Son Nefes

Son Nefes

Babası vefat ettiğinde henüz beş yaşına yeni basmıştı Küçük Ali. Yedi yaşında iken annesini de kaybedince hem yetim hem de öksüz kalmıştı. Hayatı boyunca annesiz ve babasız olmanın acı burukluğuyla yaşamıştı. Onların elinden tutup doyasıya gezememiş, diğer arkadaşları gibi babasıyla camide aynı safta yan yana namaz kılamamış; annesinin dizine başını koyup tatlı rüyalara dalamamıştı.

Himayesine girdiği amcası, Küçük Ali'yi koyunlarının başına çoban yapmıştı. Amcasının çocukları okula giderken o, koyun otlatmaya gittiği için okuyup yazmasını öğrenememişti. Kuzuların analarına karşı yaptıkları nazı, emebilmek için gösterdikleri gayreti ve analarının onlara karşı gösterdiği şefkati gördükçe anasını hatırlar, onunla yaşadığı bir hatıradan diğerine hayal dünyasında durmadan at sürerdi.

Küçük Ali, daha ufak yaşta edep ve hüneriyle, saygı ve sevgisiyle çevresine kendisini kabul ettirmiş, herkesin takdir ettiği bir çocuk haline gelmişti.

Zaman su gibi akıp gitmiş, aradan yıllar geçmiş, Küçük Ali büyümüş ve evlilik çağına ulaşmıştı. Nihayet evlendikten sonra, birisi erkek, ikisi kız üç çocuk babası olmuştu. Oğlunun evlendikten kısa bir süre sonra akli dengesini kaybederek kendisini asması, ümit dolu hayat bardağını çatlatmıştı. Çektiği acı ve ızdırabın büyüklüğü ile kırağı düşmüş ak saçları, kamburlaşan beline bu ağır yükü taşımada ortak olmuştu.

Köyünün en sevilen insanları arasında idi Koca Ali. Artık ona "Koca Ali" diyorlardı. Zaten ne zaman çocukluğunu yaşayabilmişti ki... Daha yedisinde sırtına binen geçim derdi, ona çocukluğunu yaşatmamıştı. Hiç ama hiç tahtadan atı olmamış, diğer çocuklar gibi istediği yiyecekleri alıp yiyememiş, beğendiği elbiseleri giyememişti.

Yaşı seksenyedisine merdiven dayadığında sırtındaki kanser tümörü, Koca Ali'ye, "Artık yeter!" diyordu. Çocukluğundan itibaren ibadetlerini hiç aksatmayan seksen küsur yaşındaki bu örnek insan, son günlerinde namazlarını ancak yatağında kılabiliyordu.

...Ve nihayet bin bir türlü meşakkatle geçen hayat yolculuğunun son günü gelip çatmıştı. Koca Ali, başucundan hiç ayrılmayan kızına, kendisini yataktan doğrultmasını söyledi. Birkaç dakika öylece kaldıktan sonra kollarını sıvadı. Elini bir ırmağa daldırırcasına döşeğin üstüne götürüyor, yüzüne, kollarına, başına sürüyor; abdest alır gibi hareketler yapıyordu. Kızı, "Baba ne yapıyorsun öyle?" diye sorduğunda verdiği cevap, tertemiz geçen bir ömrün aynası gibiydi: "Kızım, görmüyor musun şu akan ırmağı! Oradan abdest alıyorum!.."

Koca Ali, yatağının üstünden akıp gittiğini gördüğü ırmaktan abdestini aldıktan sonra başında ağlayan kızına kendisini geriye yatırmasını söyledi. Etrafındakilerle teker teker helalleşti. Kur'an okuyanlara tatlı tatlı baktıktan sonra Allah'a vuslat vaktinin geldiğini anlamışçasına, eliyle başının altındaki yastığın çekilmesini işaret etti. Kızının yastığı çekmesiyle birlikte bu iyi kalpli insan, ahiret alemine doğru devam edecek olan yolculuğuna çıkarken bu dünyadaki son nefesini "kelime-i şehadet" getirmek için harcıyordu.

Alıntı
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın