Muhammed İbnu´l Hanefiyye r.a.

Muhammed İbnu´l-Hanefiyye (R.A.)

«Ali den alan ve ondan aldığını Muhammed İbn Ali´den daha çok veren hiç kimseyi bilmiyorum,»[1]

Muhammet İbnu´l-Hanefiyye´yie kardeşi el-Hasen İbn Ali arasında bir anlaşmazlık oldu. İbnu´l-Hanefiyye, el-Hasen´e şu haberi gönderdi:

Allah seni bana üstün kıldı...

Senin annen Hz. Muhammed îbn Abdillah´ın kızı Fatıma´dır. Benim annemse Benî Hanefiyye´den bir kadındır.

Senin annenin babası; Allah´ın elçisi, mahİukatının en iyist ve en seçkinidir.

Benim annemin babası ise Ga´fer İbn Kays´tır.

Bu mektubum sana geldiğinde bana gel ve benimle barış. Tabiî ki, sen benden üstünsün. ,

Mektubunu alır almaz el-Hasen hemen Muhammed´in evine koştu ve onunla barıştı...

Acaba bu terbiyeli, zeki, becerikli ve yumuşak huylu Muhammed İbnu´l-Hanefiyye kimdi?

Geliniz onun hayatını başından itibaren anlatalım.

Bu hikâye Hz. Peygamber´in hayatının sonlarından itibaren başlar.

Bir gün Ali İbn Ebî Talib Hz. Peyganiber´le birlikte oturuyordu. Hz. Alî şöyle dedi:

«Ey Allah´ın elçisi!

Senden sonra bir oğlum olsa ona, senin adını koymama ne dersin?

Ona senin künyeni verebilir miyim?»

Hz. Peygamber: «Evet» diye cevap verdi.

Sonra günler gelip geçti...

Peygamber (s.a.v.) Rafik-i A´lâ´ya kavuştu...

Birkaç ay sonra Hasan ve Hüseyin´in annesi olan kızı Fatımatu´l-Betul de babasına kavuştu.

Ali, Benî Hanefiyye´den bir kız istedi.

Ca´fer İbn Kays el-Hanefiyye´nin kızı Havle´yle evlendi ve ondan bir erkek çocuğu oldu.

Adını Muhammed koydu.

Resûlüliah´tan (s.a.v.) aldığı izinle ona Ebu´l-Kasım künyesini taktı.

Ancak halk onu, kardeşleri, Fatımatu´z-Zehra´nın oğulları olan Hasan ve Hüseyin´den ayırdetmek için Muhammed İbnu´l-Hanefiyye diye çağırmaya başladılar.

Daha sonra o, tarihte böylece meşhur oldu.

Muhammed İbnu´l-Hanefiyye, Hz. Ebu Bekr´in halifeliğinin sonlarında doğmuştu.

O, babası Ali îbn Ebî Talib´in gözetiminde büyüyüp yetişmiş ve onun okulundan mezun olmuştu.

İbadet ve takvasını ondan almıştı...

Onun güç ve cesaretini miras olarak almıştı...

Fesahat ve belagatını [güzel konuşma ve edebiyatını) ondan almıştı...

Böylece o, savaş alanlarında bir kahraman, insanların toplandığı yerlerde iyi bir konuşmacı...

Dünyaya karanlık çöküp gözler uykuya daldığında geceyi ibadetle geçiren abidlerden birisiydi.

Babası, katıldığı savaşlara onu da götürmüş...

Ona, kardeşleri Hasan ve Hüseyin´e yüklemediği yükleri yüklemişti.

Onun mızrağı yenilmemiş, azim ve kararı kırılmamıştı. Bir defasında ona şöyle denilmişti:

«Baban niye, seni tehlikelere atıyor ve kardeşlerin Hasan ve Hüseyin olmaksızın niye seni sıkıntılara sokuyor?»

O da şu cevabı vermişti:

«Bu şundan dolayıdır: Kardeşlerim babamın gözleridir.

Bense onun elleriyim...

O gözlerini elleriyle koruyor».

Ali İbn Ebî Talib´le Muaviye İbn Ebî Sufyan arasında yapılan Sıf-fîn savaşında Muhammed İbnu Hanefiyye babasının sancağını taşıyordu.

İki taraf arasında savaş devam ederken bizzat kendisinin rivayet ettiği bir olay meydana geldi. Bunu şöyle anlatır:

Kendimizi Siffîn´de bulmuştuk. Muaviye´nin taraftarlarıyla karşılaştık ve vuruşmaya başladık.

Zannettim ki bizden ve onlardan hiç kimse kalmıyacaktı. Durumu çok feci ve çok dehşetli buldum.

Çok geçmedi, arkamdan birinin şöyle haykırdığını duydum:

«Ey müslümanlar! Allah´tan kcrkun, Allah´tan. Ey müslümanlar!

Kadın ve çocukların imdadına kim koşacak?

Din ve namusları kim kurtaracak.

Bizanslıların ve Deylem´in [2] imdadına kim koşacak?

Ey müslümanlar...

Allah´tan korkun, Allah´tan. Müslümanları kurtarın, ey müslümanlar!»

O günden sonra kılıcımı, bir müslümana karşı kaldırılmaması için kendime söz verdim.

Daha sonra Hz. Ali (r.a.) zalim bir günahkâr tarafından şehid edildi...

Halifelik Muaviye İbn Ebî Süfyan´a geçti.

Munammed İbnu I-Hanefıyye, ister istemez, durumu düzeltmek, taraflar: birleştirmek, İslâm ve müsiümanların şerefi için ona itaat etmek üzere biat etti.

Muaviye [r.a.) bu biatin samimi ve art niyetsiz olduğunu anlayıp içi rahatlayınca Muhammed İbnu´l-Hanefiyye´nin ziyaretine gel-

O da Şam´da Muaviye´yi birçok defa ve birçok sebepten dolayı

ziyaret etti...

Bunlardan birisi şöyle olmuştur: Bizans hükümdarı Muaviye´ye şöyle yazdı:

«Bizim hükümdarlarımız diğer hükümdarlarla haberleşiyor. Kendi ülkelerindeki garip şeylerden birbirlerini haberdar ediyorlar.

Memleketlerindeki tuhaf şeylerle aralarında yarışma yapıyorlar.

Onların aralarında yapılanların bizim aramızda da yapılmasına müsaade eder misin?»

Muaviye ona olumlu cevap vererek böyle bir yarışın yapılmasına izin verdi.

Bizans hükümdarı ona, acayip özellikleri bulunan iki adamını gönderdi.

Birinin boyu aşın derecede uzun, vücudu da çok iriydi.

Öyleki, sanki ormanda uzayıp giden bir ağaç veya şehirde uzun bir bina gibiydi.

İkincisi de son derece güçlü ve sağlamdı. Sanki yırtıcı bir hayvan gibiydi.

Oniarla birlikte Muaviye´ye şu mektubu göndermişti: «Senin memleketinde uzunluk ve güç bakımından bu iki adama denk kimseler var mı?»

Muaviye, Amr İbnu´l-Âs´a şöyie dedi:

«Boyu uzun olana denk veya ondan daha fazla olanı buldum.

Bu Kays İbn Sa´d İbn Ubade´dir.

Güçlü olan konusunda senin fikrine ihtiyaç duydum».

Amr şu cevabı verdi:

«Bu iş için iki adam var. Ancak her ikisi de senden uzaktadır...

Bunlar: Muhammed İbnu´İ-Hanefiyye ve Abdullah İbnu´z-Zübeyr´-dir».

Muaviye şöyle dedi:

«Muhammed İbnu´İ-Hanefiyye bizden uzakta değildir».

Amr şu cevabı verdi: «Fakat, derecesinin ve kadrinin yüceliğiyle, halkın gözünün önünde bizansh birisiyle güç yarışı yapacağını sanıyor musun?»

Muaviye de şöyle cevap verdi:

«Eğer o bunda islâm için bir şeref görüyorsa, bunu ve bundan fazlasını yapar».

Daha sonra Muaviye, Kays îbn Sa´d ve Muhammed İbnu´l-Hane-fiyye´den her birini çağırdı.

Toplantı başlayınca Kays İbn Sa´d ayağa kalktı, elbisesini çıkarıp bizansh kâfire doğru attı ve ona giymesini söyledi. Bizanslı, Kays´ın elbisesini giydi. Ancak elbise vücudunun az bir kısmını örtebildi. Halk onun bu haline güldü.

Muhammed İbnu´l-Hanefiyye tercümana şöyle dedi:

«Bizanslıya söyle, eğer isterse o otursun, ben ayakta durayım. Daha sonra bana elini versin.

Ya ben onu ayağa kaldırayım, ya da o beni oturtsun...

İsterse, o ayakta dursun, ben oturayım».

Bizanslı oturmayı tercih etti.

Muhammecl İbnu´İ-Hanefiyye onun elinden tuttu, ayağa kaldırdı. Bizanslı onu oturtamadı...

Bizanslı bu durumu hazmedemedi ve kendisinin ayağa kalkmasını, Muhammed´in oturmasını istedi. Muhammed onun elinden tuttu ve onu öyle bir çekti ki nerdeyse kolunu omuzundan çıkaracaktı.

Nihayet onu yere oturttu.

İki bizanslı kâfir yenik ve perişan bir halde hükümdarlarının yanına gittiler.

Günler yine gelip geçti...

Muaviye, oğlu Yezîd ve Mervan İbnu´l-Hakem Rablerine kavuştular. Emevîlerin başkanlığı Abdülmelik İbn Mervan´a geçti. Kendisini müslümanların halifesi olarak ilân etti. Suriye halkı da ona biat etti.

Hicaz ve Irak halkı Abdullah İbnu´z-Zübeyr´e biat etmişlerdi.

İkisinden her biri kendisine biat etmeyeni biat etmeye davet etmeye,

Halka da, halifeliğe öbüründen daha lâyık olduğunu söylemeye

başladılar...

Böylece müslüman safları bir kere daha yarılmış oldu...

Bu arada Abdullah İbnu´z-Zübeyr´e [3] Hicazliiar biat ettiğine göre, Muhammed İbnu´l-Hanefiyye´nin de kendisine biat etmesini istedi.

Ancak biatin, ona biat eden kimsenin boynuna birçok görev bindirdiği Muhammed İbnu´l-Hanefiyye´ye gizli değildi...

Onu savunmak.ve desteklemek için kılıç çekme ve muhalifleriyle savaşmak bu vazifelerdendi.

Muhalifleri müslümanlardan başkası olmayan kimseler düşünüp taşınmışlar ve biat ettikleri kimseden başkasına biat etmişlerdi.

Akıllı ve olgun kişi Sıffin gününü unutmamıştı.

Uzun yıllar, arkasından seslenilirken duyduğu şu üzücü, sert ve boğucu sesi kulaklarından silmemişti:

«Ey müslümanlar...

Allah´tan korkun, Allah´tan. Ey müslümanlar!

Kadın ve çocukların imdadına kim koşacak?

Din ve namusları kim kurtaracak?

Bizans ve Deylem´in imdadına kim koşacak?

Evet, bunların hiçbirini unutmamıştı».

Abdullah Îbnu´z-Zübeyr´e şöyle dedi:

«Sen çok iyi biliyorsun ki, benim bu meselede niyet ve arzum yok.

Ben ancak müslümanlardan birisiyim.

Onların konuşmaları senin veya Abdülmelik hakkında ittifak ettiğinde ben, konuşmaların üzerinde ittifak ettiği kimseye biat ettim.

Şimdi ise, ne sana, ne de ona biat ediyorum...» Abdullah ona, bazan iyi davranıyor, bazan da ondan yüz çevirip kaba davranıyordu.

Ancak çok geçmedi, Muhammed İbnu´l-Hanefiyye´nin görüşünü benimseyen ve ona uyan birçok kimse Muhammed İbnu´l-Hanifeyye´ye katıldı...

Öyleki onlar fitneden uzak durmayı tercih eden kimseler olarak yedi bin kişiye ulaştılar.

Onlar kendilerini, tutuşan ...
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın