Kırkyedinci Mektup

KIRKYEDİNCİ MEKTUP

Halifesi Şeyh Mahmud B. Şeyh Abdülkahhar’a, (Kuddise sirruh) bu yüce tarikatın medarı, tâleb üzere olduğu, başkası da şayet tâlebin artmasına sebeb olursa iyi, eğer tâlebin fütûruna (gevşemesine) te’hirine sebeb olursa onda tehlike olduğu, yapılan bütün amel ve tâatlara karşı bir cihetten şükretme, diğer cihetten de korkuyu icab ettiği ve bu konu ile ilgili mes’elenin beyanındadır.

ALLAHIN ADIYLA BAŞLARIM

Bütün hamdler, kendisine mahsusu olana (Allah’a) dır. Muhaliflerinden ebediyyen yaptıkları iyilikleri kabul olunmayan kimseye Muhammede, (Sallâllahü aleyhi ve sellem) âl, ashâbına, zevcelerine ve ensâr ile muhacir olan sahâbîsine selât ü selâm olsun! Bundan sonra, bu mektûb, âlem kutbu kaymakamının, (Allah bizi onların sırlarıyla kutlayıp onlardan râzı olsun) perverdesinden. Allah’ın yolundaki kardeşi ve (Allah için) dostu, sevgili Molla Mahmud efendiyedir. Allah, onu kendine yakîn olanlardan eylesin!

Şeyh Alâüddin (Allah onun temennilerini güzelleştirsin) vasıtasıyla, hal, sıhhat ve selâmetinizin beyanına şâmil olan mektûbunuz perverdeye ulaştı. Dolayısıyla Allah’a hamd ve şükr etti.

Ey kardeşim! kalben Allah’ın manevî huzurunda bulunulmanın devamı, tekellüfsüz olarak râbıtanın zuhûru büyük bir ni’mettir. O ni’metlere karşı en kâmil bir şükürle şükretmek vâcibdir. Ancak bu ni’metler tâlebin te’hir ve gevşemesine sebeb oldukları cihetden de içinde korku tehlikesi de vardır. Halbuki bu tarikatta en mühim maksad tâlebin şiddetli olmasıdır. Hattâ sâdât, tâlebden başka hiçbir şey maksûd değildir. bâhusus bu iki ni’metin zâhir olmalarından sâlik şükr etmeden kendilerine bir varlık, bencillik veya Allah’a yaklaştığının kokusunu duysa, durumu daha tehlikeli olup o zaman onların zuhûru sâlikin maneviyattan mahrum olmasına sebeb olur demişlerdir. Öyle ise, mezkûr her iki ni’metin zuhûruna karşı, bir taraftan şükr etmek, diğer taraftan da tehlikesinden kokmak vâcibdir. Birinci (şükr etmenin) sebebi, o ni’metlerin zuhûru sâdât-ı kiram (Kaddesallahü esrârehüm) vasıtasiyle Allah, (Celle ve alâ) sâlike ihsan eylediği içindir. İkincisi (tehlikeli olması) kendisi o ni’metmelere mazhar olmasına liyakatı olmadığı hakkında riâyet etmediği içindir.

Hülâsa: o ni’metlerin zuhûru, nefsin çirkin, kırık ve Allah’ın nezdinde kabul olması sahasından uzak ve kâinatta yok olduğunun bilinmesine sebeb olsa, yani nefsinde hâsıl olan bütün kemâlâtı Allah’a (Celle ve alâ) isnad edilip haddi zatında nefis kemâlâttan çıplak kalıp kendi halinden konuşmasından başka, başkalarıyla konuşmasına kudreti olmayacağı mertebesine ulaşıp hattâ başkayarıyla ilgilenmekten utanırsa, bu cihetlerden mezkûr her iki ni’metlerin zuhûru çok iyidir. eğer zuhûr sebebiyle nefsinde Allah’a yaklaşma hâsıl olduğu halde, Allah’ın (Celle ve alâ) bir ihsânı olduğu cihetinden değil, kendisinde hâsıl olduğu cihetden bir ferah ve neş’eye sebeb olsa, işte bu cihet nefsin helâkine bir sebebdir. Allah, perverdeyi ve sizi ondan kurtuluşu güç olan bu belâdan korusun.
Şeyh Halid, (Kuddise sirruh) Gavs-i A’zamdan (Radıyallahü anh) rivâyetle bu hususta söylediği sözlerin özeti şudur: Bâzen râbıtanın zuhûru, müridin manevî yükselmesinin te’hirine sebeb olur.

El-Hacı Abdülkerim, başka bir tâbirle Şeyh-i Ekrem’den (Şeyh Fethullah)dan (Allah, bizi onun sırlarıyla kutlasın ve ondan râzı olsun) şöyle ribâyet etmiş: Akşam namazındanda ta yatsı namazı vaktine kadar, kendisinde şiddetli taleb olduğu hâlde, gözlerine kapatıp da ona râbıta zâhir olmayan kimse, mezkûr her iki vaktin arasında, kendisindeki tâleb gvşek olup da râbıta hâleti, ondan ayrılmayan kimseden, makamca daha yüksek, daha efdâl, Allah’a daha yakındır.

İşte bu beyandan anlaşıldığına göre, bu tarikatın medarı, tâlebden başka bir şey değildir. tâlebe sebeb olan bütün şeyler, müridin kurtuluşuna, ona muhalif olan şeyler helâkına sebeb olur. Öyle ise, tâlebin artması için çalışkan olun!

Şeyh-i Ekrem, (Allahü teâlâ bizi onun sırlarıyla kutlayıp ondan râzı olsun) Üstad-ı A’zam’dan (Radıyallahü anh) rivâyetle; Gavs-i A’zam ona (Üstad-ı A’zam’a) “halk, bize fenâ makamı hâsıl oluyor sonra gidiyor, derler. Sen de öyle misin değil misin? Ben ise, öyle değilim. Belki bana hâsıl olduğu zamandan beri benden o hâlet gitmemiştir.” buyurdu. Bunun üzerine üstad, demiş ki: “Eğer, o hâlet bana hâsıl olsa, gitmez. Söyledim.” diye bu sözleri naklederken, demiş ki: “Üstad-ı A’zam, Hunuk’ta okurken ona fene makamı hâsıl olmuştur. Çünkü kendisi o zamanda tâlebin son derecesi olan hâlette idi.”

Halk ile konuşmak konusu ise, eğer konuşma, Züleyha’nın Yûsüf’den, (Peygamberimize ve onun üzerine salât ü selâm ve senâ olsun.) bahs etmek gayesiyle halkla konuştuğu gibi olup gaye halk v halka konuşmayı duyurmak ve onlara bir şey ifade etmek için olmayıp sırf Allahü teâlâya olan, şiddetli muhabbetten peyda olursa iyi, yoksa iyi değildir.

Perverde annenizden dua diler. Talebelere, bütün müridlere selâm eder. Muhammed Said, Fethullah, Molla Muhammed Emin, Hacı Abdülkerim, Molla Abdurrahman, Molla Mahmud, Molla hüseyin, Şeyh İbrahim, Molla Abbas ile yüksek kapı eşiğinde (Üstad-ı A’zam’ın tekkesinde) bulunan talebe ve diğer kimselere de selâm edip duanızı dilerler. Bundan sonra, işte Nurşin köy camii hatibi size geldi. ona hürmet etmeniz lâzımdır. Allah, efendimiz Muhammed’in, (Sallâllahü aleyhi ve sellem) âl, sahâbe, zevcelerinin, ensâr, muhacir ve sahâbelerinin üzerine salât eylesin!
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın