Hz Muhammede Mecnun Denilmesi

Hz. Muhammed'e Mecnun Denilmesi

Kur'an-ı Kerim, yüce Allah'ın kendisine yakın olduğunu bildirdiği ve seçkin kıldığı bir kula verdiği nimetiyle bağdaşmayan mesnetsiz yakıştırmanın, önceki dönemlerde olduğu gibi Hz. Muharnmed (s) döneminde de inanmayanlarca sürdürüldüğünü ifade eder:

“Sen Rabbinin nimeti sayesinde mecnun değilsin.” [453] Ayet, ona mecnun diyen Kureyşli müşriklerin yalan söylediklerini göstermektedir. [454] Onlar, bühtanda bulunarak Hz. Peygamber'in şeytanla birlikte faaliyette bulunduğunu söylüyorlardı. [455]

“Rabbinin nimetiyle Hz. Peygamber'in deli olmadığı” şeklindeki ifadeden kastedilen, ona verilen tam bir fasih konuşma, olgun bir akıl, razı olunan bir yaşam, tüm ayıplardan uzak olma, güzel şeylerle vasıflanmış olma gibi apaçık görünür nimetlerdir. Bu nimetler açık bir şekilde algılanabilir nimetler olduğundan onun deli olmasıyla zıtlık arz eder. Allah ona deli demelerindeki yalanlayıcı tavırlara kesin bir gösterge olsun diye bu inceliğe dikkati çekmektedir. [456] Allah katından bir hayır olarak o, cinlerin etkisinden uzaklaştırılmıştı. [457]

Kur'an-ı Kerim yukarıdaki ayetle, Mekkeli müşriklerin Hz. Muhammed (s)'e karşı tavırları ile Hz. Nuh döneminden bu yana rasulleri karşılaştıkları tavırlar arasındaki benzerliğe dikkat çekmiş olur. Böylece tarihi süreç içinde bu tür tavrın değişmeden devam ettiği gösterilmiş olur. Verilen bu bilgi ile, Hz. Muhammed (s)'in gönderildiği Mekke ve diğer bölgelerdeki müşriklere yönelik bir tehditte bulunulmuştur. Yalanlamayı bırakmazlarsa helak ve azapla ilişkili olarak kıssaları anlatılan önceki toplumların başına gelen azap farklı şekilde de olsa onların da başına gelecek, eğer deli diyerek peygamberlerini yalanlamayı sürdürürlerse yok etmeye dair yasa onları da kuşatacaktı. Önceki ümmetlere yönelik ilahi öfkeden nasıl önceki rasuller ve onlara tâbi olanlar kurtuldularsa, Allah, Hz. Muhammed (s) ve ona inananları da öylece kurtaracaktı.

Risalet döneminin ilk yıllarında Hz. Muhammed (s)'in Mekkeli bazı muhalifleri Kur'an'ın belagat ve fesahatini Hz. Peygamber'in karanlık güçlerle ve birtakım kötü ruhlarla (şeyatin) ilişkisi olan bir kâhin olduğu iddiasını dile getirmişlerdi. [458] Oysa

“O'nu şeytanlar indirmedi. Bu onlara düşmez ve zaten yapamazlar da. Çünkü onlar melekleri işitmekten uzaklaştırılmışlardır.” [459] Şeytanlarla işbirliği iftirası, Hz. Muhammed'in çağdaşlarından büyük kısmının onun tebliğe başlamasına tepki olarak kullandıkları ve yıllarca onu aşağılamak için kullanmaya devam ettikleri bir ithamdı. Kur'an'da sıkça rastlandığı gibi mecnun ithamı yalnızca Hz. Peygamber'e değil onu izleyen ve izleyecek olanların tümüne ilişkindir. Bu örnek ise manevi/ahlakî değerlerini Allah'a ve ölümden sonraki hayatın varlığına inanma temeline oturtan herkesi kapsamaktadır. [460]

Hz. Rasul, Safa tepesinde Kureyş'i dine davet ederken kendisine deli denilmişti. Oysa,

“Düşünmediler mi ki, arkadaşlarında hiçbir delilik yoktur. O apaçık bir uyarıcıdır.” [461] Onlar Hz. Peygamber'e deli diyerek tebliğin konusunu hedef alıyorlardı. Zaten Hz. Peygamber, nankörlükleri nedeniyle Allah'ın cezalandırması konusunda onları uyarmak için gönderilmişti. [462] Fakat onlar öğüt almaktansa hakaret edip uzaklaşmayı tercih ettiler.

Allah, Kitabı'nda peygamberine, kendisine bu iğrenç iftirayı atan müşriklerin gelecekteki akıbetleri ile ilgili bilgi vermektedir. Ayrıca Kur'an, müşrikleri durumlarını ortaya çıkarmakla, bâtıl üzere oluşlarını gözler önüne sermekle, apaçık sapıklıklarını herkese duyurmakla tehdit etmektedir:

“Yakında (sen de) göreceksin, onlar da görecekler, hanginizin fitneye uğramış olduğunu.” [463] “Fitneye uğramış” demek aklı yok yani deli demektir. [464] Herkesin durumunun belli olacağına dair vaat, Peygamberimizin kişiliğine dil uzatan, ona mesnetsiz iftiralar atan müşriklere yönelik bir tehdit anlamına geldiği kadar Hz. Peygamber'e ve beraberindeki müminlere de bir güvence anlamındadır.

Vahye muhalif olanlar Hz. Peygamber'in mecnun olduğunu söylerken, onun İblis olduğunu söylemek istiyorlardı. Zira meftun, şeytanın musallat olduğu aklını yitirmiş kimsedir. Hatta meftun olan kimsenin bizzat şeytan olduğu da söylenmiştir. [465] Zira Allah'a karşı gelip ebedî azaba uğramayı ve birçok insanı da bu yöne yönlendirmeyi amaçlamanın akla uygun bir izahı mümkün değildir. Şeytanın dokuncasından kaynaklanan delilik ve kafa karışıklığına kimin maruz kaldığı bilgisi onlara uzak değildi. [466]

Acaba müşrikler bu âyet bağlamında Peygamberimiz (s) için “O, mecnunun biridir.” derken neyi kastediyorlardı? Delirdiğini söylemiş olduklarını kabul ettiğimizde bu ancak hakaret amaçlı kullanılmış olabilir. İkinci olarak kastettikleri onun cinlerle iletişim halinde olduğu, onların bu garip ve olağanüstü sözleri ona ilham ettikleri şeklindedir diyebiliriz. Nitekim her şairin bir şeytanının olduğu ve bu şeytanın güzel söz söylemede o şaire yardım ettiği düşüncesine sahiptiler. [467] Oysa bu zanları, Peygamber Efendimizin gerçek durumundan uzaktır. Kendisine vahyedilen Kur'an, kalıcı, doğru ve tutarlı bir muhtevaya sahiptir. Hz. Muhammed'in getirdiği vahiy kendisinden daha üstünü olmayan hikmet ve sahih fıtrata sahip kimselere doğruluğu gizli kalmayacak hak bir kitaptır. Bu durumda “Delinin sözüdür” demek mümkün değildir. Aslında onun doğru söyleyen birisi olduğunu ve aklî melekelerinin yerinde olduğunu bilmektedirler. Fakat onlar, hakkı ve peygambere itaati hoş görmemekte ve bunu hasetçilik ve azgınlık yaparak ve kibirli davranışlarda bulunarak göstermektedirler. [468]

Halbuki yakın gelecekte Peygamber ile onu yalanlayanların gerçek durumu ortaya çıkacaktı. Onun içinde bulunduğu durumla kimin sınandığı ve kimin davasında sapık olduğu ise ahirette aşikar hale gelecektir:

“(Ey Muhammed!) Doğrusu Rabbin, kendi yolundan sapan kişiyi en iyi bilendir, hidayete erenleri de en iyi bilen O'dur.” [469] Onlar peygamberi deli kendilerini de akıllı sanarak yalanlıyorlardı. Halbuki onlar sapkınlık içinde ve peygamber de dosdoğru yol üzereydi. [470]

Hz. Muhammed'e deli diyerek hakaret edenlerin, kızgın bakışlarının, beraberinde iğrenç küfürler, sövgüler ve iftiralar da vardı:

“O inkâr edenler Zikr'i (Kur'an'ı) işittikleri zaman, neredeyse seni gözleriyle devireceklerdi. Hâlâ da 'Hiç şüphe yok o bir delidir.' derler.” [471] Allah'ın Kitabı'nı okurken işittiklerinde, Allah'ın, özelliklerini anlattığı müşrikler: “Muhammed delidir, bize getirdiği şeyler delilik hezeyanlarıdır.” diyorlardı. [472] O şair ya da deli değil [473] aksine Kur'an'ı ve tevhidi getirmiş ve tevhid ile ilişkili önceki rasullerin getirdiklerini doğrulamış bir kişiydi. Onların bu tavrı, büyüklük ve kibirlerinin meydan okuyuş ve karşı çıkıştaki aşırılıklarının açık işaretidir. [474] Peygambere deli diyerek tevhidi inkâr edenler acı bir azabı tadacaklardır. [475]

Bu olgunun Kalem suresinin [476] âyetlerinde yer alması, bu karşı tavrın, davetin ilk adımlarından beri var olduğunu gösterir. Bu âyetin ifade biçimi inanmayanların, peygamberin delilik hastalığına tutulduğunu değil, onlara okuduğu şeye karşı düştükleri dehşeti dile getirmek istediklerini, güçlü bir delaletle göstermektedir. [477] Onlar, gözlerini açmış ve panik içinde Rasul'e bakıyorlardı ve dehşetten neredeyse onu gözleriyle yiyeceklerdi.

Onlar gerçek anlamda Hz. Muhammedi tanıyorlardı. Aklî olgunluğunu ve kararlılığını bildikleri halde onun deli olduğunu söylüyorlardı. Allah onlara,

“Arkadaşınız (Muhammed) mecnun değildir.” [478] diyerek onun, delilerin yaptığı gibi hezeyanlar savurmadığını, [479] herhangi bir rahatsızlığından dolayı mantıklı olmayan sözler sarf etmediğini [480] belirtmektedir. Bazıları bu sözleri ona ve mesajına karşı bir tuzak olarak ileri sürüyor, bazıları ise şimdiye kadar duymadıkları, alışmadıkları, insanların söylemleriyle kıyaslanmayan bu sözler karşısında hayrete ve dehşete kapıldıkları için böyle diyorlardı. Bu konuda, “Her şairin bir şeytanı vardır. Ona eşsiz güzellikte sözler getirir. Her kahinin bir şeytanı vardır. Gaybtan ona haber getirir. Şeytan bazı insanlara dokunur, çarpar. Onlar vasıtası ile ilginç sözler söyletir.” şeklindeki anlayışlarına ve düşüncelerine dayanıyorlardı. Halbuki o, onların arkadaşı yani başlangıçtan bu yana aralarındaydı. Onu iyi biliyorlardı. O, mükemmel bir ahlak ve akla sahipti. O onların en olgunu zihinsel olarak da en temizi ve erdemlisiydi. [481] Yumuşak başlılıkla, söz ve davranışta doğrulukla kendini belli etmiş birisiydi. [482]

Aslında ahirete inanmayanlar sürekli bir sapıklığın pençesinde oldukları gibi sürekli bir bunalım içindedirler. Nedenine gelince kalbinde ahiret inancı taşımaksızın yaşayan kimse bitmez bir psikolojik tedirginlik içinde olur. Dünyada çektiği sıkıntıların telâfi edileceğine, adaletli bir hesaplaşma gerçekleşeceğine ilişkin hiçbir umudu ve beklentisi yoktur. Dünyada öyle durumlar, öyle sıkıntılar vardır ki, insanın kalbinde ahiret beklentisi olmasa bunlara katlanamaz; orada iyilerin ödüllendirileceği ve kötülerin cezalandırılacağı ümidi olmasa insanda kötülüklere karşı sabretme gücü kalmaz. Ama inanmayanlar bu gerçeği kavrayamadılar ve iman etmeleri gereken ahireti yalanlamak için yine Hz. Peygamber'e hakaret etmeyi tercih ettiler:

“Acaba o, yalan yere Allah'a iftira mı etmiştir? Yoksa onda delilik mi var?” (dediler). Hayır! Ahirete inanmayanlar azaptadırlar ve derin bir sapıklık içindedir.” [483] Onların iman etmeleri gerekirken, peygamberin anlamsız şeyler söyleyen bir deli olduğunu söylemeleri ne kadar da tutarsız bir tavırdır. [484] O delidir, anlaşılmaz, akıl ermez şeyler söylüyor diyorlardı ama aksine o, en fazla doğ...
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın