El Kasım İbn Muhammed r.a.

El-Kasım İbn Muhammed (R.A.)

«Eğer elimde olsaydı, El-Kasım İbn Muhammed´i halife yapardım»,[1]

Bu yüce tabiîn´in haberi size geldi mi?

O, şerefi bütün yönleriyle toplamış bir gençti. Böylece ondan hiçbir şey eksik kalmamıştı.

Babası Ebu Bekr es-Sıddîk´in oğiu Muhammed´di.

Annesi, İran hükümdarlarının sonuncusu Kisra Yezdücerd´in kızıydı.

Halası, müminlerin annesi Hz. Aişe´ydi.

Bütün bunların üstünde o, başına takva ve ilim tacını giymişti.

Bu şerefin üstünde, yarışılacak başka bir şeref olduğunu zannediyor musunuz?

İşte bu Hz. Ebu Bekr es-Sıddîk´in oğlu M u ham m ed´in oğlu el-Ka-sım´dir...

O, Medine´nin yedi fakihinden [2] birisidir...

Zamanmdakilerin ilim yönünden en üstünü...

En keskin zekâlısı...

En müttakisi...

Geliniz, başından itibaren onun hayat hikâyesine başlayalım.

El-Kasım İbn Muhammed, Osman İbn Affan´in (R.A.) halifeliğinin sonlarında doğdu.

Fakat küçük çocuk yuvasında yürür yürümez, müslüman diyarında şiddetli fitne rüzgârı esmeye başladı.

Abid ve zahid halîfe Zü´n-nureyn [3] Kur´an okurken şehid edildi.

Müminlerin emîri Ali İbn Ebî Talib´le Şam diyarının emîri Muaviye İbn Ebî Süfyan arasında büyük ihtilâf çıktı...

Peşpeşe gelen korkunç ve şaşırtıcı olaylar dizisi devam etti...

Küçük çocuk kendini kızkardeşiyle birlikte Medine´den Mısır´a götürülürken buldu...

Onların babalarına kavuşmaları, babalarının, müminlerin emîri İbn Ebî Talib tarafından oraya vali tayin edilmesinden sonra mümkün olmuştu.

Daha sonra kanlı fitnenin tırnaklarının babasına uzandığını ve onu feci bir şekilde öldürdüğünü gördü.

Muaviye´nin arkadaşlarının Mısır´ı istila etmelerinden sonra bu defa da kendisini Mısır´dan Medine´ye götürülürken buldu...

Artık yetim, anasız babasız kalmıştı.

Bu işkence yolculuğunu ve devamını el-Kasım bizzat kendisi anlatmaktadır :

«Babam Mısır´da öldürülünce, amcam Abdurrahman İbn Ebî Bekr geldi, beni ve küçük kız kardeşimi alıp bizi Medine´ye götürdü.

Biz oraya varır varmaz halam Aişe (R.A.) bize, evine gitmemiz için haber gönderdi.

Bizi amcamın evinden kendi evine aldı ve bizi kendi kucağında yetiştirdi...

Ondan daha iyi ve daha şefkatli ne bir anne ne de bir baba görmüştüm.

Bizimle birlikte yemediği halde bize kendi elleriyle yedîrirdi.

Eğer bizim yemeğimizden biraz kalırsa onu da kendi yerdi. Bize, annelerin bebeklerine gösterdikleri şefkati gösterir.. Bize banyo yaptırır, vücutlarımızı yıkar... Saçlarımızı tarar...

Bizi daima hayra teşvik eder, hayır yaparak bize bunun uygulamasını gösterirdi.

Bize kötülüğü yasaklar ve ondan uzak durmaya teşvik ederdi...

Gücümüzün yettiği kadar Allah´ın kitab´mi bize öğretmeye...

Anlayabildiğimiz kadar Resûlüllah´ın hadislerini bize rivayet etmeye çalıştı...

Bayramlarda bize daha çok iyilik eder ve hediyeler verirdi.

Arefe gecesi benim saçımı traş etmiş, beni ve kızkardeşimi yıkamıştı...

Sabah olunca yeni elbiselerimizi giydirmiş... Bayram namazını kılmak için bizi camiye göndermişti.

Camiden gelince kızkardeşimle beni biraraya getirip, bizim önümüzde kurbanını kesmişti...

Birgün bize beyaz elbiseler giydirip dizlerinden birinin üzerine beni, diğerine de kızkardeşimi oturttu...

Amcam Abdurrahman´ı çağırmıştı. İçeri girince, ona hoşgeldin dedi ve sonra konuştu.

Allah´a hamdedip lâyık olduğu şekilde onu övdü. Bize bembeyaz elbiseler giydirir...

O ana kadar, bir kadın veya erkek olarak ondan önce veya sonra, onun kadar güzel ve daha tatlı konuşan birisini görmemiştim.

Daha sonra şöyle dedi: «Kardeşim!

Bu iki çocuğu senden alıp onları bağrıma bastığımdan beri seni bana karşı soğuk davrandığının farkındayım.

Vallahi, bunu ne sana karşı güvensizliğimden dolayı ne de seni onlara karşı ihmalkâr davranmakla itham ettiğimden dolayı yaptım...

Ancak sen birden fazla hanımı olan birisisin... Bunlat-sa kendi işlerini yapamayan iki küçük çocuktur.

Hanımlarının, bunların üstlerini kirlettiklerine tahammül edemeyip onlardan hoşlanmayacaklarından korktum.

Onlara bakma konusunda, kendimi, senin hanımlarından daha uygun gördüm...

İşte şimdi onlar büyüdüler ve kendi işlerini kendileri görebilecek duruma geldiler...

Artık onları al ve kendi yanında tut...»

BöyleGe bizi amcam Abdurrahman alıp evine götürdü.

Ancak Ebu Bekr sülâlesinden gelen çocuğun gönlü daima halası müminlerin annesinin evine takılı kaldı...

Böylece o, peygamberin kokusunun bulunduğu evin topraklan üzerinde büyüdü...

O evin sahibesinin kucağında yetişip serpildi... Onun coşkun şefkatinden kana kana içti.

Bu bakımdan o vaktini halasıyla amcasının evleri arasında geçiriyordu.

Halasının misk kokulu, pırıl pırıl evine ait hatıralar hayatı boyunca devamlı zihninde canlı kaldı.

Bu hatıralardan birini kendisinden dinleyelim: «Bir gün halam Aişe´ye (R.A.) şöyle dedim: «Anneciğim!

Bana Peygamber´in (s.a.v.) ve iki arkadaşının kabrinin örtülerini kaldırabilir misin?

Ben o kabirleri görmek istiyordum».

Üç kabir hâlâ onun odasının içindeydi. Onları gözün görmeyeceği bir şekilde örtmüştü.

Ne yüksek ne de alçak olan üç kabrin örtüsünü benim İçin kaldırdıtu.

Kabirlerin üzerine mescidin avlusundaki küçük çakıllar konulmuş-

«Resûlüllah´ın (s.a.v.) kabri hangisi?» dedim.

Eliyle göstererek: «Şu» dedi.

Sonra yanaklarına koca koca iki damla yaş düştü...

Ben görmeyeyim diye hemen onları siidi.

Peygamber´in (s.a.v.) kabri arkadaşlarının kabirlerinin önündey

«Peki, dedem Ebu Bekr´in kabri nerede?» dedim.´

«İşte bu» dedi.

O, peygamber´in (s.a.v.) yanıbaşinda gömülüydü.

«Şu da Ömer´in kabri mi?» dedim.

«Evet» diye cevap verdi.

Ömer´in başı, dedemin belinin yanında, Peygamber´in (s.a.v.) ayağına yakındı.

Ebu Bekr sülâlesine mensup genç büyüyünce Azîz ve Celîl olan Allah´ın kitabını ezberlemiş, halası Aişe´den Resûlüllah´ın (s.a.v.) hadislerinden alabildiği kadar almış, daha sonra Harem-i Şerîf e koşmuş, parlak yıldızların gökyüzüne saçıldiği gibi mescidin her tarafına yayılmış olan ilim halkalarına katılmıştı.

Böylece, Ebu Hurayra, Abdullah İbn Ömer, Abdullah İbn Abbas, Abdullah İbnu´z-Zübeyr [4] Abdullah İbn Ca´fer, Abdullah İbn Habbab, Rafi İbn Hadîc ve Ömer İbnu´l-Hattab´ın mevlasi (azatlı kölesi) Es-lem´den ve başkalarından hadîs rivayet etmişti...

Nihayet müctehit bir imam, çağındakilerin sünnetî [5] en iyi bilenlerinden oldu.

Bir adam sünneti sağlam bir şekilde öğreninceye kadar onlara göre adam sayılmazdı...

Ebu Bekr sülâlesinden gelen genç, ilim ve marifetin malzemelerini tamamlayınca, insanlar ondaki ilmi taleb etmek için şevk ve arzuyla ona koştular...

O da ilmi cömertçe vermek için onlara koştu...

Her gün sabah, geciktirmediği bir vakitte Resûlüllah´in (s.a.v.) mescidine gelir...

İki rekat tahiyyetü´I-mescidi [6] namazı kılardı...

Daha sonra, Hz. Peygamber´in kabriyle minberi arasındaki Rav-za´da [7] Hz. Ömer´in kapısının önündeki yerini alır, her taraftan gelen ilim talipleri onun huzurunda toplanırlar onun susuz gönülleri kana kana doyuran tatlı ve süzülmüş kaynaklarından alırlardı.

Çok geçmedi el-Kasım İbn Muhammed ve teyzesinin oğlu Salim İbn Abdiliah İbn Ömer Medine´nin güvenilen iki imamı, itaat edilen efendileri ve sözleri dinlenilen adamları oldular...

İdareci ve otorite sahibi olmamalarına rağmen, takva ve faziletlerinden, ilim ve fıkıhlarından, insanların ellerindekilerden uzak durup Allah´ın katındakilere rağbet etmelerinden dolayı halk onları kendilerine emir (idareci) yapmıştı,...

Hatta gönüllerdeki yerleri o dereceye ulaşmıştı ki Emevî halifeleri ve valileri Medine´nin meseleleriyle ilgili önemli bir işi ancak onların fikir ve görüşleriyle hallediyorlardı.

Bunlardan birisi şöyledir: El-Velîd İbn Abdilmelik Medine´deki Harem-i şerîf´i genişletmeye karar vermişti...

Bu güzel idealini gerçekleştirmesi ancak eski mescidi dört yönünden yıkarsa mümkün olacaktı,

Hz. Peygamber´in (s.a.v.) hanımlarının odalarını yıkıp onları mescide kattı.

Bunlar halkın zoruna giden ve gönüllerinin razı olmadığı şeylerdi., Medine´deki valisi Ömer İbn Abdiiazîz´e şöyle yazdı:

«Resûiüllah´ın (s.a.v.) mescidini, ikiyüz arşına ikiyüz arşın oluncaya kadar genişletmeyi düşündüm.

Dört duvarını yık, Peygamber´in (s.a.v.) zevcelerinin odalarını mescidin içine kat.

Odaların kenarlarındaki evleri satın al. Becerebilirsen kıbleyi öne doğru ilerlet.

Sen, dayıların Hattab ailesinin itibarı ve halkın kalbindeki dereceleri sebebiyle bunu becerebilirsin.

Eğer Medine halkı bunu yapmanı kabul etmezse el-Kasım İbn Mu-hammed´in ve Salim İbn Abdiliah İbn Ömer´in yardımlarını iste ve onları bu işte kendine ortak yap...

Halka evlerinin değerlerini cömertçe ver...

Senin bu konuda iki doğru selefin var.

Bunlar, Ömer İbnu´l-Hattab ve Osman İbn Affan´dır».

Ömer İbn Abdilazîz, el-Kasım İbn Muhammed, Salim İbn Abdiliah ve Medine halkının bazı ileri gelenlerini çağırıp onlara, müminlerin emîrinin mektubunu okudu ve onlar halifenin kararma memnun oldular.

[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın