Sayfayı Yazdır - Kızının ekmek veren elini kıran baba

KIZININ EKMEK VEREN ELİNİ KIRAN BABA

Bağdat’ı kıtlık kırıp geçiriyordu. Herkesten önce de hamallar açlık çekiyordu. İçinde ekmek piştiği, sokağa kadar yayılan kokudan belli olan bir evin kapısından seslendi hamalın biri:
– Allah rızası için birazcık ekmek. Günlerdir lokma girmedi ağzımdan.
Tandırın başındaki kadın, taze ekmekleri kızına uzattı, “Ver şu adama.” dedi. Kızcağız ekmekleri güzelce katlayıp verdi aç hamala.
Hamalın sevincine sınır yoktu. Evine doğru hızlandı. Kim bilir kaç günlük açlığını giderecekti? Tam bu sırada karşıdan gelen birinin sert ikazı durdurdu onu:
– Çabuk söyle, bu kıtlık zamanında elindeki ekmeği hangi evden aldın?
Geriye bakıp eliyle işaret etti aç hamal.
– İşte şu evden.
Adam kızgın şekilde salladı başını:
– Yanılmamışım, böyle zamanda başka kimin evinden alınabilir ekmek? diyerek eve doğru ilerledi.
Kapıyı açar açmaz da sordu:
– Kim verdi ekmeği hamala?
Hanım, korkudan kızını gösterdi. Güya kızına acır, bir şey yapmaz diye düşünmüştü. Halbuki adamın şükürsüzlük ve cimrilik içine öylesine işlemişti ki!.. Elindeki sopayı hızla havaya kaldırıp, kızının ekmek veren eline öyle bir indirdi ki bilek zedelenip burkuldu, el sakat kaldı. Söyleniyordu kendi kendine:
– Ben herkese ekmek versem, bu evde ekmek kalır mı? diye.
Halbuki nimet, şükür isterdi. Şükürsüzlük nimetin gitmesine sebepti. Nitekim bu şükürsüzlüğün âkıbeti de öyle olacaktı. Olmaya başladı bile. Kısa zamanda işleri bozuldu, çarşının en işlek yerindeki dükkanını satması da kurtaramadı onun bozulan işlerini. Bir ara o hale geldi ki, evine ekmek alamaz duruma düştü. Nitekim bir akşam eve gelmiş, kızcağızına da acı sözü söylemişti:
– Artık benden ümidinizi kesin. Çünkü bu akşam ekmek alacak kadar da olsa elime para geçmedi. Git, çarşıya in, ekmek parası iste.
Kızcağız çarşıya inmiş, utana sıkıla sattıkları dükkanın karşısına geçerek bir tanıdık görürüm diye beklemeye başlamıştı. Kendisini gören karşı dükkandaki adam, hemen yanına gelerek:
– Sen masum birine benziyorsun, ne bekliyorsun burada? diye sormuştu. O da anlatmıştı gerçek durumu:
– Ekmek alacak paramız kalmadı, bir tanıdıktan ekmek parası istemek üzere bekliyorum burada.
Hemen elini cebine attı adam. Hatırı sayılır bir miktar parayı uzatarak “Al” dedi. “Bununla istediğin kadar ekmek alabilirsin. Ben de nimetin şükrünü eda etmiş olurum böylece.”
Kızcağız elinin birini arkasına saklamış, ötekiyle parayı alırken adamın dikkatini çekti bu saklayış:
– Elinde bir yara bere varsa tedavi ettireyim, niçin saklıyorsun? Allah bana nimet verdi, şükrünü eda etmem için iyilik yapmam gerek, dedi.
Kızcağız önce açıklamak istememişse de adamın ısrarı üzerine anlattı elinin durumunu:
– Ben bir yoksul hamala ekmek vermiştim. Babam yolda rastlayıp nerden aldığını sormuş, o da evi gösterip ‘İşte oradan aldım.’ diyerek, bizi haber vermiş. Babam eve gelince elindeki sopayla ekmek veren elime öylesine bir darbe indirdi ki, elim böylece sakat kaldı. Göstermekten utanır oldum. Bu yüzden de evlenmeyip evde kaldım.
Bu açıklamayı dinleyen adam bağırmaya başladı:
– Komşular! Çabuk buraya gelin, ben hayalimdeki evleneceğim altın kalpli prensesimi buldum, hayat arkadaşım işte karşımda, siz de şahit olun.. diyerek başladı anlatmaya:
– Ekmeği isteyen fakir kişi bendim. O gün aç bir hamaldım. Demek ki elinin sakat kalmasına ben sebep olmuşum. Hem sebep olayım, hem de seni bu halinle baş başa bırakayım. Buna Allah razı olmaz. Seni görünce içimden bir sevgi selinin koptuğunu anladım, bana ekmek veren kıza ne kadar da benziyor diye düşünmüştüm. Yanılmamışım. Baban şükürsüzlük ettiğinden Allah onun dükkanını elinden alıp bana nasip eyledi. Şimdi ise imtihan sırası bana geldi, ben de aynı şükürsüzlüğe düşmek istemem. Haydi gel, nikahımızı yaptırıp birlikte babanı sıkıntıdan kurtaralım.
Yola koyuldular, ekmek veren eli sakatlayan şükürsüz babaya doğru...
(Nevadir-i Süheylî’den)

Ahmet Şahin

๑۩۞۩๑ İslami İlimler Dunyası ๑۩۞۩๑ => Kıssadan Hisseler => Konuyu başlatan: Safiye Gül üzerinde 15 Eylül 2012, 14:05:15