Kuşatma

Kureyş ordusunun Akik ovasına yaklaştığı haberi ulaştığında hendek bitmek üzereydi; hendeğin yapımı toplam altı gün sürmüştü. Kureyş ordusu şehrin güney batısından yaklaşıyor, Gatafan ve diğer Necd kabileleri doğudan Uhud'a doğru ilerliyorlardı. Vahanın dış bölümlerindeki bütün evler boşaltılmış ve bu evlerin sakinleri barınaklara yerleştirilmişti. Peygamber (s.a.v.) kadınların ve çocukların, kalelerin yüksek odalarından birine yerleştirilmesini emretti. Daha sonra kendisi de adamlarıyla birlikte -yaklaşık üç bin kişi- seçtikleri yerde kamp kurdu. Kırmızı deriden yapılmış olan çadırı Sel' dağının eteklerine kurulmuştu. Aişe (r.), Ümmü Seleme (r.) ve Zeyneb (r.) sırayla onunla birlikte olmak için çadıra geliyorlardı,

Mekke ordusu ve müttefikleri Uhud yakınında ayrı ayrı kamp kurdular. Kureyşliler, ekinlerin hasat edilmiş olduğunu görünce hayal kırıklığına uğradılar. Develeri Akik ovasının akasya yapraklanyla yetinmek zorundaydı. O sırada Gatafan'ın develeri de ovanın Uhud yakınındaki çalılıklarda yetişen temarikslerîe karınlarını doyuruyorlardı. Fakat İki ordu da getirdikleri yem dışında atlarına yedirecek bir şey bulamıyorlardı. Bu nedenle mümkün olduğu kadar çabuk düşmanı yenmeliydiler. Bu amaçla iki ordu birleşti ve şehre doğru ilerlemeye başladı. Ebu Süfyan genel başkandı. Fakat her kabile lideri sırayla savaş sırasında orduyu yönetme görevini yüklenecekti. Halici ve îkrime yine «süvarilere kumanda ediyorlardı ve Amr, Halid'in bölüğünde idi. Yaklaştıklarında düşmanın şehrin dışında kamp kurmuş olduğunu görünce cesaretleri daha da arttı. Düşmanın kalelerde mevzilenmesinden korkuyorlardı; fakat açıklıkta sayıca onlardan fazla oldukları için onları kolayca yenebilirlerdi. Fakat biraz daha yaklaştıklarında, karşı tarafa sıralanmış okçularla aralarında geniş ve derin bir hendeğin olduğunu görünce çok şaşırdılar. Atları oraya zorlukla ulaşabilirdi; oraya ulaştıktan sonra da onları daha zor olan karşıya geçme problemi bekleyecekti. Şimdiden, başlayan ok yağmuru düşmanın saldın alanına girdiklerini gösteriyordu. Bu nedenle biraz geri çekildiler.

Günün geri kalan kısmı istişare ile geçti. Sonunda düşmanın büyük bir bölümü, başka yerleri savunmak zorunda bırakarak şehrin kuzeyinden uzaklaştırmaya karar verdiler. Eğer hendeğin etrafında düşman askeri bulunmazsa karşıya geçmek zor olmayacaktı. Akıllarına, Medine'ye gü-ney-doğudan yapılacak olan saldırılan kale şeklindeki evleriyle koruyan Beni Kurayza yahudileri geldi. Beni Na-dir'den Huyay, orduya katılmak üzere Hayber'den gelmişti Ebu Süfyan'a, Beni Kurayza yahudilerini Muhanv med (s.a.v.)'le yaptıklan anlaşmayı bozmaya ikna edebileceğini söyleyerek onlara, elçi olarak gitmek istediğini belirtti. Onlar, yardıma ikna edilebilirse şehir iki taraftan saldırıya maruz kalacaktı. Ebu Süfyan onun Önerisini kabul etti ve vakit kaybetmeden yola çıkmasını söyledi.

Beni Kurayzahlar, Huyay'dan korkarlardı. Onu uğursuz ve kendi kabilesini felakete sürükleyen kötü bir adam olarak görürlerdi. İzin verirlerse Beni Kurayza'ya da kendi kabilesine yaptığını yapacaktı. Ondan korkmalannm asıl sebebi de karşı kovulmaz bir ruh gücünün olmasıydı. Huyay, eğer birşeyi isterse tüm karşı koyanlan bastırır ve amacına ulaşıncaya dek ne kendisine, ne de karşısındakilere rahat vermezdi. Şimdi Beni Kurayza'nın şefi Ka'b îbn Efted'e -Peygamber (s.a.v.)'le anlaşma yapan lider- gitmiş ve kim olduğunu söyleyip kapısıut çalıyordu. Ka'b, ilk önce kapıyı açmayı reddetti. «Bırak da içeri gireyim!» dedi

Huyay. Onun ne istediğini çok iyi bilen Ka'b: «Sen bırak! Ben Muhammed'le bir anlaşma yaptım ve onu bozmayacağım» dedi. Huyay: «İçeri gireyim de konuşalım» dedi. «Hayır» dedi Ka'b. Fakat Huyay onu, yemeğini kendisi ile paylaşmak istemediği için kendisini içeri almamakla suçladı Bu Ka'b'ı o kadar sinirlendirdi ki kapıyı açtı. Huyay şöyle dedi: «Ey Ka'b, sana her zaman sürecek olan bir zafer ve köpüren deniz gibi bir güç getirdim. Sana liderleriyle birlikte Kureyş, Kinane ve Gatafan'ı, bin kişisi atlı ve on bin kişilik bir ordu getirdim. Onlar bana, Muham-med Cs.a.v.) ve taraftarlarının kökünü kazıyıncaya kadar rahat etmeyeceklerine dair ant verdiler. Bu defa Muham-med Cs.a.v.) kaçamayacak». Ka'b: «Tanrıya andolsun ki, sen bana her zaman utanç getirdin, içinde şimşek ve gök gürültüsünden başka birşey olmayan yağmursuz bir bulut. Yazıklar olsun sana ey Huyay. Beni olduğum gibi bırak.» dedi. Huyay ondaki bu yumuşamayı farketti ve güzel konuşmasıyla eğer yeni din ortadan kalkarsa ne kadar avantajları olacağını anlatmaya başladı. Sonunda Allah adına şöyle bir yemin etti: «Eğer Kureyş ve Gatafan Muhammed (s.a.v.)'i öldürmeden yurtlarına dönerlerse, ben de seninle birlikte kalende oturup, kaderimi bekleyeceğim.» Bu Ka'b'ı, İslam'ın yaşamasının mümkün olmayacağı konusunda ikna etti. Daha sonra Peygamber (s.a.v.)'-le halkı arasında yapılan anlaşmayı bozacağını söyledi. Huyay, anlaşma metnini görmek istedi; okuduktan sonra metnin yazılı olduğu kâğıdı ikiye yırttı. Ka'b da kabile-sindekilere neler olduğunu haber vermeye gitti. Onlar. «Eğer sen Öldürülürsen, Huyay'm da seninle birlikte öldürülmesinin ne gibi bir avantajı olabilir» dediler. İlk anda kararma karşı çıkan çok oldu. Suriye'den Peygamber (s.a.vJ'in gelişini karşılamak üzere gelen yaşlı yahudi İbn el-Heyyeban, Beni Kurayza'hlann arasındaydı. O Peygamber s.a.v.)'İ tarif etmiş ve gelmesinin yakın olduğunu haber vermişti. Çok azının yahudi olmayan bir Peygamber (s.a.v.) 'e ilgi duymaya yatkın olmasına rağmen, çoğu Muhammed (s.a.vJ'in tarif edilen kişi olduğunu hissediyordu. Yine aralarında, yahudi olsun olmasın bir Peygamber (s.a.v.)'e karşı çıkmanın ne kadar önemli olduğunu kavrayabilecek yeteneğe sahip olmayan çok az kişi vardı. Çoğunluğa gelince, onlar politik bir anlaşmayı bozmaya karşıydılar. Fakat birkaç münafığın, Huyay'ın söylediklerini doğrulayan haberler getirmesinden ve kendilerinden birkaç kişinin de gidip Kureyş ordusunu kendi gözleriyle görmesinden sonra genel görüş Kureyş ve müttefikleri tarafına doğru kaymaya başladı. Gerçekten de hendeğin ötesindeki ovanın göz alabildiğine atlar ve adamlarla dolu olduğunu görmek insanı ürkütüyordu.

O sırada Halid ve îkrime geçilip geçilemeyeceğini anlamak, üzere belirli bir uzaklıktan hendeği inceliyorlardı. Ümitsizlik içinde: «Nasıl bir tuzak bu!» dediler. «Araplar hiçbir zaman böyle bir yol denememişlerdir. Aralarında mutlaka bir îran'li var». Ümitlerinin aksine hendek çok iyi kazılmıştı. Sadece diğerlerine göre biraz dar olan küçük bir alan kalmıştı. Orası da sıkı bir şekilde korunuyordu. Orayı geçmek İçin giriştikleri bir iki çaba başarısızlıkla sonuçlandı. Atları hiç hendek görmemişti, bu nedenle hendeğe yaklaşınca, ürküyorlardı. Belki onlan ahştırabilirierdi, fa-kat şimdilik savaş sadece karşılıklı ok atışları şeklinde devam ediyordu.

Beni Kurayza'nın anlaşmayı bozması haberi gizli kalmadı. Münafıklardan çoğu hangi tarafı tutaç akların a karar veremedikleri için iki tarafın sırlarını birbirlerine açık lıyorlardı. Ömer (r.) Ashabtan yahudilerin ihanetini haber alan ilk kişi oldu. Bunu duyar duymaz hemen Ebu Bekir (r,)le birlikte çadırında oturan Peygamber (s.a.v.)'in yanma gitti «Ey Allah'ın Rasulü» dedi, -Beni Kurayza'nın bizimle olan anlaşmasını bozduğunu ve bize karşı savaş açtığını duydum». Peygamber Cs.a.v.)'in üzgün olduğu farkedili-yordu. Zübeyr'i meselenin aslını öğrenmek üzere gönderdi Daha sonra Ensar'm kendilerini dışlanmış hissetmemesi için Zvb ve Hazreçli iki Sa'd'ı, Useyd'le birlikte çağırdı. Onlara haberleri verdikten sonra şöyle dedi; «Gidin ve işin aslını öğrenin. Eğer duyduklarımız yanlışsa bunu açıkça söyleyin. Eğer doğru ise bunu bana imalı bir şekilde söyleyin ki anlayabileyim». Onlar Zübeyr'den hemen sonra Kurayza kalelerine ulaştılar ve g, "ekten de yahudile.. rin anlaşmayı bozmuş olduğunu gördüler. Yahudileri çok geç olmadan hatalarını tamire ve anlaşmaya bağlılığa çağırdılar. Fakat onların cevabı şu oldu: «Allah'ın Rasulü de kim? Muhammed'le aramızda ne bir antlaşma ne de bir karar birliği var». Üzüntü içinde onlara Beni Nadir ve Beni Kaynuka yahudilerinin başına gelenleri hatırlattılar. Ka'b ve diğerleri o anda, onları dinleyemeyecek denli Ku-reyş in zaferinden emindiler. Elçiler konuşmalarının boşuna olduğunu anlayınca Peygamber (s.a.v.)'in yanına döndüler. Ona: «Adal ve Kare» dediler. Bunlar Hubeyb ve arkadaşlarını HudayFa teslim eden iki kabilenin isimleri idi. Peygamber (s.a.v.) onların ne demek istediğini anladı ve = «Allahu Ekber, ey müslümanlar, cesur olun» dedi.

Artık hendeğin yanındaki mevzilerden askerlerin bir kısmını çekip şehrin içinde bir mevzi kurmak gerekiyordu. Daha sonra Huyay'ın, Kureyş ve Gatafan'ı biner kişilik birer ordu kurup bir gece vakti şehrin kuzeyindeki Kurayza kalelerine saldırmaya, oradan da şehrin içerlerine geçip, müslümanların kadın ve çocuklarını kaçırmaya teşvik ettiği haberi geldi. Çeşitli sebepler yüzünden kararlaştırılan gece hep tehir edildi ve proje hiçbir zaman uygulanamadı. Fakat Peygamber (s.a.v.), bunu haber alır almaz Zeyci'i yüz kişilik atlı bir grupla şehrin sokaklarında dolaşmak ve gece boyunca sesli tekbir getirmekle görevlendirdi. Böylece düşman şehirde büyük bir ordunun olduğunu zannedecekti.

Hendeğin kenarında kurulan kampta atlara ihtiyaç yoktu, fakat çok sayıda adama ihtiyaç vardı. Yüz kişinin eksilmesiyle, hendekte kalanların herbiri artık daha uzun saatler gözcülük ediyordu. Günler geçiyor ve akınlar daha da sıklaşıyordu. Halid ve îkrime süvari birlikleriyle hendekte beliren bir anlık yorgunluk ve ihmalden dahi yararlanmak istiyorlardı. Fakat sadece bir kez hendeği aşmayı başarabildiler. İkrime, birden bire hendeğin en dar kismuıdaki korumanın zayıfladığım gördü ve üç kişi ile birlikte atını karşı tarafa sürdü. Fakat dördüncü adam hendeği atlar atlamaz Ali tr.) ve adamları hendeğin dar olan bölgesini koru...
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın