Eskiden âlim bir zatın, hükümdarın yanında çok değeri vardı. Bu zat, hükümdara gider şöyle derdi:
“İyilik yapana iyilik yap! Kötülük yapan için ceza olarak o kötülüğü ona yeter.”
Bu âlimi vezirlerinden birisi çekemedi. Hükümdara şikâyet etti:
- Hükümdarım! O âlim, sizin ağzınızın koktuğunu söylüyor.
- Sözlerinin doğru olduğuna nasıl inanayım?
- Âlimi yanınıza çağırırsınız.Size yaklaşınca eğer burnunu kapatırsa, sözümün doğruluğu meydana çıkar.
Hasetçi vezir, hükümdarın yanından ayrılır ayrılmaz, âlimi yemeğe davet etti. Sarımsaklı yemek yedirdi.
Biraz sonra o âlim, hükümdarın yanına gittiğinde, hükümdar, yanına yaklaşmasını söyleyince, âlim sarımsak kokusunu hemen hatırlayarak hemen ağzını kapattı. Hükümdar da, hasetçinin doğru söylediğine kanaat getirdi. Başvezire; “Bu mektubu getiren şahsı öldürt!” diye şifreli bir mektup yazdı. Âlime, bu mektubu başvezire götürmesini ve bir hediye almasını söyledi. Âlim de mektubu alıp giderken, yolda o hasetçiye rastladı. Hükümdarın emriyle hediye almak için başvezire gittiğini söyledi. Hasetçi, mektubu kendisine hediye etmesini söyleyince, âlim de ona hediye etti. Mektubu götüren hasetçi vezirin de boynu vuruldu.
Âlim, yine âdeti üzere hükümdarın yanına vardı. Hükümdar onu görünce çok şaşırdı. Hemen sordu:
- Sen mektubu ne yaptın?
- Mektubu götürürken vezirin biri istedi, ona verdim.
- Dün, o vezir bana, senin, “Hükümdarın ağzı kokuyor.” dediğini söyledi. Doğru mu?
- Asla öyle bir şey demedim.
- O hâlde dün huzuruma gelince neden ağzını kapadın?
Âlim, o vezirin sarımsaklı yemek verdiğini ve hükümdarın rahatsız olmaması için ağzını kapattığını söyleyince, hükümdar, “Söylediğin doğruymuş.” diyerek âlimin söylediği sözü tekrar etti:
“Kötüye kötülük kâfi geldi. Hasetçi cezasını buldu.”
alinti.
[
Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın
