Sütannesinin Peygamberimiz a.sı Mekkede Kaybedişi

Halime Hatunun Peygamberimiz (a.s.)ı Mekke´de Kaybedişi

Sütannesi Halime Hatun; Peygamberimiz (a.s.)ı[153] beş yaşında iken,[154] annesine teslim etmek üzere Mekke´ye getirdiği sırada.[155] Mekke´nin yukarı tarafında[156] kalabalık arasında kaybet ti.[157]

Halime Hatun, bunu şöyle anlatır:

"Hayvanıma bindim. Sütoğlumu da önüme aldım.

Mekke´ye giriş kapılarından büyük kapıya kadar vardım.

Orada toplanmış bir cemaat bulunuyordu.

İhtiyacımı gidermek ve üstümü başımı düzeltmek için, sütoğlumu orada bırakıp ayrıldım.

Şiddetli bir gürültü işitip döndüğüm zaman, kendisini orada göremedim.

´Ey insanlar cemaatı! Çocuk nerede? diye sordum.
´Hangi çocuk?´ dediler.

´Muhammed b. Abdullah b. Abdulmuttalib! dedim.

´Allah´ın, onu büyütmek sebebiyle yüzümü güldüreceği, ev halkımı zengin kılacağı, açlığımı gidere ceği ve onu annesine götürüp teslim ederek emanetimden çıkaracağım, sevincime ve umduğuma kavuşacağım sırada, önümden kaptılar kaçtılar!

Lât ve Uzzaya andolsun ki, onu göremeyecek olursam, kendimi şu dağın tepesinden atacağım, parçalanacağım!´ dedim.

´Biz, birşey görmedik´ dediler.

Beni ye´se düşürdükleri zaman, elimi başıma koyup:

´Vah Muhammed´ciğim! Vah oğulcuğum!´ diyerek ağlamaya başladım.

Kadınları ve erkekleri, ağıtımla ağlattım.

Orada bulunan halk da, benimle birlikte feryad ederek ağlaştılar, yanıp yakıldılar.[158] Kaybolma haberinin Abdulmuttalib´e benden önce erişmesinden korktum. Hemen gidip Abdulmuttalib´in yanına vardım. Bana bakınca:

´Başına mutluluk mu, yoksa yaramazlık mı geldi?´ diye sordu.

´Belki de, yaramazlığın en büyüğü!´ dedim.

Maksadımı hemen anladı.

´Belki de, oğlum senin yanından kaybolmuştur´ dedi.

´Evet![159] Bu gece, Muhammed´i getirmiştim. Mekke´nin yukarı tarafında bulunduğum sırada, kay bettim. Vallahi, şimdi o nerededir, bilmiyorum.
Abdulmuttalib kızdı ve hemen kılıcını sıyırdı. 160] Belki de, Kureyşîler hainlik, düşmanlık edip onu öldür müşlerdir´ dedim.

Kızdığı zaman, hiç kimse onun kızgınlığını durduramazdı.[161]

Bana:

´Ey Halime! Sen otur!´ dedikten sonra, Safa tepeciğine çıktı. [162]

´Yâ Âl-i Galib!´* diyerek seslendi.[163]

Bütün Kureyşliler toplanıp geldiler:

´Ey Hâris´in babası! Ne haber var?[164] Söyle, sana icabet edelim?´ dediler.[165]

Abdulmuttalib:

´Oğlum Muhammed kayboldu!´ dedi.

Kureyşliler:

´Sen hayvanına atla! Biz de seninle birlikte hayvanlarımıza atlayalım.[166] Sen bizi harekete geçir! Sen denize dalarsan, biz de seninle birlikte dalarız´ dediler.[167]

Abdulmuttalib hemen hayvanına bindi.

Öteki Kureyşîler de hayvanlarına bindiler.

Mekke´nin yukarı tarafına vardılar. Oradan da, Mekke´nin aşağısına indiler. Birşey göremeyince, Abdulmuttalib, halkı kendi haline bırakıp Beyt-i Harama geldi. İhrama girip, Kabe´yi yedi kere tavaf etti. [168]

´Yâ Rab! Kavmimin hepsi toplandı ise de, Muhammed bulunamadı!1 diyerek Allah´tan yardım dile di.[169]

Havadan, bir seslenicinin:

´Ey cemaat! Feryad etmeyiniz! Hiç şüphesiz, Muhammed´in Rabbi vardır. Onu yardımsız bırakmaz ve zayi etmez! diyerek seslendiğini işittik.

Abdulmuttalib:

´Ey seslenici! Bize, onun nerede bulunduğunu da haber ver! dedi.

´O, Tihame vadisinde, sağdaki ağacın yanındadır´ diye haber verdi.

Abdulmuttalib, hemen o tarafa doğru gitti."[170]

Yolun bir kısmında Varaka b. Nevfel´e rastladı. Birlikte yollarına devam ettiler.[171]

O sırada, Peygamberimiz (a.s.) bir ağacın altında ayakta duruyor, ağacın dallarını çekip yaprağı ile oynuyordu.[172]

Abdulmuttalib, ona:

´Ey çocuk! Sen kimsin?´ diye sordu.

´Ben, Muhammed b. Abdullah b. Abdulmuttalib´im1 cevabını alınca, Abdulmuttalib:

´Canım sana feda olsun! Ben, senin deden Abdulmuttalib´im´ dedi. Onu öptü, kucakladı, bağrına bastı.

Hemen, hayvanının önüne bindirip Mekke´ye getirdi.[173]

Boynuna bindirip Kabe´yi yedi kere tavaf ve onu her türlü tehlike ve kötülükten koruması için Allah´a dua etti.[174] Sonra da, Peygamberimiz (a.s.)ı, Hz. Âmine´ye gönderdi.[175]

Duhâ sûresinin:

"Seni (çocukluğunda) kaybolmuş bulup da yolunu doğrultmadı mı?" mealli 7. âyetinin bu hadiseye işaret ettiği rivayet edilir.[176]

[153] İbn İshak, İbn Hişam, Sîre.d, s. 176, İtan Sa´d, Tabakât, c. 1, s. 112, Belâzurî, Ensâbu´l-eşrâf, c. 1, s. 94.

[154] İbn Sa´d, Tabakât, c. 1, s. 112, Belâzurî, Ensâbu´l-eşrâf, c. 1, s. 94, İbn Abdilberr, İstiâb, c. 1 , s. 29, Süheylî, Ravdu´l-ünüf, c. 2, s. 179, İbn Esir, Kâmil, c. 1, s. 462.

[155] İbn İshak, İbn Hişam, Sîre, c. 1 ,s. 176, İbn Sa´d, Tabakât, c. 1, s. 11 2, Belâzurî, Ensâbu´l-eşrâf, c. 1, s. 95.

[156] İbn İshak, İbn Hişam, Sîre, c. 1, s. 176, Belâzurî, Ensâbu´l-eşrâf, c. 1, s. 95, Halebî, İnsânu´l-uyûn, c. 1, s. 154.

[157] İbn İshak, İbn Hişam, Sîre,c.1, s. 176, İbn Sa´d, Tabakât, c. 1, s. 112.

[158] Beyhakî, Delâilü´n-nübüvve, c. 1, s. 142-143, Ebu´l-Ferec İbn Cevzî, el-Vefâ, c. 1, s. 115-11 6, İbn Asâkir, Târih, c. 1, s. 377-378.

[159] Beyhakî, Delâilü´n-nübüvve, c. 1, s. 144.

[160] İbn İshak, İbn Hisam, Sîre, c. 1, s. 176, Halebî, İnsânu´l-uyûn, c. 1, s. 154.

[161] Beyhakî, Delâilü´n-nübüvve, c. 1, s. 144.

[162] Diyarbekrî, Hamis, c. 1,s.227.

* Cahiliye devrinde davet parolası böyle idi. (Ebu´l-Ferec İbn Cevzî, el-Vefâ, c. 1, s. 116).

[163] Ebu´l-Ferec İbn Cevzî, el-Vefâ, c. 1, s. 116, Diyarbekrî, Hamis, c. 1, s. 227.

[164] Beyhakî, Delâilü´n-nübüvve, c. 1, s. 144, Diyarbekrî, Hamis, c. 1, s. 227.

[165] Diyarbekrî, Hamis, c. 1,s.227.

[166] Beyhakî, Delâilü´n-nübüvve, c. 1, s. 144, Ebu´l-Ferec İbn Cevzî, el-Vefâ, c. 1, s. s. 11 6. İbn Asâkir, Târih, c. 1 , s. 378-379, Diyarbekrî, Hamis, c. 1, s. 227.

[167] Beyhakî, Delâilü´n-nübüvve, c. 1, s. 144, Ebu´l-Ferec İbn Cevzî, el-Vefâ, c. 1, s. 1 66.

[168] Beyhakî, Delâilü´n-nübüvve, c. 1, s. 144, Ebu´l-Ferec İbn Cevzî, el-Vefâ, c. 1, s. 116, İbn Asâkir, Târîh, c. 1, s. 379, Diyarbekrî, Hamis, c. 1, s. 228.

[169] Beyhakî, Delâilü´n-nübüvve, c. 1, s. 144, İbn Asâkir Târih, c. 1, s. 379.

[170] Beyhakî, Delâil, c. 1, s. 144, Ebu´l-Ferec İbn Cevzî, el-Vefâ, c. 1 , s. 116, Kurtubf, Tefsîr, c. 20, s. 98, Diyarbekrî, Hamis, c. 1, s. 228, Halebî, İnsânu´l-uyûn, c. 1, s. 154, Zürkâni, Mevâhibu´l-ledünniye Şerhi, c. 1, s. 149.

[171] Beyhakî, Delâil, c. 1, s. 144, Diyarbekrî, Hamis, c. 1, s. 228, Zürkânî, Mevâhibu´l-ledünniye Şerhi, c. 1, s. 149.

[172] Beyhakî, Delâil, c. 1, s. 144, Ebu´l-Ferec, el-Vefâ, c. 1, s. 116, Kurtubf, Tefsîr, c. 20, s. 98.

[173] Beyhakî, Delâil, c. 1, s. 144, Halebî, İnsânu´l-uyûn, c. 1, s. 1 54.

[174] İbn İshak, İbn Hişam, Sîre, c. 1, s. 176, Belâzurî, Ensâbu´l-eşrâf, c. 1, s. 95, Ebu´l-Fidâ, el-Bidâye ve´n-nihâye, c. 2, s. 277.

[175] İbn İshak, İbn Hişam, Sîre, c. 1, s. 176, Ebu´l-Fidâ, el-Bidâye ve´n-nihâye, c. 2, s. 277.

[176] Belâzurî, Ensâbu´l-eşrâf, c. 1, s. 95, Zemahşerî, Keşşaf, c. 4, s. 264-265. Kurtubî, Tefsîr, c. 20, s. 97-98, Ebu´l-Fidâ, el- Bidâye ve´n-nihâye, c. 277.

M. Asım Köksal, İslam Tarihi, Köksal Yayınları: 1/42-45.

[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın