ATA AÖF
 
                                                                                          İslam İnanç Esasları

                                                                                                  Ünite 7

                                                                                          Peygamberlere İman


Türkçemizde yer alan peygamber kelimesi, Farsçadan peyâmber kelimesinin uyarlanmış şeklidir

Peygamber haberci haber taşıyan kişi,elçi gibi manalara gelir

Dini terim olarak peygamber, Allah’ın kullarının arasından seçtiği ve vahiyle şereflendirerek emir ve yasaklarını insanlara
ulaştırmak üzere görevlendirdiği elçi şeklinde anlamına gelir.

Peygamberler hakkında islam’ın genel öğretisini şu şekilde özetlemek mümkündür:

Bütün peygamberlerin peygamber olduğuna inananmak,peygamber gelmemiş hiçbir topluluk ve ümmetin bulunmamadığına inanmak,
peygamberlik görevinin,tamamen Allah vergisi olduğunu kabul etmek,onları sadece Allah’ın elçisi ve kulu saymak,Allah’ın izni olmadan
hiçbir kimseye fayda sağlama veya zararı giderme güçlerinin olmadığına inanmak,Allah’ın bildirdikleri dışında gaybı bilemeyeceklerini kabul
etmek,Peygamberliğin Hz. Muhammed ile son bulduğuna inanmak.

İslama göre peygamberler “nübüvvet” (peygamber olma) noktasında eşit, “derece” bakımından ise birbirlerinden farklıdırlar.

Hz.Peygamber’in dışındaki Peygamberler de birbirlerinden derece itibariyle farklıdırlar.

Bunlardan,Hz.Nuh,Hz.İbrahim,Hz Musa ve Hz İsa’nın içinde olduğu “Ülü’l-azm peygamberler”, Peygamber’imizden sonra ön sırada yer
alırlarken,daha sonra resuller,sonrasında nebiler bu dereceyi izlemektedirler.

İslamda  “nübüvvet” (peygamberlik) ile “vahiy” birbirinden ayrılmayan kavramlardır.

Bizler,aciz ve biçare olduğumuz ve dünya hayatı için başkalarının yardımına kılavuzluğuna muhtaç olduğumuz bu dünya ve ahiret için
gerçek bir yol gösterici ve kılavuza yani peygambere olan ihtiyaç tartışılmaz bir hakikattir.

Peygamberin peygamberliğinin doğruluğunu ispat en kesin delil mucizedir.Mucize sözlükte insanı aciz bırakan,karşı konulamaz, olağanüstü,
garip ve tuhaf şey anlamına gelir.Terim olarak Allah’ın, peygamberlik iddiasında bulunan peygamberini “doğrulamak” ve “desteklemek”
için yarattığı ve insanların da “benzerini” getirmekten aciz kaldığı “olağanüstü” olay diye anlamlandırılır.

Ku’an’da mucize terimi yerine çoğunlukla “ayet”, “beyyine” ve “burhan” gibi kavramlar kullanılır.

Kur’an-ı Kerim’de geçmiş Peygamberlere ait bazı mucizelerden söz edilmektedir.

Mucize dışındaki olağanüstü hâller, mucizeye benzeseler de aralarında büyük farklar vardır.

Diğer olağanüstü hâlleri şöyle sıralayabiliriz:

Keramet,irhas,meunet,istidraç ve ihanettir.

İslamda peygamberlerin sıfatlarını: 1) Peygamberlerde bulunması caiz olan sıfatlar, 2) Peygamberlerde bulunması caiz olmayan sıfatlar,
3) Peygamberlerde bulunması zorunlu olan sıfatlar şeklinde sınıflandırmak mümkündür.

Çok güzelmiş. Paylasim için tesekkurler