Hz Yûnusun Duası

Hz. Yûnusun Duası

Hz. Yûnus (a.s.), Musul yakınlarında bir şehir olan Nino-va'ya peygamber olarak gönderilmiştir. Kendisini bir balığın yutması nedeniyle Kur'an-ı Kerim'de: "Zennun"[251] ve "Sahib-i Hut"[252] ünvanlarıyla da zikredilir. Her iki tabir de, "Balık Sahibi" manasına gelmektedir.

Hz. Yûnus peygamber olarak gönderildiği kavmini otuz üç yıl Hakka davet etmiş, fakat bu süre içerisinde kendisine ancak iki kişi iman etmişti. Bütün gayretlerine rağmen kavminin söz anlamaması O'nun canını sıkmıştı. Ruhu çok daraltan Hz. Yûnus bu sıkıntılardan kurtulma ümidiyle "kavmini şiddetli bir azapla" korkutup aralarından Cenab-ı Hakk'm "izni" olmadan ayrılmış, Dicle kenarına giderek orada insan ve eşya yüklü bir gemiye binmişti.

Yûnus (a.s.), gerçekten Allah'ın sadık bir kulu ve peygamberiydi. Köle efendisinden izin almadan bir yere gidemeyeceği gibi, bir peygamber de Rabbinden izin almadan bulunduğu yeri bırakıp gidemezdi. Gerçi bu terkediş, ne görevden kaçıştı; ne de göreve başkaldırış; sadece ilahi davete uymayan halktan uzakla-şıştı. Ama böyle de olsa bu durum, bir peygamber için hata (zel-le) sayılırdı.

Hz. Yûnus bu dolu gemiye binince, gemi hareket edip kıyıdan uzaklaştı. Bir müddet sonra gemi durdu ve bir daha da hareket etmez oldu. Ne kadar çok çarelere baş vurdularsa da, gemiyi bir türlü yürütemediler. Hatta neredeyse batacak hale geldi. Gemidekiler paniğe kapıldı. Sonunda gemiciler, geminin arızasını bir uğursuzluğa yorarak şöyle dediler:

"Burada efendisinden kaçan bir köle var herhalde Kur'a atalım, o meydana çıkar"

Bunun üzerine kur'a çekildi. Kur'a Yûnus (a.s.)'a düştü. O da hatasını kabul ederek denize atılmaya razı oldu. Vakit gece olmuştu. Şiddetli fırtınalar denizi çalkalamaktaydı. Kur'a sonucu Yûnus (a.s.) denize atılınca büyük bir balık O'nu yuttu. Özetle anlattığımız bu olayı Kur'an, kendi diliyle şöyle vermektedir:

Doğrusu Yûnus da gönderilen elçilerdendi.[253] Hani o, dolu bir gemiye kaçmıştı.[254] Sonra kura çekti de kaybedenlerden oldu.[255]

Derken kendisini balık yutmuştu. O, kendi kendini kınayıp duruyordu.[256]

Hz. Yûnûs'un kurtuluşu için bütün maddi sebepler susmuştu. O'nu kurtaracak öyle biz zat lazımdı ki, onun hükmü hem geceye, hem balığa ve hem de denize geçsin. Çünkü deniz, balık ve gece, Yûnus (a.s.)'m aleyhinde sanki birleşmişlerdi. Artık sebepleri yaratan Cenab-ı Hakk'tan başka sığınacak bir yer olmadığını yakinen anlayan Hz. Yûnus, hatasını itiraf ederek Allah'a yöneldi ve şöyle dua etmeye başladı. Bu dua Kur'an'da şöyle yer almaktadır:

Ve Zünnun, hani kızarak gitmişti de ona asla güç yetiremeye-cegimizi sanmıştı. Sonra karanlıkların bağrından şöyle yakardı: "Senden başka ilah yok, teşbih ederim seni. Kuşkusuz ben zalimlerden oldum."[257]

Hz- Yûnus bu içten duasına şu karşılığı alır; Hemen İmdadına yetiştik. Gamdan kurtardık O'nu. İnananları işte böyle kurtarırız hız.[258]

Yaratıcı Kudret, Saffat Sûresi'nde, Hz. Yûnûs'un yapmış olduğu bu duanın önemine dikkatimizi çekerek, bize şu özel bilgilen de sunmaktadır.

Eğer teşbih edenlerden olmasaydı, [259] insanların ditiltileçekleri güne kadar onun karnında kalacaktı.[260]

Bir süre sonra onu, çıplak araziye attık. Hastalanmıştı.[261]

Üzerine kabak cinsinden bir ağaç bitirdik.[262]

Onu yüzbin kişiye yahut daha fazla olanlara elçi olarak gönderdik.[263]

Hz. Yusuf'un yapmış olduğu bu duadan, Kalem Sûresi'nde de bahsedilmekte ve Hz. Peygamber (s.a.v.)'e sabırlı olma noktasında örnek gösterilmektedir:

Artık Rabbinin hüküm vermesi için sabret. Balığın dostu Yûnus gibi olma! Hani o, hıçkırıktan boğulur bir halde yakarmıştı.[264]

Eğer ona, Rabbinden bir nimet ulaşmasaydı, horlanmış bir halde cascavlak bir yere atılırdı.[265] Fakat Rabhi onun seçip yüceltti ve barışseverlerden yaptı.[266]

[251] Enbiya/87; En'am/86

[252] Kalem/48

[253] Saffat/139

[254] Saffat/140

[255] Saffat/141

[256] Saffat/142

[257] Enbiya/87

[258] Enbiya/88

[259] Saffat/143

[260] Saffat/144

[261] Saffet/145

[262] Saffat/146

[263] Saffat/147

[264] Kalem/48

[265] Kalem/49

[266] Kalem/50 Necmettin Şahinler, Kur’an’da Peygamber Duaları, Beyan Yayınları, İstanbul 2002: 69-71.

[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın