|
Konu Başlığı: Allah Rasulü nün Devlet İdaresi Gönderen: Ekvan üzerinde 23 Eylül 2011, 17:42:21 Allah Rasulü'nün Devlet İdaresi Medine İslam Devleti, Mekke fethinden sonra sınırlarını alabildiğine genişletti. İslam Devletine iltihak eden her bir beldeye Allah Rasulü vali ve öğretmenler göndererek o belde halkını İslam'ın aydınlığı ile aydınlatıyordu. Gönderilen bu öğretmenler, takva ve sadelikleriyle, ilim ve irfanlarıyla gittikleri beldeleri şirkin kalıntılarından temizleyerek İslamın hakikatlarıyle donatıyorlardı. Böylece kısa sürede İslam, Yemen'den Suriye hududuna kadar olan Arap yarımadasının tümüne hakim hale gelmişti. Arada kalan irili ufaklı kabileler de kendiliğinden Allah Rasulüne bir heyet göndererek İslam devletine iltihaklarını beyan etmişleıdi. Şunu açıkça belirtelim ki Allah Rasulü'nün amacı sadece Arap yarımadasında iktidarı ele geçirmek değildi. Onun asıl amacı, herkesi İslam'a davet etmek, şirkten ve pulculuktan uzaklaştırmak, ahlak ve ruhlarını temizleyip tezkiye etmekti. Ancak bu görevini ifâ ederken, O, bir çok siyasi tahakkümlerin engelleriyle karşı karşıya kalmıştı. İşte o zaman Allah Rasulü bir İbrahim ve bir Musa'nın rolüne girerek ümmetini, başkaldıran nemrutların, büyüklük taslayan firavunların pençesinden kurtarmıştı. Neticede, ömrünün sonlarına doğru koca yarımadaya sahip olmuş ve uzak imparatorluklara da davetiyeler çıkartarak onları İslam'a çağırmıştır. Allah Rasulü Arap yarımadasının hükümranlığını elinde tutarken çağdaş hükümdarlar gibi bir sarayı, sarayın etrafında nöbet bekleyen yüzlerce askeri yoktu. Aksine önceki mütevaziliğine devam etmişti. O, devletin başındabulunduğu sürece kendisine ne bir saray, ne bir villa, ne yumuşak bir yatak, ne görkemli bir elbise, ne de lüks yemekler istemişti. O, ne kisralar ve kayserler, ne sultan ve padişahlar, ne de bakan ve müsteşarlar gibi davranmıştı. O, her şeyi ile gayet sade giyinerek Medine'nin mütevazı bir evinde iskan ediyordu. Onun maiyetinde çalışanlar da hep onun gibiydiler. O dönemde hiçbirinin saray ve köşk, taç ve taht edinme arzusu yoktu. Hepsinin amacı, Allah'ı ve dolayısıyla Rasulünü hoşnud etmekti. Allah Rasulü de herkese eşit muamele ederek hiç birinin kalbini kırmamıştı. Onun insaf ve adaleti, kanun nazarında kendi öz kızı Fatıma ile alelade bir insanı eşit tutmaktaydı. Allah Rasulü'nün mektebinde yetişen müslümanlar sağlam bir akide ve sağlam bir inanca sahip olduklarından O'na tam tamına bağlıydılar. Bu sağlam inanç üzerine ibadetler (teharet, abdest, namaz, oruç, zekat, sadaka, hacc, kurban, zikir, emri bil maruf, nehyi anil münker, cihad gibi), muamelat (aile, miras, vasiyet, vakıf, evlenme-boşanma, serî cezalar ve diğer hukuklar), helal-haram (içki, zina, riba, kumar) gibi emirler yüklenerek insan, tam bir kul ve tam bir mümin kimliğine sahip olmuştur. Hülasa, İslam dininin temel ve talî esasları tedricen tekamül etmiş nihayet hicri onuncu yılda, Haccı Ekber (Zilhicce 10) gününde yüce Allah "Bugün dininizi kemâle erdirerek, üzerinizdeki nimetimi tamamladım ve size din olarak İslamı seçtim..." ayetiyle bu dinin tekamül bulduğunu beyan ediyordu. Üstat Kutup, bu ayetin gölgesinde şunları söylüyor: "Bu gün... Veda haccında bu ayetin nazil olduğu gün... Allah bu dini kemale erdirdi... Allah kemale erdirdikten sonra geriye ne kalır ki? Müminler üzerindeki en büyük nimetini tamamladı. Şu kamil ve şümullü nizamı lütfetti. Ve onlar için din olarak İslamı' beğendi. Kendi hayatının nizamı olarak bu dini beğenmeyenler, Allah'ın müminler için beğendiği nizamdan yüz çevirenlerdir." Bu şiddetli kelimeler karşısında mümin duraklıyor. Nerde ise arzedilmek istenen büyük hakikatlerin, derin tevcihatın, icapların ve vazifelerin sonuna varamayacak... Mümin kişi, bu dinin kemale erdirilmesi karşısında duraklıyor. Beşeriyetin doğuşundan itibaren, ilk peygamber olan Adem'den başlayarak şu son risalete, bütün beşeriyete gönderilen Ümmî Nebi'nin risaletine kadar bütün iman kervanının, risaleiler ve Rasuller kervanının arzedilmesini istiyor... Peki ne görüyor? İşte şu uzun ve birbirine bağlı kafileyi görüyor... Hidayet ve nur kervanını görüyor... Yol boyunca devam eden işaretleri görüyor... Fakat o, son peygamberden önceki bütün peygamberlerin sadece kavimlerine gönderildiğini anlıyor. Son risaletten önceki bütün risaletlerin de muayyen bir nizam için gönderildiğini görüyor. Hususi bir cemiyet ve hususi bir aileye gönderilen hususi bir risalet. Bundan dolayıdır ki, bu risaletlerin hepsi, kendi zamanlarında hükmedilmiştir, adeta o zamana mahkumdurlar; o zamanı kendilerine kafi görmektedirler. Ama hepsi de tek bir Allah'a çağrılını şiardır, ki tevhid budur. Tek başına Allah'a kulluk etmeye davet etmişlerdir ki din budur... Hepsi de, hayati kanunları bu yegane İlahtan almaya ve ona itaat etmeye çağırmışlardır, ki İslam budur... Fakat onların hepsi de cemiyet ve toplumun haline, zaman ve mekanın şartlarına uygun pratik hayati kanunlardı. Nihayet Allah, beşeriyete gönderdiği risaletlere son vermeyi diledi. Bütün insanlan içine alan bir risalet gönderdi. Hususi bir zaman ve mekanda yaşayan hususi bir toplum için değil, "insanlık için" son risaleti Nebilerin tamamlayıcısı olan Hz. Muhammed'in peygamberliği ile gönderdi. Zaman, mekan ve cemiyetin sınırlarını aşarak "insana" hitap eden risalet... Çünkü, o değiştirilemeyen, tebdil ve tağyire uğratılmayan insan fıtratına hitap eder. "Bu din, Allah'ın o fıtratıdır ki, insanları onun üzerine yaratmıştır. Allah'ın yarattığı değiştirilemez. En doğru din budur." Bu risalette, bütün yönleriyle ve her cephesiyle "insan" hayatını esas alan bir şeriat beyan etmiştir. Beşeri hayat için külli prensipler, zaman ve mekanın değişmesine ayak uyduracak ve insanlığın tekamülüne imkan hazırlayacak esaslı kaideler konulmuştur. Zaman ve mekanın değişmesiyle değişmeyen ve tekamül imkanı olmayan meselelerde de cüzi kanunlar, mufassal hükümler vaz'edilmiştir. Külli prensipleri ve tafsili hükümleriyle bu şeriat, "insan" hayatının muhtaç olduğu her şeyi içine alır... Hem de kıyamete kadar devam edecek bir zaman süresinde... Bu mihver etrafında, bu çerçeve dahilinde hayatın devam etmesi, gelişmesi, tekamül etmesi ve yenilenmesi için çeşitli kaideler, nizamlar için tevcihatı ve teşriatı muhtevidir. Allah iman edenlere buyuruyor ki: "Bu gün sizin dininizi kemale erdirdim, üzerinizdeki nimetimi tamamladım ve size din olarak İslamiyeti beğendim." Onlara, akidenin tamamlandığını ve ilahi şeriatın kemale erdirildiğini ilan ediyor... İşte din, budur. Bir müslümanın, bu manasıyla İslam dininin noksan olduğunu, ikmal edilmesi lazım geldiğini düşünmesi asla mümkün değildir. Allah'ın tasdik ettiğini inkar etmiş, Allah'ın müminler için beğendiğini beğenmemiş olur. Kur'an'ın indirildiği zamanın şeriatı, şüphesiz her zamanın şeriatıdır. Çünkü Allah'ın şehadetiyle sabittir ki, "insan için" gelen din Allah'ın şeriatıdır. Daha önceki peygamberlerin getirdikleri risaletlerde olduğu gibi bu şeriat, muayyen bir zamana, insan oğlunun muayyen bir grubuna veya bir nesline hitap etmez, her zaman ve mekanın şeriatıdır. Gönderilen tafsili hükümler de aynen baki kalacaktır. Kıyamete kadar bütün insanlığın hayatım geliştirecek bir çerçeve vücuda getiren külli prensipleri de... Ama onlara karşı çıkılmamalıdır. Onlara karşı çıkmak, iman çerçevesinin dışına çıkmak demektir. İnsanı yaratan Allah'tır... O, yarattığını çok iyi bilir. Bu şeriatı ihtiva eden dini, insan için O beğenmiştir. Hiç kimse; dünün şeriatı, bugünün şeriatı olamaz, diye iddia edemez. Bunu ancak, insanların ihtiyaç ve durumlarını Allah'tan daha iyi bildiğini iddia edenler diyebilir. Mümin, ikinci olarak Allah'ın, bu dini kemale erdirmesiyle müminlere olan nimetini tamamlaması karşısında duraklıyor. Bu, müthiş, muazzam bir nimettir. "İnsanın" kemal ve neş'etini ifade ettiği gibi, hakikatte yeniden dünyaya geldiğini ifade eden bir nimettir. Bu dinin tanıdığı gibi Allah'ı tanımadıkça; bu dinin ifade etiği gibi içinde yaşadığı vücudu itiraf etmedikçe; Rabbinin razı olduğu ve bu dinin kabul ettiği gibi Rabbine karşı bu vücuttaki nefsi, fonksiyonu ve yüceliği tanımadıkça "insanın" var olduğu bile düşünülemez. "İnsanın", bu büyük hakikatleri bu dinin tasvir ettiği gibi bilmesi; adeta insanın yeniden doğuşudur... Bu seviyedeki bu bilgi olmadan o, ancak "hayvan" olabilir. Veya varlığı 'planlanmış bir insan’ olabilir. Fakat o, en mükemmel şekliyle "insan" olamaz asla. Ancak bu büyük hakikatleri Kur'an'ın tasvir ettiği gibi bilirse, o vasfı kazanabilir..." "Bu dehşetli ifadeler, bu milletin omuzlarına ağır bir yük bindiriyor. O lütuflara eşit bir vazife yüklüyor... Tevbeler olsun; bu milletin bütün nesiller boyunca malik olacağı şeyler o yüce Melikin lütuflarına nasıl eşit olabilir ki?.. Bu ancak İlahi nimete şükretmek ve onu anlamak için bir gayret ve enerji sarfetmektir... Vazifeyi idrak etmektir... Sonra da mümkün olduğu kadar o vazifeyi yerine getirmeye çalışmaktır. Mağfiret talep etmek, hata ve eksikliklerimizden vaz geçmemiz için Allah'a niyaz etmektir. Allah'ın bu millet için din olarak İslam'ı beğenmesi; önce seçilen bu dinin değerini idrak etmeyi, sonra da bu din üzerine doğru hareket etmek ve gücü yettiği kadar gayret göstermek, enerji sarfetmek arzusunu taşımayı icabettirir. Allah'ın kendisi için beğendiğini ihmal eden, ona seçitiği nizamdan başka nizamlar arayan insandan daha zavallı ve daha ahmak kim olabilir? Öyleyse bu, çirkin bir kabahattir. Allah'ın kendisi için beğendiğini beğenmeyerek bu suçu irtikab eden insanın cezasız bırakılmaması ve serbest dolaştı nlmaması icab eder. Ama din olarak İslam'ı beğenmeyenleri Allah, dünyada terkediyor, yapacakları kötülükleri yapmalarına müsaade ediyor ve onlara muayyen bir zamana kadar mühlet tanıyor... Fakat bu dini bilip anladıktan sonra onu terkeden, kendileri için Allah'ın beğendiği nizamdan başka nizamlar ittihaz edinen insanlara gelince... Allah onları bırakmaz. Katiyyen onlara mühlet vermez. Nihayet onlara yaptıklarının vebalini tattırır... Onlar, şüphesiz buna müstehaktırlar." [157] Allah Rasulünün şahsında 632 tarihinde bu din/İslam tamamlanmıştı. Allah Rasulü (s.a.v), bir daha karşılaşmayacağı o insanlara son bir hutbesini sunmuş, bir daha cahiliyet hayatına kendisinden sonra dönmemelerini işarla istemişti. Zira o gün İslam tamamlanmış ve karşıtı olan cahiliye de tamamen yokedilmişti. Allah Rasulü dünya sahnesinden ayrılırken takriben 120 bin kişilik hacı adayına öz olarak şunları hatırlatmıştı: Sınıfsal ve ırksal hareketlerin İslamda yeri yoktur. İslam'ın nazarında herkes tarağın dişleri gibi eşittir. Bir ırkın diğer bir ırka, bir soyun diğer bir soya, bir rengin diğer bir renge üstünlüğü yoktur. Üstünlük ancak takvadadır. Yine asırlar boyu sürüp gelen ve önüne bir türlü geçilmeyen cahiliye kan davaları da kaldırılmıştır. Çünkü onlara bir daha dönülmeyecek şekilde kesin naslar bulunmaktadır. . Yine, insanları dünya süper güçlerine kul-köle haline getiren faiz sistemi kaldırılmış ve kesinlikle bu çirkin işe bir daha dönmemeleri istenmiştir. Bugün olduğu gibi, geçmişte de eşya ve ticaret malı olarak alınıp satılan kadının, kamuoyunda asıl değerine ve mevkiine yükseltildiği, kıyamete kadar bu değerinin muhafazasının müslümanlara bir görev olduğu bildirilmiştir. Öbür yandan mal, can ve namus kutsiyeti üzerinde durmuş, kanlarınız ve mallarınız Rabbinize kavuşacağınız güne kadar aranızda, bu gününüz, bu ayınız ve bu beldenizdeki kutsiyed gibi mukaddestir, hükmünü vermiştir. Ardından miras, nikah ve doğan çocuklarla ilgili bilgiler sunduktan sonra, İslam ümmetine tek kaynak olarak Kur'an-ı Mübini miras bırakmış ve yirmi üç yıllık tebligatını en mükemmel bir şekilde ifa ettiğine dair Allah'ı ve orada bulunan müslümanları şahid tutup, bütün mesuliyeti omuzlarından indirerek ayrılmıştı garip dünyasından, işte alemlere rahmet olarak gönderilen o yüksek şahsiyetli insan 632'de Rabbine böyle iltica etmişti. [158] [157] Fizilal'il-Kur'an; c.4, s.137-143. [158] Beşir İslamoğlu, İslami Hareketin Tarihi Seyri, Denge Yayınları, İstanbul, 1993: 143-150. |