim, en sevgili oğlum Abdullah´ı mı, yoksa yüz deveyi mi kurban etmek sana daha sevimlidir? Hangisi sevimli ise, kur´ayı ona rast getir!" diyerek Abdullah ile yüz deve arasında bir kur´a daha çekti. Bu sefer kur´a develere isabet etti. O da oğlu Abdullah´ın yerine yüz deveyi kurban etti..."

İbn-i Sa´d da bu konuda îbn-i Abbâs´ın şöyle dediğini nakleder: "Abdü´l-Muttabib Zemzem kuyusunu kazarken, ona çok az kimse yardım etmişti... Bu sırada o, eğer on erkek evlâdı olursa birini Allah´a kurban etmeyi adamıştı... Erkek evlâdının sayısı onu bulduğu zaman, oğullarını toplayıp bu husustaki adağını açtı. Onlar da buna itiraz etmediler: "Ne istersen yap" dediler. Aralarında kur´a çekti ve Abdullah´a çıktı. Onun elinden tutarak kurban edeceğiyere götürürken, kızları ağlayıp feryâd ettiler. İçlerinden biri dedi ki-: "Babacığım, onun ?yerine, niçin Harem civarında gezinen develerinden onunu kurban etmiyorsun!" O da onunla develer arasında kur´a çekti, kur´a Abdullah´a çıktı. O zaman, bir insanın diyeti de on deve idi. Sonra develerin sayısını on aded daha artırarak kur´a çekti. Kur´a yine Abdullah´a çıkınca develerin sayısını onar onar artırarak yüze çıkardı. Yüz deve ile Abdullah arasında kur´a çekti, bu sefer kur´a develere isabet etti. Abdü´l-Muttalib derhâl "Allahü Ekber!" diyerek tekbîr getirdi. Yanında pek çok insan da var idi. Sonra develeri alıp kurban etti... Bir insanın diyeti (kan bedeli) olarak yüz deveyi ilk defa tayin ve taktır eden de Abdü´l-Muttalib oldu... Sonra bu, Arablarda ve Kureyş´de âdet oldu... Sonra islâm devri geldi. Bu devirde de Resûlüllâh bunu aynen devam ettirdi."

Hâkim, İbn-i Cerîr ve El-Ümevî (Meğâzî adlı kitabında) Es-Sanâbihî´den o da Muâviye´den rivayet ederler. Muâviye demiş ki: "Birgün biz, Resûlüllâh´ın (s.a.v.) yanında idik. Bir köylü geldi ve dedi ki: "Ey Allah´ın Resulü, otlar kurudu... Sular çekildi. Çoluk çocuk helak olup mal zayi oldu... Allah´ın sana ganimet olarak lütfettiği maldan, sen de bana ver; ey İki Kurbanlığın oğlu!"

Resûlüllâh Efendimiz de tebessüm buyurdular ve köylünün; "Ey İki Kurbanlığının Oğlu!" diye hitap etmesine ilişmedi."

Olayı bu şekilde anlatan Muâviye´ye dediler ki: "Ey Emîra´1-Mü1-minîn, o köylünün bahsettiği "iki kurbanlık" kimlerdir?" Oradakilerin bu sorusuna cevaben Muâviye de dedi ki: "Abdü´l-Muttalib, Zemzem´i kazıp çıkartmakla emrolunduğu zaman, bu iş kendisine kolay gelirse oğullarından birini kurban etmeyi adamıştı... Bu işi kolayca tamamladığı zaman, sayıları onu bulan oğulları arasından kur´a çekti. Kur´a ise Abdullah´a çıktı... Onu kurban etmek istedi ise de Abdullah´ın dayıları olan Mahzûm Oğulları buna engel oldular ve dediler ki: "Abdullah´a bedel kurbanlar keserek Rabbinin rızasını almağa çalış!" O da öyle yaptı... İşte İki Kurbanlıktan biri, böylece Abdullah olmuştu... Diğeri de İsmail (a:s.) idi." [16]
[16] Celaleddin es-Suyuti, Peygamberimizin Mucizeleri ve Büyük Özellikleri, Uysal Kitabevi: 1/88-91.

[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın