Zâtül Hanzal Tepesinin Fazileti

Zâtü´l-Hanzal Tepesinin Fazileti ve Kızıl Develiden Başkalarının Yarlıganışı

Peygamberimiz Aleyhisselam:

"Varlığım Kudret Elinde bulunan Allah´a yemin ederim ki; Yüce Allah´ın İsrail oğullarına "...Kapıdan secde ederek giriniz ve Dileğimiz, günahlarımızın dökülüp düşmesidir´ deyiniz!´ [Bakara: 58] diye haber verdiği kapı müstesna olmak üzere, bu tepedeki gecenin bir benzeri daha yoktur! Bu gece bu tepeyi aşa cak olan kimseyi, Allah muhakkak yarlıgayaçaktır!" buyurdu.[99]

İsrail oğullarının secde ederek girecekleri kapı, Beytü´l-Makdis´in kapısı idi.[100]

Ebu Saîd el-Hudrî, tepenin üzerine dikilip:

"Resûlullah Aleyhisselam:

´Hiçbir kimse, yarlıganmadıkça, bu tepeyi geçmeyecektir!´ buyuruyor" diyerek seslendi.

Bunun üzerine, Müslümanlar seğirterek tepeden aşağı inmeye başladılar.

Tepeyi halkın en sonunda geçeni, Ebu Saîd el-Hudrî´nin ana bir kardeşi olan Katâde b. Numan idi.

Tepeden inince, Peygamberimiz Aleyhisselam:

"Kimin yanında yol azığı varsa, onu pişirsin!" buyurdu.

Hemen herkesin yol azığı hurma idi. Peygamberimiz Aleyhisselamın azıktan maksadı, un idi.

"Yâ Rasûlallah! Ateş yakarsak Kureyş müşrikleri tarafından görülmekten korkarız!" dediler.

Peygamberimiz Aleyhisselam:

"Onlar sizi göremezler! Yüce Allah, onlara karşı size yardım edecektir!" buyurunca, beşyüzden fazla ateş yakülar.

Ekmek, yemek yapmak isteyenler, istediklerini yaptılar.

Sabaha çıkılınca, Peygamberimiz Aleyhisselam, sabah namazını kıldıktan sonra:

"Varlığım Kudret Elinde bulunan Allah´a yemin ederim ki; Yüce Allah, kızıl develi tek kişi müstesna olmak üzere, bütün binitlileri yariıgamiştir!" buyurdu.

İslâm cemaati arasında ve karargâhta böyle bir kişi arandı ise de, bulunamadı.

Zera nahiyesine varıldığı zaman, Sîfü´l-Bahr halkından Saîd b.Zeyd adında bir adama rastlandı.

Ona:

"Resûlullah Aleyhisselam şöyle şöyle buyurdu" denildi.

Saîd b. Zeyd, bunu kendisine söyleyene:

"Yazıklar olsun sana! Resûlullaha sen git de, senin için yarlıganmak dilesin!

Benim devem, vallahi, benim için yariıganmak dilenmesinden daha önemlidir!" dedi.

Meğer, adam devesini yitirmiş, onu oralara kadar aramaya gitmiş imiş!

Adam;

"Devem sizin karargâhınızda bulunuyordu. Onu bulup bana veriniz! Benim başıma gelenin, büyük bir felâketten başka birşey olduğunu sanmıyor ve bilmiyorum!" dedi.

Karargâhta hacetini giderdikten sonra, tekrar, devesini aramaya gitti.

Sürâvi´ dağlarında bulunduğu sırada, ayakkabısı kayarak yere düştü ve öldü.

Cesedi vahşi ve yırtıcı hayvanlar tarafından parçalanıp yenilinceye kadar, kendisi hakkında bilgi alı namadı.[101]

Cabir b. Abdullah da, bu hadiseyi şöyle anlatmıştır

"Resûlullah Aleyhisselam:

´Kim şu Seniyyetü´l-mirar´a çıkarsa, İsrail oğullarından düşürülen günahlar, ondan da düşürülür!´ buyurdu.

Bunun üzerine oraya ilk çıkanlar, bizim süvarilerimiz, yani Hazrec oğullarının süvarileri oldu.

Sonra, herkes çıkıp orada tamamlandılar.

Resûlullah Aleyhisselam:

´Şu kızıl devenin sahibinden başka, hepiniz yarlıganmıştır!1 buyurdu.

Biz hemen o kızıl devenin sahibine gittik.

Kendisine:

´Gel de, Resûlullah Aleyhisselam senin için yarlıganmak dilesin!´ dedik.

Adam:

´Vallahi, benim yitirmiş olduğum devemi bulm aklığı m, bana, sizin sahibinizin benim için yarlıganma dilemesinden daha sevimlidir!´ dedi.

Kendisi, bunu söylerken, yitirdiği devesini soruşturuyor ve arıyordu."[102]

Peygamberimiz Aleyhisselam, Hamd´ın iki sırtı arasındaki sağ taraf yolunu tutmalarını emretti ki, bu yol Mekke´nin aşağı kısmından Hudeybiyeye inen yer, Seniyyetü´l-mirar´a (Mirar´a) çıkan yoldur.[103]

[99] Vâkıdî, M egâzî, c.2,s.584,585, İbn Sa´d, Taba kâtü´l -kübrâ, c. 4, s. 318, 319.

[100] Vâkıdî, M egâzî, c. 2, s. 585.

[101] Vâkıdî, M egâzî, c. 2, s. 584, 586.

[102] Müslim, SahıVı, c. 4, s. 2144, 2145.

[103] İbn İshak.İbnHisam Sıre, c. 3, s. 323,324.

M. Asım Köksal, İslam Tarihi, Köksal Yayıncılık: 5/268-270.

[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın