Saîd İbnu´l Müseyyeb r.a.

Saîd İbnu´l-Müseyyeb (R.A.)

«Saîd İbnu´l-Müseyyeb sahabe daha hayatlayken fetva veriyordu».[1]

Müminlerin emîri Abdülmelik İbn Mervan Allah´ın evini haccetmeye ve iki Harem-i şerifin ikincisini ziyaret etmeye karar verdi.

Zilkade ayı gelince, büyük halife yolculuk için develerini hazırlatıp beraberinde, Emevîlerin şerefli efendileri, büyük devlet adamlarından bir kısmı ve bazı çocukları olduğu halde Hicaz toprağına doğru

Kafile Şam´dan Medîne-i Münevvereye kadar ne çok yavaş ne de çok hızlı olmadan yoluna devam etti...

Onlar konakladıktan her yerde çadırlar kurup yaygılar açıyorlar, dinî bibilerini artırmak kalplerine ve ruhlarına hikmet ve güzel öğüdü doldurmak için ilim meclisleri düzenliyorlardı.

Halife Medîne-i Münevvere´ye varınca Harem-î Şerife gidip oranın sakini Muhammed´e [s.a.v.) salât ve selâm getirdi.

Ravza-İ Mutahhara´da namaz kılma saadetine erdi. .

Orada daha önce benzerini tatmadığı huzur saadetini ve ruh selâmetini tattı...

Daha önce imkan bulup kalamadığı Medine´de ikamet süresini uzatmaya karar verdi.

Medîne-i Münevvere´de kalmayı tercih edişinin başlıca sebebi Peygamber mescidini şenlendiren ilim halkaları, gözyüzünde yıldızların parladığı gibi büyük tabiilerden olan eşsiz alimlerin orada par-lamasıydı.

İşte bu Urve İbnu´z-Zübeyr´in [2] halkası...

İşte şu Saîd İbnu´l-Müseyyeb´in halkası...

İşte ordaki de Abdullah İbn Utbe´nin [3] halkası...

Bir gün Halife, normal olarak her zaman kalkmadığı bir vakitte öğle uykusundan kalkıp odacısına:

«Meysere!» diye seslendi.

Odacısı: «Buyur, ey müminlerin emîri!» dedi.

Halife: «Peygamber mescidine git ve bize hadis anlatması için alimlerden birini çağır» dedi.

Meysere Mescid-i Nebevî´ye gitti. Oraya göz attı, ama ortasında yaşı altmıştan fazla bir şeyhin oturduğu halkadan başka bir halka göremedi.

O şeyhte alimlerin sadeliği vardı...

Onun üzerinde alimlerin heybet ve vakarı vardı...

Halkaya yakın bir yerde durup parmağıyla şeyhe işaret etti.

Ama şeyh ona dönüp bakmadı ve hiç aldırmadı.

Meysere ona yaklaşıp: «Sana işaret ettiğimi görmedin mi?» dedi.

Şeyh: «Bana mı?» dedi.

Meysere: «Evet» dedi.

Şeyh: «Ne istiyorsun?» dedi.

Meysere: «Müminlerin emiri uykudan kalktı ve şöyle dedi: Mescide git, bak eğer bana hadis anlatacak kişilerden birini görürsen onu bana getir» dedi.

Şeyh ona şu cevabı verdi: «Ben onun hadis anlatıcılarından değilim».

Meysere de şöyle söyledi: «Fakat o kendisine hadis anlatacak birisini istiyor».

Şeyh şu cevabı verdi: «Birisinden birşey isteyen kimse, o kimsenin ayağına gelir...

Eğer istiyorsa mescidin halkasında onun için yer var. Hadis almaya gidilir fakat hadis ona gelmez...»

Odacı geldiği yoldan dönüp halifeye şöyle dedi: «Mescidde bir şeyhten başka hiç kimseyi görmedim. Ona işaret ettim. Fakat yerinden kalkmadı. Ona yaklaştım ve şöyle dedim: Müminlerin emîri şu anda uykudan uyandı ve bana: Bak, mescidde bana hadis anlatacak kişilerden birini görürsen onu bana çağır».

Bana sakince şöyle dedi: «Ben onun hadis anlatıcılarından değilim.

Eğer hadis istiyorsa mescidin halkasında onun için yer var...»

Abdülmelik İbn Mervan derin derin soludu...

Süratle ayağa kalktı ve şöyle diyerek eve doğru yöneldi:

«İşte bu Saîd İbnu´l-Müseyyeb...

Keşke sen ona gitmeseydin ve onunla konuşmasaydın».

Toplantı yerinden ayrılıp evin içine girdiğinde Abdülmelik´in oğullarından en küçüğü ağabeylerinden birisine şöyle dedi:

«Dünya,-müminlerin emîrine boyun eğmiş ve Bizans hükümdarları huzurunda eğilmişken, onun huzuruna gelmeyen ve büyüklenen bu adam kim acaba?»

Ağabey şöyle cevap verdi: «O, müminlerin emîrinin onun kızını kardeşi el-Velîd´e istediği ve onun da kızını vermeye razı olmadığı kimsedir».

Küçük kardeş şöyle dedi: «O, kızını el-Velîd İbn Abdülmelik´e vermeye razı olmadı ha?

Kızı için, müminlerin emîrinin veliahdından ve ondan sonraki müs-lümanlann halifesinden daha üstün bir koca mı istiyordu acaba?»

Ağabey sustu ve ona hiçbir şey söylemedi...

Küçük kardeş şunları söyledi: «Kızını müminlerin emîrînin veliahdına kıyamadıysa, ona uygun birisini bulabildi mi yoksa bazı insanların yaptığı gibi evlenmesine engel olup evde kalmış kız mı yaptı...»

Ağabeyi ona şu cevabı verdi: «Gerçekten onun hakkında hiçbir şey bilmiyorum...»

Yanlarında oturan Medînelilerden biri onlara dönüp şöyle söyledi:

«Müminlerin emîri bana izin verirse onunla ilgili herşeyi on latınm.

O, Ebu Vedaa denilen bir gençle evlendi. Bizim bitişik komşumuzdu...

Ebu Vedaa´nin o kızla evlenmesine dair bizzat kendisinin anlattığı orijinal bir hikâyesi vardır». ,

İki kardeş ona: «Haydi anlat» dediler. Adam: «Ebu Vedaa bana şöyle anlattı:

İlim tahsil etmek İçin -bildiğin gibi- Resûlüllah´ın (s.a.v.) mesci-cinde, Saîd İbnu´l-Müseyyeb´in halkasına devam ediyordum...

Birkaç gün şeyhin halkasında bulunmadım. Beni arayıp sordu ve benim hasta olduğumu veya başıma birşey geldiğini zannetti...

Etrafındaki kimselere beni sordu, fakat onların hiçbirinden benimle İlgili bir haber elde edemedi.

Birkaç gün sonra ona döndüğümde bana hoşgeldîn deyip halimi hatırımı sordu. «Nerdeydin, Ebu Vedaa?» dedi.

Ben de şöyle dedim. «Karım öldü, onunla meşgul oldum».

O: «Ebu Vedaa! Bize haber verseydin de sana yardım etseydik, seninle birlikte cenazesinde bulunsaydık ve yapacağın işlerde sana yardım etseydik...» dedi.

Ben: «Allah senden razı olsun» dedim.

Kalkıp gitmek istediğimde, orada olanların hepsi ayrılıncaya kadar kalmamı istedi ve bana şöyle dedi:

«Kendine yeni bir hanım almayı düşünmedin mi? Ebu Vedaa!» Ben: «Allah sana merhamet etsin...

Ben yetim olarak büyümüş ve yoksul olarak yaşayan bir gençken kızını bana kim verir ki...

Benim iki veya üç dirhemden başka param yok» dedim. O: «Ben kızımı sana veririm» dedi.

Dilim tutuldu ve: «Sen mi?!...

Durumumu öğrendikten sonra kızını bana verir misin?!» dedim

O: «Evet...

Dînini ve ahlâkını beğendiğimiz birisi bize eiirse ona veririz.

Sen bizim yanımızda dîni ve ahlâkı beğenilen birisisin...»

Daha sonra bizim yakınımızdaki kimselere dönüp onlara seslendi...

Onlar yanına gelince Allah´a hamdedip peygamberi Muhammed´e (s.a.v.} salât getirdi.

Kızını bana nikahladı... Mehrini iki dirhem takdir etti...

Şaşkınlıktan ve sevinçten ne diyeceğimi bilemez bir halde kalktım.

Evime gittim. O gün oruçluydum. Orucumu unuttum. Şöyle demeye başladım:

«Vah sana Ebu Vedaa!

Sen kendine ne yaptın?!

Kimden borç para isteyeceksin?!»

Akşam ezanı okununcaya kadar bu halde kaldım...

Namazı kıldım. Orucumu açmak için oturdum. İftar yemeğim ekmek ve yağdı...

Bir veya iki lokma alır almaz kapının çalındığını duydum. «Kim o?» dedim. «Saîd...» diye cevap verdi.

Vallahi, ismi Saîd olan tanıdığım herkes hatırıma geldi de sadece Saîd İbnu´l-Müseyyeb gelmedi...

Çünkü o kırk yıldan beri sadece eviyle mescid arasında görülmüştü...

Kapıyı açtım. Bir de ne göreyim Saîd İnbu´l-Müseyyeb karşımda... Zannettim ki, o kızını bana vermekten caydı... Ona: «Ebu Muhammedi

Bana haber gönderseydin, ben gelirdim» dedim.

O: «Hayır, bugün benim sana gelmem daha uygundur...» dedi.

Ben: «Öyleyse evime buyur» dedim.

O: «Hayır, ben sadece bir mesele için geldim» dedi.

Ben: «Nedir o mesele?» dedim.

O: «Kızım, bu sabahtan itibaren Allah´ın dinine göre senin karır oldu.

Biliyorum ki, evinde yalnızlığını giderecek hiç kimse yoktur. Karınla senin ayrı ayrı yerlerde gecelemenizi istemedim ve onu sana getirdim» dedi.

Ben: «Yazıklar olsun bana... Onu sen mi getirdin?» dedim.

O: «Evet» dedi.

Baktım ki kızı da oradadır.

O kızına dönüp: «Kızım! Allah´ın ismi ve bereketiyle kocanın evine gir...» dedi.

Kızı adım atmak istediğinde utancından elbisesine bastı ve ner-deyse yere düşecekti.

Bense ne diyeceğimi bilmez ve şaşkın bir halde onun karşısında

durdum...

Daha sonra içinde ekmek ve yağ bulunan tepsiden ileriye geçirdim. Tepsiyi göremesin diye onu lâmbanın ışığından uzaklaştirdım.

Sonra dama çıktım. Komşuları çağırdım. Yanıma geldiler ve:

«Neyin var?» dediler.

Şöyle cevap verdim:

«Bugün mescidde, Saîd İbnu´l-Müseyyeb kızını bana nikahladı..,

Ansızın onu bana getirmiş...

Gelin de, evden uzakta olan annemi çağınncaya kadar onu yalnız bırakmayın...»

Yaşlı bir kadın şöyle dedi: «Vay, sen ne dediğini biliyor musun?! Saîd İbnu´l-Müseyyeb kızını sana mı verdi...

Onu eve bizzat kendisi mi getirdi?!

O kızını el-Velîd İbn Abdülmelik´e bile kıyamamıştı!!»

Ben: «Evet...

İşte o, evde yanımda. Haydi çabuk olun, ona bakın» dedim.

Komşular söylediğime pek inanmıya inanmıya eve geldiler, ona hoşgeldin dediler ve onu yalnız bırakmadılar».

Az sonra annem geldi. Onu görünce bana şöyle dedi:

«Durumunu düzeltinceye kadar onu bana bırakmazsan yüzüne bir daha bakmam.

Daha sonra onu sana hediye ederim».

«Ne iste...
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın