Gün

Gün

ellerimi kirletti bugün kelimeler
deli geceler savurdu rüzgârları
anılarım uçuştu
yaşlandım.

Kırmızı bir ikindi ardından hüznümü saldım gökyüzüne. Karanlık, tevazusunu göstererek kabul etti yine. Yine sardı tüm yalnızlığımı.

Kapımda şekerci çocuklar gibi ümit. İçeri alsam, gitmek ister mi…

Saatler bir gitarın tellerine dokunur gibi, dokunurken geceye, melodiler arasında gezindiğim tüm hayatlar ne kadar benzer…

Birazdan ezan okunur. Gün ışımaya can atarken kuşlar ötüşmeye başlar. Gözlerim yorgun düşer ve bu tatlı dirilişten mahrum kalır günüm. Gecenin parlak karanlığına bu kadar vurgun olmasam, ah olmasam…

Uyandığımda güneş keskin ışıklarıyla kamaştırır gözlerimi. Geceyi özlemek işten mi! Neyse, biraz suya bulanmalı. Toprağıma su katıp, ruhumu sıvamalı. Gün uzun, gün ağır gelir geceye vurgunluğuma.

Hayat, işte yine kalabalığa bulandı.

İşte ilk misafirim; bir kelebek, pencereme konan, titrek kanatlarında siyah halkalar… Bir günlük ömrüne binlerce göz… Zaman mı, bakışlar mı zenginlik? Kelebekler ölürken ağlar mı?

Ahhh… Zaman…

Bir çay içmeli namaz öncesi. Çok değil, bi kaç saat sonra kapıma dayanır Halil Amca. Ekmek, gazete, simit… Yaşlı gözlerimde çocuk tebessümü…

—Halil Amca, simidi unutmamışsın.

—Hiç unutur muyum, kızım.

—Unutmazsın, sağ ol Halil Amca.

Ardından bakarım bi süre. Halil Amca unutmaz simidi. Geceye savurduğum tüm anılarımda çocukluğum, kahvaltıya gelir. Saklambaç oynarız ikindiye kadar. Ben saklanırım, o beni gece bulur.

Bir namaz kılmalı şimdi. Seher öncesi, kuşlar ötmeden, insanlar uyanmamışken… Secde renkli gecenin gidişine, secde ile veda buseleri kondurmalı.

Tuba Erdem
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın