Sümeyye nin kızlarına

Sümeyye'nin Kızlarına

Sümeyye!.. Ammarın annesi Sümeyye!.. Yasirin sevgili eşi Sümeyye!.. Müminlerin cefakar annesi Sümeyye!.. Ve... Ve İslamın ilk şehidi Sümeyye!.. Son mübarek dinin, son mübarek peygamberin ilk şehidi... Evet!.. Evet, türlü işkencelerden sonra Ebu Cehilin kalbine sapladığı mızrak ile şehadet şerbetini içen Sümeyye. Kocası Yasir ve iki oğlu ile günlerce işkenceye maruz kalan Sümeyye! O, müşriklerden işkence gördü. Ebu Cehil tarafından da şehid edildi. Kızgın Mekke kumlarının üzerine yatırılıp işkence edilen... El ve ayaklarına dört deve bağlanan ve develer dört ayrı istikamete doğru sürülerek kolları ve bacakları un ufak edilen... Lat, Menat ve Uzza putlarına imana davet edilen kadın Sümeyye! Allah ve Rasulüne olan imanından canı pahasına vazgeçmeyen... Ölümü sevgiliye kavuşmak istercesine severek karşılayan... Dünya ve dünyadaki nimetleri bir çırpıda reddeden... Küfür nizamının yıkılışını kanı ile çabuklaştıran... Ve bütün müminlerin annesi olma şerefine nail olan o güzel anne Sümeyye!.. Ebu Cehiller, Ebu Lehebler yine iş başındalar. Bu kez Sümeyyenin kızlarına musallat oldular. Zaten Sümeyye anne ta o gün bunları bizlere haber vermişti. Gördüğü işkenceler ile... Akıtılan kanları ile... Ve verdiği canı ile anlatmıştı bize.Kızlarıma sahip çıkın demişti.Sahip çıkın benim davamın takipçisi kızlarıma!.. Oğullarım Ammar ve Abdullah bana sahip çıktılar. Benimle beraber aynı zulüm ve işkenceleri metanetle karşıladılar. Siz de kızlarıma sahip çıkın diye haykırmıştı. Dün Sümeyyeler bedel ödediler. Bugün de kızları bedel ödüyorlar.

Günümüzün Ebu Cehilleri onları bir bir katlediyorlar! Gürüzler, Alemdaroğulları, Serterler ve ötekiler Sümeyyenin kızlarına zulmediyorlar. Yani günümüzün Ebu Cehilleri!.. Sümeyyenin kızları yerlerde sürükleniyor. Otobüslerle toplanıp dağ başına atılıyorlar. İdam ile yargılanıyorlar. Hapsediliyorlar. Üzerlerine panzerler sürülüyor. Pompalı tüfeklerle katlediliyorlar. Fakat Sümeyyenin oğulları ortalıkta gözükmüyorlar nedense! Neredesiniz ey Sümeyyenin oğuları? Nerelere kayboldunuz? Nazar mı değdi sizlere? Hangi delikte Allahın vaadini bekliyorsunuz? Çıksanıza ortaya! Korkmayın!.. İman edin!.. Allah herşeyden daha büyük ve güçlüdür. Çıkın ortaya artık! Çıkın!.. İman tazeleyin ve Sümeyyenin oğullarına yaraşır bir biçimde zulme karşı durun!.. Yılmayın.. Ürkmeyin... Dağılmayın... Eğer Allaha inanıyorsanız, siz üstünsünüzdür. Korkaklık ederek zalimleri üstün hale getirmeyin!

Size sesleniyorum anne ve babalar!.. Okulun önünde kızlarını döverek başlarını açtıran anne ve babalar... Kızlarını eve hapsedip, günde üç öğün dayak atan anne ve babalar... Kızların namusuna tabelleş olan cebi dolu kodamanlar... Ben sana yardım ederim diyerek, sahte bir nikah ile kız çocukların namusuna tebelleş olan ve üç gün sonra da kapı dışarı eden dini bütün(!) adamlar... Kızlarının davasına sahip çıkmayan anne ve babalar... Söyler misiniz, siz kimsiniz? Sizler kimin oğulları ve kızlarısınız? Sümeyyenin mi, yoksa Ebu Cehilin mi? Yoooo!.. Sizler asla Sümeyyenin kızları ve oğulları olamazsınız! Çünkü o südü bozuk kız ve oğlanlar doğurmadı. Asla!.. Asla!.. Asla o haramzade çocuklar edinmedi. Sümeyyenin kızlarına zulmedenler!.. Sizler, olsa olsa Ebu Cehilin çocukları olabilirsiniz. Yanılıyor muyum acaba?.. Hadi, hayır bizler Ebu Cehilin oğulları ve kızları değiliz deyin! Diyemezsiniz... Aslınızı inkar edemezsiniz... Ebu Cehilin izinde olmaktan vazgeçemezsiniz...

Eyyyy Sümeyyenin elleri öpülesi kızları!.. Sizlere de yalvarıyorum! Siz de sahip olduğunuz iffet, namus ve şerefinize halel getirmeyin! Eğer kendinize sahip çıkmazsanız, bu Sümeyye annenin davasına ihanet olur. Huzur-u İlâhide sizlerden şikayetçi OLUR....

Aklımda tutuyorum ismini. Seni zikrediyorum günlerdir. Otobüs durağında, dolmuşta, kentin sokaklarını adımlarken, aynaya baktığımda kalbimde yankılanıyor adın; Sümeyye! Sümeyye!..

Kitâb’a dokunuyorum ve ellerimde ağırlaşıyor o. Sayfalar geçiyorum, âyetlerin ardında kutlu kaygılarla göğermiş yüzün duruyor. Yüzüne yağmur iniyor Sümeyye! Yüzünden rahmet saçılıyor etrafa. Onca acının, ezincin ve vicdansızlığın, tanıklığını kuvvetlendirişinin hazzıyla tebessüm ediyorsun. Gönlümden gönlüne bir yol kuruluyor. Yürüyorum…

Yanındayım. Elimi tut Sümeyye! Bak! Viran her taraf. Bu şehirler, bu ülkeler senin yüzünün aydınlığından nasipsiz vücutlarla dolu. Yoldaş ol bana Sümeyye ! Seninle yürümek istiyorum bu yolu.

Senin ellerinde yükselen özgürlük ateşini görsün âlem. Sen bizim yüreklerimizin özgürlük anıtı ol! Mukaddes emaneti yüklenen omuzlarından okunsun şeref ve cesaret. Paranın, şanın satın alamadığı ruhunu duyur bütün coğrafyalara.

Zamanın diri diri gömülen kızlarına ana ol sen! Öğretici ol! Eğitici ol!

Sümeyye! Biz hep yanında olalım, sen hep yanımızda ol!

“ yolunda öldürülenlere ölüler demeyin. Bilakis onlar diridirler. Fakat siz bilincinde değilsiniz.” (Bakara 154)

“(Evlerinde) Oturup da kardeşleri hakkında, bize uysalardı öldürülmezlerdi, diyenlere, eğer doğru sözlü insanlar iseniz canlarınızı ölümden kurtarın bakalım! de.” (Âl-i İmran 168)

Dirilmek, varlık bulmak hayatı tümüyle ’a adamakla mümkündür. Asıl hayat sahipleri, yolunda öldürülmekten, can sunmaktan korku duymayan , içten boyun eğenlerdir. İmanın doruğundadır onlar , şehâdetin doruğundadır. Tanıklıklarını, varlığını Vâhid ve Ehad 'ın varlığına olan inancı adına feda etmekle kanıtlamışlardır. Tenlerine iliştirilmiş ruhlarını O’nun adıyla serbest bırakmışlardır. Canlarını ve mallarını O’na satarak hilesiz, hak, mukaddes bir alışverişte bulunmuşlardır. Onlar bilenlerdir. Rabbin katında onlara “ölüler” demek yasak. Şehâdet diriliğin menbaıdır.

yoluna adanmayan ömürse anlamdan yoksundur, amaçtan yoksundur. Ölü olanlar, bu değersiz yükü sırtında taşıyan mahkumlardır. Hakikate gözleri kör, kulakları sağır, kalpleri kapalıdır. Bedenlerini için feda edenleri “bedbaht, akılsız” addederler. Oysa ki O’ndan geldikleri ve O’na dönecekleri ’ın huzurunda asıl ölüler “şehadet”ten ırak olanlardır. Onlar bilmeyenlerdir, bedbaht olacaklardır.

Sümeyye! Sen ölmedin!

ki hayatın kaynağıdır. Hayy’dır , Allahlâ yemûttur. için adanan can, nasıl ölsün ki? Allah’a adanan Allah’la bâkî. Asıl ölüler O Hayy’dan bihaberler değil mi?

Sen ki şehidesin , tanıklığın zirvesindesin. Sözünün erisin. İmanın için canını sunmaktan geri durmadın. Şâhitliğindeki samimiyeti en değerli varlığını O’na feda etmekle kanıtladın. Yaşam amacını gerçekleştirdin.

Allah’ın varlığına ve birliğine,

Muhammed (sav)’in elçiliğine tanıklığını kanıtladın. Şehâdeti kuşandın. Bizler de şehâdetinin şâhitleriyiz Sümeyye!

“Görmedin mi ki nasıl bir örnek getirmiştir. Bir güzel-doğru kelimeyi (şehâdet) ki: Kökü sabit dalları semada olan hoş bir ağaç gibidir. Öyle bir ağaç ki yemişlerini Rabbinin izniyle her zaman verir ve insanlara böyle örnekler gösterir. Ta ki düşünüp ibret alsınlar.”(İbrahim 24 -25 )

Sen bir ağaçsın Sümeyye! Taşları çatlatan bir ağaç. Dirilişin çağrısı oluyor senin gövden, dalların ’a râm. Senin gölgende serinliyoruz şimdi, senin meyvelerinle âfiyetteyiz.

Câmilere bakıyorum, şehâdetin duyurusu olan ezanın okunduğu minârelere... Bu mâbedlerin her taşında senin emeğini, terini, gözyaşını duyumsuyorum. İslâm’la şereflenmiş her yürekte senin doygunluğa ulaşmış inancının hayranlığını buluyorum. Kalbimize nakşoluyor ismin. Bugün de ilk şehidenin ismi, ezanla kız çocuklarının kulağına okunuyor. Senin yaşaman, bin yaşamak oluyor bize. Sümeyyeler doğuyor, Sümeyyeler büyüyor, Sümeyyeler yaşıyor.

Yaşıyorsun Sümeyye !

Aziz Allah'a "tanıklık" onurunu kazanmış tüm yiğitleri şahsında hürmetle anıyorum.

Reyyan Ağlamaz
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın