Bir mecusi,yani atesperest,varmis.Ramazan ayi ve Oruca karsi
derin bir saygi ve sevgi beslermis.
Aylardan Ramazan ayi.Muslumanlar derin bir sessizlik icinde
oruc tutuyorlar,sadece hayir ve ibadet islemekle mesgul oluyorlar.
Birgun Mecusi caddede yol alirken bir de bakar ki kendi oz oglu
aciktan aciga bir seyler yiyor.Hemen onu yakaliyarak bir guzel dover
ve ardindan da soyle der. ´Sen neden Ramazan ve muslumanlarin
orucuna karsi saygini yitirdin.Senden hurmet duygusu kalktimi.´
Mecusi bu fani dunyadan gocup de obur dunyayi boyladiktan bir
muddet sonra zamanin unlu bir din alimi bir gece ruyasinda adi gecen
Mecusiyi gorur.Bir de ne gorsun ki,Mecusi Cennette yuksek bir taht
uzerinde oturmaktadir.Merak edip sorar. ´Sen mecusi,atesperest
degilmiydin,burada isin ne.´
Mecuside su cevabi verir. ´Evet ben mecusi idim.Fakat olurken yuksekten
bir ses soyle diyordu. ´Ey melekler.O kulumu sakin mecusi olarak terk etmeyin.
Ramazan ayina derin saygisindan dolayi ona muslumanligi bahs edin.´
Zubdetul Mecalis
[
Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın
