Amir İbn Abdullah et Temîmî r.a.

Amir İbn Abdullah et-Temîmî (R.A.)

Başlarında Amir İbn Abdullah et-Temîmî olmak üzere zühd sekiz kişide sona erdi [1]

Şimdi hicretin 14. senesindeyiz.

İşte sahabe ve tabiînin büyüklerinden bazıları, müslümanların halîfesi Ömer İbnul´-Hattab´ın emriyle Basra şehrinin plânını çiziyorlar.

Onlar, yeni şehrin İran´da savaşan müslüman orduları için bir karargâh...

Allah Ta´âlâ´ya davet için bir hareket noktası...

Yeryüzünde onun adının yayılması için bir ışık... olmasına karar vermişlerdi...

İşte müslüman toplulukları Arap yarımadasındaki her yerden, Ne-cid´den, Hicaz´dan, Yemen´den müslüman siperlerindeki yerlerini almak İçin yeni şehre gidiyorlar.

Necid´den oraya gidenler arasında Benî Temîm´den Amir İbn Abdullah et-Temîmî el-Unberî adında bir delikanlı vardı.

Amir İbn Abdullah o gün daha bıyığı terlememiş parlak yüzlü, temiz kalpli bir gençti...

Yeniliğine rağmen Basra, müslüman şehirlerinin serveti en bol olanlarındandı. Çünkü oraya harp"ganimetleri ve saf altın yağıyordu...

Fakat Temîmli delikanlı Amir İbn Abdullah´ın bunların hiçbirine ihtiyacı yoktu...

O, insanların sahip olduklarından uzak durur, Allah´ın katmdakl-leri arzu ederdi...

Dünya ve zînetlerinden yüz çevirir, Allah´ın rızasına koşardı...

Basra´nın o günkü adamı ve başı, yüce sahabî Ebu Musa el-E?´-arî´ydi...

O, bir çiçeğe benziyen bu şehrin valisiydî... O, oradan her tarafa hareket eden müslüman ordularının komutanıydı...

O, oranın imamı, onların öğretmeni ve onlara Allah´ın yolunu gösteren kimseydi...

Amir İbn Abdullah barışta ve savaşta Ebu Musa el-Eş´arî´den ayrılmadı...

Gidişinde gelişinde onunla birlikte oldu Allah´ın Kitab´ını Muhammmed´in (s.a.v.) kalbine indiği şekliyle taptaze olarak ondan aldı...

Allah´ın elçisinin hadisini Peygamber´den (s.a.v.) kesintisiz olarak rivayet etti...

Allah´ın dinini onun vasıtasıyla iyice öğrendi... Aradığı ilmi elde edince hayatını üç kısma ayırdı: Bir kısmını, Basra camiinde halka Kur´an okutmak üzere zikir halkalarına...

Bir kısmını, ayakları şişinceye kadar Allah´ın huzurunda durr üzere ibadet yerlerine...

Bir kısmını da Allah yolunda savaşmak üzere kılıcını sıyırdığı ci-had meydanlarına...

Hayatında bunlardan başka bir şeye, kesinlikle hiç yer bırakmadı. Böylece o, Basra´nın abid ve zahidi diye meşhur oldu...

Basralılardan birinin anlattığı şu hikâye Amir İbn Abdullah´la ilgilidir:

İçinde Amir İbn Abdullah´ın bulunduğu bir kafileyle birlikte yolculuk yapmıştım.

Gece olunca bir ormanda konakladık...

Amir eşyasını bir yere toplayıp atını bir ağaca bağladı. Yularını biraz uzattı. Atına, karnını doyuracak kadar yeşil ot toplayıp önüne attı. Sonra ağaçların arasına daldı. Kendi kendime şöyle dedini:

Vallahi, onu mutlaka takip edeceğim ve bu gece ormanın derinliklerinde yapacaklarını göreceğim

O, ağaçlarla sarılmış ve gözlerden uzak bir tepeye varıncaya kadar yürüdü...

Kıbleye yöneldi ve namaz kılmak için durdu...

Namazı onunkinden daha güzel, daha mükemmel ve daha îıuşulu kimse görmemiştim...

İstediği kadar namaz kıldıktan sonra, Allah´a dua etmeye başladı. Dediği şeyler şunlardı:

«Allah´ım! Emrinle beni yarattın ve iradenle bu dünyanın belâla-rıyla karşılaştırdın. Daha sonra bana: Kendini tut dedin... Ey güçlü ve sağlam! Lutfunla sen beni tutmazsan, ben kendimi nasıl tutarım?..»

«Allah´fm! Biliyorsun ki bu dünya içindekilerle birlikte benim olsa ve sonra senin rızan için onlar benden istense onları isteyene mutlaka verirdim...

Beni kendime ver, ey merhamet edenlerin merhametlisi!.,..

Allah´ım! Seni öylesine sevdim ki bana her musibeti kolaylaştır ve başıma her gelene karşı razı kıl...

Sana olan sevgimin yanında sabahleyin aleyhime olacak akşamleyin içinde bulunduğum duruma aldırmıyorum..,»

Basralı şahıs şöyle der:

«Daha sonra uykum geldi ve gözlerimi uykuya teslim ettim...

Arasıra uyandığımda, Amir hâlâ yerinde duruyor, namazına ve duasına devam ediyordu ve nihayet sabah oldu.

Sabah olduğunu anlayınca, sabah namazını kıldı ve dua etmeye başladı:

«Allah´ım! Sabah oldu, insanlar senin lutfunu aramak için gidip gelmeye başladılar...

Onlardan herbirinin ihtiyacı vardır...

Amir´in sana olan ihtiyacı ise senin onu affetmendir,.

Allah´ım! Benim ve onların ihtiyaçlarını yerine getir, ey cömertlerin en cömerti!»

Allah´ım! Senden üç şey istedim, ama sen bana ikisini verdin, birisini vermedin...

Allah´ım! Bana onu da ver ki sana arzu ettiğim gibi ibadet ede-

Daha sonra oturduğu yerden kalkıp gözünü bana çevirdi. Benim bu geceyi orada geçirdiğimi anladı ve buna çok üzüldü. Bana dönüp:

Ey Basralı! Görüyorum ki geceyi beni gözetlemekle geçirmişe benziyorsun?! dedi.

Evet, dedim.

O da:

Benden gördüklerini sakla ki Allah da seninkileri saklasın, dedi.

Ben de şöyle dedim:

Vallahi ya bana Rabbinden İstediğin üç şeyi anlatırsın ya da gördüklerimi insanlara anlatırım.

O:

Yazıklar olsun sana, bunu yapma! dedi.

Ben de:

Sana söylediğim gibi, dedim,

İsrar ettiğimi görünce:

Bunu hiç kimseye söylemiyeceğine dair bana söz verirsen sana anlatırım, dedi.

Ben de şöyle dedim:

Sağ olduğum sürece sana ait hiçbir sırrı ifşa etmiyeceğime dair Allah adına söz veriyorum...

Şunları söyledi:

Dinim hakkında kadınlardan başka korktuğum hiçbir şey yoktu. Rabbimden onların sevgisini kalbimden çekip almasını istedim. Allah duamı kabul etti ve öyle hale geldim ki, bir kadın niı gördüm yoksa bir duvar mı gördüm aldırmıyorum.

Bu birisi, ikincisi ne ya? dedim.

İkincisi ise: Rabbimden, ondan başka hiç kimseden korkmamamı istedim. Onu da kabul etti. Vallahi, yerde ve gökte ondan başka hiçbir şeyden korkmuyorum, dedi.

Ya üçüncüsü? dedim.

Rabbimden, benim uykumu gidermesini istedim ki gece gündüz istediğim gibi ona ibadet edebileyim. Ama Rabbîm bu üçüncü isteğimi kabul etmedi, dedi.

Bu sözleri duyunca ona:

Kendine yumuşak davran, çünkü sen geceleri namaz kılarak, gündüzlerini oruç tutarak geçiriyorsun...

Cennete yaptıklarının en azıyla da ulaşılır, cehennemden de karşı koyduklarının en azıyla kurtulunur... dedim,

O da şu cevabı verdi:

Pişmanlığın fayda vermediği günde pişman olmaktan korkuyorum...

Vallahi, çalışmaya imkân bulabildiğim kadar ibadet etmeye çalışacağım...

Eğer kurtulursam bu Allah´ın rahmetiyledir...

Eğer cehenneme girersem, bu benim kusurum yüzündendir...

Ancak Amir İbn Abdullah, sadece, geceleri kendisini ibadete verenlerden değildi, aynı zamanda ot gündüzlerini yiğitlikle geçirenlerden birisiydi...

Müezzin, Allah yolunda cihad için ezan okuyunca o bu çağrıya cevap verenlerin en ön sırasındaydı.

Mücahîdlerle birlikte savaşanlardan birine koştuğunda, arkadaşlarını seçmek için insanları dikkatle incelemeye başlardı.

Kendisine uygun bir arkadaşlığı keşfedince onlara:

Ey falancalar! Ben, sizin kendinizden üç hasleti vermeniz şartıyla size arkadaş olmak istiyorum... derdi.

Onlar da:

Nedir o özellikler? diye sorarlar.

O da:

Birincisi; benim size hizmet etmem ki hiçbiriniz benimle hizmet konusunda tartışmasın.

İkincisi; benim size müezzin olmamdır ki hiçbiriniz benimle, namaza çağırma konusunda tartışmasın.

Üçüncüsü; gücümün yettiği kadar sizin için harcamamdır...

Eğer onlar:

Tamam, bize katıl derlerse... onların arkadaşlığını kabul ederdi.

Eğer onlardan birisi bu konuda bir şeyi tartışırsa, onlardan ayrılır başkalarına giderdi.

Amir, korku ve imdat anında çok çalışan, ganimetlerin taksimi anında az isteyen mücahidlerdendi...

Kendisi dışında hiç kimse savaşmıyormuş gibi savaş yapardı.

Fakat o, ganimet toplama sırasında da hiç kimse ganimet toplamaya yanaşmtyormuş gibi ganimet toplamaya yanaşmazdı.

İşte Sa´d İbn Ebî Vakkas [2] Kadisiye´den [3] sonra Kisra´nın eyvanına (sarayına) iniyor:

Amr İbn Mukarrin´e ganimetleri toplayıp beşte birini müslüman-ların Beytu´I-mal´ine (Hazine´ye) göndermek için onları saymasını, geri kalanını da mücahidlere taksim etmesini emrediyor. Tarifi mümkün olmayan ve muhafazası güç olan mal ve değerli eşya onun önünde toplandı...

İşte burada İran hükümdarlarının içinde yemek yedikleri altın ve gümüş kaplarla dolu, kurşunla mühürlenmiş büyük sepetler...

İşte şurada kıymetli keresteden yapılmış, içinde .Kisra´nın elbise, kemer, mücevher ve incilerle süslenmiş zırhlarının doldurulduğu sandıklar...

İşte şunlar da nefis ve şahane kadın zinetleriyle dolu çantalar...

Şunlar da peşpeşe İran hükümdarlarının kullandıkları kılıçların kınları...

Ve tarih boyunca İran´a hizmet eden hükümdar ve komutanların kılıçlan...

Görevli kişiler müslümanların gözlerinin göreceği ve kulaklarının işiteceği bir şekilde bu ganimetleri sayarlarken, oradakilerin yanına saçı başı dağınık ve toz toprak içinde bir şahıs geldi, elinde büyük hacimli ve ağırca bir zinet kutusunu taşıyordu...

Baktılar ki o kutu şimdiye kadar benzerini görmedikleri bir kutuydu...

İçine baktıklarında göz kamaştırıcı inci ...
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın