İnsan ve kanunun ilişkisi bizim gözümüze, üç zamandan oluşan bir gidiş-geliş hareketinin şekli altında görünmektedir. Yükümlülük kavramı ile birlikte, biz onun henüz çıkış noktasında idik. Ama, müeyyide kavramı ile bu diyalektik münasebetin dairesi kapanacaktır. O, bir üçlünün sonuncu ünitesi ve bir diyalogun son sözü gibidir. Ka­nun çağrısına, onu bizim iyi niyetimize yöneltmek suretiyle başlar; o, bizi ona cevap vermeye mecbur kılar. Daha sonra, bizim "evet" veya "hayır" diye cevap vermemizden itibaren, bu suretle biz kendi sorum­luluğumuzu taşırız. Nihayet, bu cevaba karşılık olarak, kanun bizim tu­tumumuzun kendi bakımından değerini takdir eder: O onu müeyyideye bağlar.Şu halde müeyyide, tabîlerinin tutumuna kanunun tepkisidir. Oysa ki, gördüğümüz üzere, ahlâkî kanun, aynı zamanda ruhumuzun dayanıl­maz bir gereği, kollektif vicdanın sıkı bir icbarı, en mükemmel ve en mu­kaddes vicdanın kutsal bir buyruğudur. Az önce incelediğimiz sorumlu­luğun bu üçlü veçhesi oradan ileri gelmektedir. Bu bölümde tahlil etmek zorunda olacağımız müeyyidenin üç alanı da keza oradan kaynaklan­maktadır: Ahlakî müeyyide, kanunî müeyyide, ilâhî müeyyide.

Esselamu aleykum.Kur an ahlaki ile yasayip ruhunu vicdanini rahatlatan kullardan olalim inşallah...

Aleyküm Selâm. Rabbim bizleri Kur'anı Kerimi kendine rehber edinenlerden eylesin, Peygamberimizin ahlakı ile ahlaklandırsın inşaAllah.

Esselamu aleyküm. Rabbım razı olsun bilgilerden kardeşim....

Ve aleykümüsselam Rabbim paylaşım için razı olsun