Raftaki Günahlar

Raftaki Günahlar

Geçmiş günün hesabını masaya yatırdım bir gece vakti. Uyumamaya yeminli! Hayatı gözden geçirmenin ne demek olduğunu anlatmak istedim kendi kendime. Dünyaya ayak uyduramayanların şarkısını yazmaktı asıl amacım. Bir de baktığı yerleri, insanları bir türlü anlayamayan insanların hikayesini karalamaktı onlardan biri olarak. Hesap tuttu mu tutmadı mı bilinmez ama bunca bocalamanın içinde neye nasıl tutunacağını bilmeyen bir 'vakitsiz' olarak her zaman başladığım yerden başlamaya karar verdim. İnsanların kavgalarını çözmek yerine biraz uzak kalmayı, onların çözemediklerine burun sokmamayı, anlatılanı anlamak yerine sadece dinlemek gerektiğini, söylediklerini sadece seni anlayabileceklere değil aynı zamanda seni dinleyebileceklere de anlatmak gerektiğini, tarifi yoksa bir yola zorda kalmadıkça girmemeyi, şarkıları anlamlandırmak yerine sadece söylemeyi, yalanı hissettiğin anda tepki vermek ya da eve gidip bir oraya bir buraya dönerek gurur meselesi yapmak yerine yalancıya yalanla karşılık vermeyi, kıvırana bir de dönmeyi öğretmek gerektiğini not aldım hesap listeme. Topladım çarptım böldüm olmadı. Çıkardım hiç olmadı. Kafam zaten matematiğe hiç basmazdı. Bıraktım kalemi kağıdı yazmamaya yeminli!

Hoşgörüsüzlük, sevgisizlik ve kin, tembellik, kibir, cimrilik, bencillik, kıskançlık, yalancılık, cahillik günahları geldi aklıma. Tam da konusuna uygun çeviri yaparken...

Derken yan evin kapısı çaldı... 'Hoşgörüsüzlük' bağırdı... Kim o ?

- Benim.

- İyi de sen kimsin?

- Sucu. Su istemediniz mi siz?

- Evet istedim.

- E o zaman neden açmıyorsunuz kapıyı?

- Ay evet açayım.

- Hanımefendi açar mısınız artık kapıyı.

- Aa ! Terbiyesiz. Kimsin sen ?

- Sucu dedim ya sucu... Su-cu. Allah Allah yaaa!

- Senin patronun kim?

- Ne oldu hanımefendi ne yapacaksınız?

- Bir de soruyor şikayet edeceğim.

- Neden ? Ne yaptım ki ben?

- Daha ne olsun terbiyesiz.

- Git git su mu istemiyorum!!!

- Yapmayın lütfen. Çoluğum çocuğum var.

- Başlatma şimdi. Terbiyesiz. Sen görürsün! Sen benim kim olduğumu biliyor musun?

- Bilmiyorum ben sadece su istediniz su getirdim size.

- İstemiyorum.

- Hanımefendi açar mısınız kapıyı lütfen. Konuşalım. Kusura bakmayın.

- Aaaaa! Hala direniyor. Sapık mısınız siz kardeşim. Ay komşular... Polis çağırıyorum.

- Ne polisi hanımefendi ben sucuyum. Ne yaptım şimdi size ?

- Sapık herif sapık. Zorla evime girecek.

- Ne evinize girmesi hanımefendi ne diyorsunuz siz? Ben sadece görevimi yapıyorum.

- Başlarım senin görevine hah bak polis de geldi.

diye uzadı gitti bu diyalog. Karakollar, iftiralar, savunmalar... Uzadııı gittiiii...

Hoşgörüden mi bahsediyoruz? Anlamını bilen var mı? Çok önce kalkmadı mı raflara hoşgörü kitabı. Şimdi başka 'Racon'ların kitabı yazılıyor etrafta. Ne mi oldu sonra "siz benim kim olduğumu biliyor musunuz?" diyen kadının bir kıymetli vekilin 'uzaktan' akrabası olduğu ve sucunun 5 çocuklu bir adam ve üstelik 'sapık' olmadığı ortaya çıktı. Kimin yüzü kızardı 'hoşgörüsüzlük ve dinlememek' arasında sıkışan ve 5 kuruş para için çalışan, onca laf işiten 'sucu'nun. Tek 'suçu' 'sucu' olmak mı sizce?

Sonra bu yazıyı yazan kız gazeteyi okumaya devam etti. Onun da tek suçu 'okuma yazma' bilmekti. Çünkü okuduklarına inanamadı. Bir adam yıllar önce annesinin her gece başka bir adamla eve gelmesine çocuk yaşta tanık oluyor ve günler ilerledikçe içindeki kin büyüyor. Önce alkol ve sonra uyuşturucuya başlıyor. Artık büyük bir adam olduğunda 'sevmeye çalışıyor' ve 'evleniyor'. Evet evet tabii ki bir kadınla.Karısının ona gerçekten aşık olduğunu anladığı bir akşam karısını zehirleyerek öldürüyor. Aynı gece 4 yaşındaki kızını da boğarak öldürüyor. Polis her ikisinin de yatağında not buluyor. Yazılanları aynen aktarıyorum : "Yıllar önce yaşadığım ilk kadın nefreti her geçen gün daha da arttı içimde. Annem namussuz bir kadın değildi, olamazdı derken gerçeklerle yüzleştim. Annemi gerçekten bir anne nasıl sevilirse o kadar çok sevmiştim. Ama o bana ve babama ihanet etti. Kadınlardan nefret ediyorum. Karıcığım, zavallı karıcığım seninde aynı şekilde beni sevmeni bekledim ve aynı acıyı hissetmeni istedim. Çünkü sen de bir kadınsın. Seni hiç sevmedim. Kızım... Zavallı küçük kızım. Ben senin günahlarını önledim. Çünkü sen de annem ve annen gibi bir kadın olacaktın". Dehşetler içinde falan okumadım yazıyı. Filmlere konu olmuş bir 'sevgisizlik ve kin' hikayesiydi bu! Tamamıyla sevgisiz olabilmek için ne yapılır bilemiyorum. Kini içinde taşımak nasıl bir insana acı vermez bilemiyorum. Bugünlerde hep bu yüzden kaybetmiyor muyuz zaten?

Çok değil 2 yıl önce babasının milyarlarıyla övünen ve her defasında fakirliği ezen bir arkadaşım vardı. Belki de hayatımda çok sonra ve büyük emekler sonucunda elde edebileceğim şeylere daha 20 yaşındayken sahipti. Sadece kendinden, paradan, şöhretten bahsederdi. Derken babasının bu son krizde iflas ettiğini, ellerindeki her şeyin satıldığını ve toparlanmalarının çok zor olduğunu öğrendim. Telefonum ilk defa o zaman çalmıştı. Şöyle dediğini hatırlıyorum : "Paranın ve şöhretin önemi yokmuş Çisel! İnsan her şeyini bir dakikada kaybedebiliyormuş!!" O gün kendimi sevmenin ama bunu asla poster yapıp insanlara satmamanın ne kadar önemli olduğunu anladım. Kibirli ve cimri insanlar sizi her zaman ezmek için varlardır. Sorun şu ki komplekslerinin altında ezilenlerde onlardır!

Bir kitapta okuduğum kısa bir günah daha. 'Tembellik'. Çalışmanın ne demek olduğunu bilmeyen, karısını her gün işe gönderen parasıyla kumar oynayan bir adamın hikayesi... Günlerce hatta haftalarca olduğu yerden kalkmayan bir adam önce 5 aylık hamile olan karısını çalışması için zorlar ve kadının tüm karşı koyuşlarına rağmen onu döverek çalıştırır. Kadın önce bebeğini düşürür sonra da şizofreniye yakalanır. Hikaye adamın karısına yaptığı eziyetler ve evdeki tembelliği ile ilgili ayrıntılarla devam ediyor. Sonunda adam bir gün tüm kasları ve kemikleri uzun süredir çalışmadığı için ani bir felç geçiriyor. Sadece tek bir kolu işliyor. Karısı onu terkediyor ve adam yalnız kalıyor. Bir gün bir kutu ilaç içerek hayatını sonlandırıyor. Ve ardında bıraktığı notta şöyle yazıyor: "Şu an bu notu sol elimle yazıyorum. Bir gün dahi kullanmadığım şu tek elimle bile ne kadar çok iş yapabileceğimi anladım. Önce ölmek gibi bir işe adım attım. Şimdi de arkamda olup olmadığını bilmediğim insanlara bu notu yazıyorum. Karıma yaptıklarım için, çocuğumu öldürdüğüm için kendimi affedemedim. Bu yolu seçtim. Tek eliyle kendini öldürebilen bir insan kimbilir 2 eliyle neler yapabilirdi!" Şimdi sırf bu hikaye yüzünden bir saat bile boş oturmaya korkuyorum. 'Tembellik' hayata ve insanın insana yapabileceği en büyük kötülük bence. Bu yazıyı iki elimle yazabildiğim için mutluyum açıkçası.

Hayatta asla kabul edemediğim, midemi gerçekten bulandıran ama zaman zamanda böyle olan insanların daha sağlıklı ve mutlu olduklarını gördüğüm bir günah daha var. 'Bencillik'!!! Özendim de açıkçası. Annemin bana ilk anlattığı masal... Kül kedisi. Defalarca okuduğum ve asla sıkılmadığım bir hikayedir bu. Şu anda etrafımdaki bencil insanlara bakıpta "lanet olsun Allahım neden böyle insanlar kazanıyor" diye isyan sözlerine başladığım anda bu masal gelir aklıma. Anlatmama gerek yok sanırım. 'Bencil' ve 'Kıskanç' değilseniz hepiniz sindirmişsinizdir bu masalı içinize. Şimdi ben ayakkabımın ayağımdan çıkacağı ve Tanrı'nın beni bir yerlerde bulacağı, bana merdivenden çıkma hakkını vermeyen insanların 'kaybettiklerini' izleyeceğim günü bekliyorum. Sonra birde 'Yalancı Çoban' masalı var. Ben her zaman koyunlarımın olduğunu, bir gün bir kurdun gelip onları yiyeceklerini ve insanların bana yardım etmeleri gerekeceğini, onlardan bunu istemeye yüzüm olması gerektiğini bilerek adım atıyorum. 'Doğru' söyleyip kovulmak, 'Yalan' söyleyip kabul görmekten iyidir.

Bugün 'paranın uşağı' olan bir toplumun, ezilen, sömürülen, dışlanan bir toplumun, kullanılan, kullanılıp atılan, unutulmaya başlanan ve hatta hiç bilinmeyen bir toplumun, kadınları tecavüze uğrayan, dövülen, 'susturulan', kabullenilemeyen bir toplumun, söylediği dikkate alınmayan, bir ekmeğe satın alınan, Atatürk'ü Amerika, Fransa ve hatta tüm dünya kadar bile iyi tanıyamayan, Ona onlar kadar sahip çıkamayan bir toplumun en büyük ve telafisi zor olan günahı 'CAHİLLİK'tir.

Geçmiş günün hesabına başladığımda hayatımı tartmaktı amacım. Günahlara günahla karşılık vermeyi öğretmekti kendime. Acı çekmemek için... Bu dünyaya ayak uydurabilmek için! Onlarca kitap indirdim raftan. Masal kitaplarımı bile buldum sanki bu yazıyı bana yazdırmak isterlermişçesine. Karşı koymak istediğim şeyler bunlarmış meğerse yıllardır. Şiirlerimi, yazılarımı topladım rafların her birinden. Ortaya hep yakındığım bu 'günah'ların kağıda dökümleri çıktı. Uzun zamandır, yaşananlara, gördüklerime dair şeyler yazmamıştım. Her şey aynı... 1990 tarihli bir yazıda da 2003 tarihli bir yazıda da her şey aynı. Değişen bir tek sözcüklerimin yerleri bir de yaşım olmuş. Tanımaya 2-3 günahla başladığım hayat 10'u bulmuş. Ne çok şey okuyup ne çok şey yazmışım yıllardır.

Tozunu unutmuşum kitapların...

Burnuma değdi hapşırıkları aşkların, günahların, sevapların...

Çok yaşamaya yeminli...

Çisel Onat
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın