İran da İslami Hareket

İran’da İslami Hareket

İran, 1960'larda İmam Humeyni'nin başlattığı hareketten önce de bir kaç harekete sahne olmuştur. Bu hareketler arasında kayda değer olan, "İslam Fedaileri" hareketidir. Bu hareketin başına geçen kişi Şehinşahların zulümlerine tahammül etmeyip iman ateşiyle tutuşan, genç ve dinamik bir potansiyele sahip Nevvab Safevi'dir. Nevvab Safevi, genç yaşta Irak'ın Necef kentinde eğitim görüp, hain emperyalistlere karşı cihad hareketini başlatmış biridir.

Nevvab'ın başlattığı İslami hareketin temel amacı, vatanı Siyonist, emperyalist ve yerli işbirlikçilerden kurtarmaktır. Bu amaçla Fedailer, 1948'de başlatılan Filistin savaşına karşı direnişe geçmiş, yine bölgelerinde hakimiyet sağlamak isteyen İngiliz ve diğer işgalcilere karşı büyük basanlar sağlamışlardı. Bugünkü İmam Humeyni, çizgisini Nevvab'ların başlattığı İslami hareketin birer uzantısıdır. Nihayet Nevvab Safevi'nin çalışmalarına daha fazla tahammül edemeyen İngiliz ve yerli kuklalar, 1956'da ona ve bir grup arkadaşına saldırarak şehid etmişlerdi. [234]

Nevvab'dan sonra İslami hareketi İran'da yürüten, mollaların mollası İmam Humeyni olmuştur. 1963 yılında İmam'ın başlattığı hareket, bir çok zulüm ve katliamlara rağmen 1978'de doruk noktasına ulaşmış ve nihayet 1979 Şubat'ında amacına kavuşmuştur.

Şubat 79'a kadar yarım asır boyunca diktatör, zalim ve despot olan şehinşahlık rejimi İran'a hakimdi. Bu şahlık rejimi ile memleket günbegün yoksullaşıp öksüzleşiyordu. Memleketin kaderi adeta Amerika ve çömezlerine terkedilmişti. Bütün önemli işlerin başında emperyalistler bulunuyordu. Şah, petrolden ve memleketin diğer gelirlerinden elde ettiğini Amerika ve uşaklarına yediriyordu. Şah ve patronları ülkede öylesine bir diktatörlük-kurmuşlardı ki Medresedeki müderristen, Amerikada doktora yapan aydına (!) kadar herkesi kendisine bağlamak istemişti. İşte böylesine zalim ve despot idareden rahatsız olmayan, sadece saray çevresi ve onların dalkavuklarıydı.

İmam Humeyni, İran'da ve hatta dünyada İslam adaletine dayalı bir idarenin özlemi içindeydi. 1963 yılında başlattığı İslami hareket, daha taban oluşturmadan, İmam sürgüne gönderilmekle pasifize edilmeye çalışılıyordu.

İmam Humeyni çalışmalarıyla Şah'ın gözüne batınca Türkiye, Irak ve Fransa'ya kadar sürgün edilmişti. İmam sürgünde iken İran'da çalışmalara devam etmiştir. Ancak hareketin yoğunluk kazanması 1978'in başlarıydı. İnkılaba bir yıl kala zirveye ulaşan İsîami faaliyetler, özellikle Şah'ın patronları olan Batı tarafından inceden inceye gözlenmiş ve neticede Şah uyanlarak hareket durdurulmaya çalışmıştır. İslami hareket, önceleri bazı tutuklamalarla engellenmeye çalışılmışsa da daha sonraları tutuklamalar toplu kıyımlara dönüştü. Öyleki, Cengiz Han'ın insanın kanını donduran zulümlerini geride bırakmıştı yapılanlar. Abadan şehrinde konferans esnasında bir senama yakılmış, Kermen şehrinde bir cami ateşe verilmiş ve Meşhed'de bir hastaneye taarruz edilerek hastalar öldürülmüştü. Bu ve benzeri baskı ve zulümleri gören İran halkının her ne şekilde olursa olsun İslami hareketin yanında yer almaları gerekirdi. Köylü-şehirli, işçi-memur, öğrenci-subay gibi kesimlerin katılmasıyla hareket öylesine büyümüştü ki artık Kum, Tahran ve Tebriz gibi kentlerin caddeleri halkı alamaz olmuştu. İran halkı her gün bu gibi kentlerin caddelerini doldurarak şah ve patronlarına karşı öfke ve nefretlerini haykırıyorlardı.

İran İslam hareketine işlerlik kazandıran camilerdi. Camiler adeta Asrı Saadet dönemindeki işlevini yürütüyordu. Siyasi faaliyetlerin düzenlendiği, haberlerin toplanıp dağıtıldığı, mücahidlerin silahlandığı bir üs haline gelmişti camiler.

Şah ve patronlarına karşı caddeleri dolduran direnişçilerin taşıdığı pankartlar arasında ekonomik bir talep veya sınıfsal bir heyecana fazla rastlanamazdı. Sloganlar genelde "Ne doğu, ne batı, İslam cumhuriyeti", "La ilahe illallah Muhammed Rasulullah", "Allahu Ekber, Humeyni Rehber" çerçevesindeydi. İmam Humeyni'nin başlattığı bu hareket öylesine etkin olmuştu ki ülkede bulunan ve şahın yönetiminden memnun olmayan komünistler de bu kıyama katılmıştı. Ancak İslam İnkılabı ülkede hakim olunca, komünizm, sosyalizm ve demokrasizm gibi beklentileri olanlar hayal kırıklığına uğrayarak İslam İnkılabına muhalefete başlamışlardı.

İslam İnkılabı gerçekleşmeden önce, İran müslümanları bir çok katliamlara şahid olurken, 8 Eylül'de 4300 kişinin katledildiği katliama da ilk kez şahid oluyorlardı. Pehlevi saltanatının sonunu gösteren bu katliamlar daha uzun sürmeyerek İmam Humeyni'nin İran'a dönmesi ve çok yorgun görünen Şah'ın İran'ı terketmesiyle son buluyordu.

İnkilabın gerçekleşmesine kadar on binlerce masum insan öldürüldüğünde sesleri bir türlü duyulmayan insanlığın koruyucuları (i) hareket zafere ulaşıp da yıllar boyu casusluk yapanlar hak ettikleri cezalara çarptırılmaya başlanınca seslerini yükselterek protesto etmeye başladılar. Öte yandan beklentilerine kavuşamayan solcu, liberal ve diğer gruplar hayal kırıklığına uğramış ve bu hezimetlerinden ötürü de inkılab aleyhine suikast ve komplolar düzenlemeye başlamışlardı. Hele bölgede menfaat ve çıkarları tümden elden giden Amerika ve çömezleri çılgına dönmüş, aleyhte akıllarına ne geldiyse uygulamaya başlamışlardı. Şeytan Amerika ve yanlıları dünya kamuoyunda öylesine propagandalar sahneye koydular ki müslüman geçinen ülkeler dahi büyük şeytan Amerika yanında yer aldı. Hatta bütün dünyayı saran bu aleyhte propagandalar öyle bir safhaya vardırıldı ki, İran'ı konuşmak dahi suç olmuştu. Artık Müslüman-ğavur diye bilinen herkes Amerika mantığıyla İran'ı yargılamaktan kendini tutamıyordu. Söz buraya gelmişken büyük şeytan Amerika ve dünya müstekbirlerinin müslümanlar üzerinde oynadığı oyunlara kısaca değinelim.

Şunu açık ve net olarak bilelim ki nerede sağlıklı ve radikal bir islami hareket başlatılmışsa, dünya müstekbirleri tarafından çizgisinden saptırılmak için değişik yönlere çekilmek istenmiştir. Öncelikle İslami harekete, halk arasında öcü gibi görünen isimler takılmış, arkasından çeşitli şekillerde karalanmaya, tökezletilrneye çalışılmıştır. Bunu Türkiye sınırları içeresinde daha rahat bir şekilde görmek mümkündür. Bir zamanlar (hatalı-hatasız) İslami harekete sahip çıkmak isteyen Saidler hemen 'kürtçülük'le suçlanabilmişti. Arkasında milli sınırları dahi aşamamış bir grup sözde İslami hareket sahipleri "yeşil komünist" adıyla rahatlıkla anılabilmişti. Daha sonra "ümmet" anlayışına sahip, radikal ve sahih akideden hareketle İslami harekete sahip çıkan kimi çevreler de; tasavvuf sömürgeciliği ile yaşayan ülke halkı tarafından "Vahhabilik" damgasıyla suçlana bilmişlerdi. Artık Türkiye'de, yerleşik olan dini anlayışa, daha doğrusu "milli İslam" anlayışına aykırı bir söz mü söylediniz mutlaka "Vahhabi" veya "Mezhepsiz"siniz. Ama şimdilerde "Vahhabilik" ve "Mezhepsizlik" yaygarasının da pek etkili olamadığını gören dünya müstekbirleri, bu kez de halk için daha korkulu gösterilmeye çalışılan "Humeynicilik" veya "Şiilik"le suçlanmaktadır. Artık bugün Amerika ve yanlıları için 21. yüzyıl dünyasında en korkulu tehlike "İran"dır. Çünkü bugüne kadar hangi ülke uyanmaya niyetlenmişse şer güçler tarafından hemen uyutulmuştur. Ancak İran'ı bir çok girişimlere rağmen uyutamamışlar ve kendilerine bağlayamamışlardır.

Evet, şeytani güçlerin çıkartan çiğnenince "İran"a düşman kesildiler. Halbuki aynı İran bir zamanlar şeytani güçlerin gözbebeğiydi. İran üzerinden çıkar temin ettikleri için yıllar boyu Carter ve Rıza Pehlevi bir babanın iki oğlu gibi geçinmişlerdi. Ama çıkarlarına son verildiği için aynı üklenin insanı olan İmam Humeyni'ye Reagen can düşmanı oluvermişti. Bu çelişkilerin temelinde çıkar ve menfaatten başka hiç bir şey yoktur.

Tarihi süreç içerisinde bütün İslami hareketler, şeytani güçler tarafından yozlaştınlmak istenmiş; bu nedenle kimi zaman hareketler demokratik platforma çekilmiş ve böylece hedefinden saptırılmıştır. İhvan gibi, temelde güçlü ve tavizsiz bir espriyle hareket eden bir çok hareket, zamanla yozlaştınlarak bürokrasinin içerisine itilmiştir.

Tarih şeridine baktığımızda onbirinci yüzyıla kadar zahiren de olsa İslam'ın bir üstünlüğü, hakimiyeti dünya, üzerinde mevcuddu. Bu üstünlük onbirinci yüzyıl Haçlı seferleri ile parçalanmaya başlanmış, ondokuzuncu yüzyıl Sanayi Devrimi ve yirminci yüzyılda zahirde görünen halifeliğin kaldın anasıyla dünya üzerinden silinmişti. Böylece daha önce müslümanlarca fethedilip "İslam Ülkesi" diye bilinen topraklar tamamen emperyalistlerin güdümüne girmiş ve bu ülkelerin her birinde kendisim Müslüman gören yetmiş küsur fırka doğmuştu. İşte, yirminci yüzyılda yeniden uyanıp canlanmaya başlayan İslam, bir çok ülkelerde mücadele vermiş ve bunlar arasında da ilk defa İran başarıya ulaşmıştı. İran başarıya ulaştı ulaşmasına fakat, yıllardır müslüman bilinen halkta, öylesine köktenci setler oluşmuş ki bir türlü Sünniliğimizden veya ulusçuluğumuzdan taviz vererek hareketin yanında yer alamadık. Bunu bize yaptıran "milli tarih"ten başkası değildir. Eğer biz, gerçekten "Milli Tarihleri" bir yana bırakıp, doğrudan Kur’an ve Sünnet diye bilinen asıl kaynaklarımızdan hareket edersek, bilgi dağarcığımızı bu kaynaklarla dordurursak herhalde o zaman Ümmetçi bir düşünceye kavuşur ve tüm meselelere bu mantıkla bakmak zorunda kalırız. Aksi takdirde şeytani güçlere, müslüman geçinen bizler de yem olmaktan başka bir şeye yaramayız.

Hülasa bugün, İslami hareketleri tanımakta güçlük çekiyorlarsa asıl kaynaklarımız olan Kur'an ve Sünneti gereği gibi tanımadıklarındandır. Eğer Kur'an ve Sünnet esprisi iyi kavranırsa, yüzyıllardır kokuşmuş olan mezhepçilik taassubuna kapılarak Ümmet...
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın