Baba dinle, imanla pek ilgilenmiyordu. Zaten bütün hayatı maneviyata karşı lakayt tarzda, düşüncesizlik içinde geçiyor; günah, sevap diye birşey bilmiyor, düşünmek de istemiyordu.
Gariptir ki, bu konuları hiç düşünmeden yaşayan babadan da her an düşünen bir çocuk yetişiyordu. Henüz okul çağını yeni bitirmiş oğul, babasının çevresiyle hiç ilgisi olmayan bambaşka kimselerle sohbet ediyor, fevkalâde güzel kitaplar okuyor, bilgisini bir yandan artırırken dindarlığını da şuurlu şekilde kuvvetlendiriyordu.
Bu gidişle sanki baba bir yana, oğul da bir başka yana ilerliyordu.
Bir gün maneviyata lakayt baba, oğlunu çağırdı:
– Bu gece falanın bağından bir küfe üzüm yükleyip pazara götüreceğim. Sen de birlikte geleceksin.
Titreyen oğul, itirazını yaptı:
– Olamaz! Ben seninle birlikte gelip de birinin bağına izinsiz giremem.
Babanın cevabı hazırdı:
– Sen bağa girmeyeceksin. Sadece geride bekleyecek, bizi gören birinin olup olmadığını araştıracak, haber vereceksin.
Babasının baskısı ve ısrarı karşısında oğul, teklifi mecburen kabûl etti. Gecenin mehtabında birlikte bağın yolunu tuttular. Patikalardan geçtiler, ağaç altlarından süzüldüler ve nihayet kuytu yerdeki bağa geldiler. Oğul bağın duvarı dışında kaldı, baba da içeri girip üzümleri küfeye doldurmaya başladı.
Henüz az bir zaman geçmemişti ki, duvar dışındaki oğuldan gelen kısık sesler, birbirini takibe başladı:
– Baba, baba! Biri bizi görüyor. Bütün hareketlerimizi takip ediyor! Ben burada daha fazla duramayacağım!
Aceleyle koşup gelen baba, hem etrafına bakınıyor, hem de hayretli şekilde soruyordu:
– Buralarda gecenin bu saatında kimseciklerin olmasına ihtimal yok. Bu sessizlikte ve ıssızlıkta bizi kim görüyor?
Çocuk, titreyen korkulu sesle cevap verdi:
– Babacığım, Allah görüyor, Allah!...
Bu söz, sanki babanın başında bomba gibi patladı. Belli ki irşad olma zamanı geliyordu artık. Birkaç saniyelik düşünce anında, beyninde şimşekler çakmış, dünyasında bir aydınlanma olmuştu. Oğlunun titreyerek yaptığı ikaz, sanki etrafındaki dağ, taştan yankılar yaparak tekrar kulağına geliyordu:
– Babacığım, Allah görüyor, Allah!..
Elleri titreyip gözleri doldu. Vücudunda müthiş bir sarsılma meydana geldi. Daha fazla dayanamadı. Oğlunu kucaklayarak ağlamaya başladı:
– Benim düşünen oğlum! Kitap okudun, iman sahibi oldun. Kendini kurtarmakla da kalmadın, şimdi beni de kurtardın. Sana artık hayırlı evlâd, akıllı oğul diyeceğim...

Ahmet Şahin
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın

s.a.. , her animiz kayitta izlenmekteyiz ama bunun farkinda ne kadar variyoruz o asikâr...Rabbim c.c bu bilinçte daimi yasamayi nasip etsin insaallah..Kissa da baba yine hatasinin farkina varmis bazi kisiler var ki söylesende umursamayip devam etmekteler öylelerini Rabbim c.c islah etsin insaallah.
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın

Ve Alleykümselam Ve Rahmetullah...Ne hayırlı bir evlat.Bizlerde annemize ve babamıza hayırlı evlatlar oluruz İnşaAllah...Rabbim (celle celaluhu) razı olsun paylaşımdan dolayı İnşaAllah...
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın