Ali İbn El Hüseyn r.a.

Ali İbn El-Hüseyn (R.A.)

«Ali İbn El-Hüseyn´den daha faziletli hiçbir Kureyşi; görmedim»[1]

Bu parlak yılda Kisra defterlerinin sonuncusu durulmuştu. İran hükümdarlarının sonuncusu Yezdücerd ölmüş...

Komutanları, muhafızları ve ailesi müslümanların eline esîr düşmüş... ve Ganimetler Medîne-i Münevvere´ye götürülmüştü.

Bu büyük zaferin esirleri, pek çok ve kıymetliydi. Medine sayı bakımından o kadar fazlasına ve o kadar itibarlısına şahit olmamıştı.

Esirler arasında Yezdücerd´in üç kızı da vardı.

Halk esirlere koşup kısa bir süre içinde onları satın aldı, paralarını da hazineye ödediler. Sadece Kisra Yezdücerd´in çok güze! kızları kalmıştı...

Onlar satışa arzedildiklerinde içine düştükleri zilletten dolayı gözlerini indirip yere bakmaya, duydukları üzüntüden dolayı gözleri yaş akıtmaya başlamıştı...

Ali İbn Ebî Talib (Kerremellahu vecheh) onlara acıdı ve içinden, bunlar kendilerine iyi davranacak kimselere satılsalar diye geçirdi.

Bunda bir tuhaflık yoktu. Çünkü Resûlüllah (s.a.v.) şöyle büyütüyordu:

«Zeiîl (düşmüş) bir milletin azizine acıyınız» Ali, Ömer İbnu´l-Hâttab´ın kulağına eğilip: «Ey müminlerin emîri!

Hükümdarların kızlarına başkalarına davranıldığı gibi davranıl-maz...» dedi.

Ömer: «Doğrusun, fakat nasıl?» dedi.

Ali: «Onlara pahalı bir fiyat biçilir. Sonra onlara, bu parayı verebilecek kimselerden dilediklerini seçme hürriyeti verilir» dedi.

Böylece Ömer rahat bir nefes aldı ve Ali´nin dediğini uyguladı Kızlardan birisi, Abdullah İbn Ömer İbnu´I-Hattab´i seçti. İkincisi, Muhammed İbn Ebî Bekr es-Sıddîk´i seçti.

«Şahizinan» adındaki üçüncü kız da Resûlüllah´m (s.a.v.) torunu el-Hüseyn İbn Ali´yi seçmişti.

Şahizinan iyi bir müslüman oldu...

İslâm dînîne girmekle kölelikten kurtuldu. Daha önce cariyeyken hanım haline gelmiş ve hürriyetine kavuşmuştu.

Daha sonra o putçu geçmişiyle olan bütün bağlarını koparmayı düşünmüş ve «Kadınların melikesi (kraliçesi]» anlamına gelen «Şahizinan» adını bırakıp «Gazale» adını almıştı.

Gazale, kocaların en hayırlısına ve kral kızlarına en lâyık olaniy-la mesud bir hayata kavuşmuştu.

Kocasının arzulan arasında sadece bir erkek çocuğa sahip olmak vardı.

Allah´ın lutfuyla o Hüseyin´e güzel yüzlü, nur topu gibi bir erkek çocuk vermişti... Dedesi Ali İbn Ebî Talib´in adına teberrüken ona Ali adını koymuştu.

Ancak Gazale´nin sevinci birkaç dakikadan fazla sürmemişti...

Çünkü hemen yakalandığı iohusalık hummasının arkasından rab-binin çağrısına evet demişti. Yavrusunu seyretmek için jDİle ona bir fırsat tanınmamıştı.

Gazale´nin cariyesi küçük çocuğun bakımını üzerine aldı. Onu, annenin çocuğuna duyduğu sevginin üstünde bir sevgiyle sevdi...

Annenin biricik yavrusunu gözetmesinden daha çok gözetti. O, başka bîr annesi olduğu bilinmeden büyrvüp gitti...

Ali İbnu´l-Hüseyn, temyiz yaşına ulaşır ulaşmaz arzu ve özlemle ilim talebetmeye koştu...

Onun ilk okulu evi idi. O, ne yüce evdi.

Onun ilk öğretmeni, babası el-Huseyn İbn Ali idi.

O ne büyük öğretmendi.

Onun ikinci okulu en büyük peygamberin mescidiydi.

O sırada Peygamber´in mescidi, Resûlüllah´in [s.a.v.) ashabından hayatta kalanlar ve büyük tabiîlerin birinci tabakasıyla dolup taşıyordu.

Onlar sahabe çocuğu olan bu tomurcuk çiçeklere kalplerini açıyorlar ve onlara Aziz ve Celîi olan Allah´ın kitabını okutuyorlar ve öğretiyorlardı...

Onlara Resûlüllah´ın (s.a.v.) hadislerini rivayet ediyorlar ve onların manâ ve maksatları konusunda bilgi veriyorlardı.

Onlara Peygamber´in (s.a.v.) hayatını ve yaptığı savaşları anlatıyorlardı...

Onlara Arap şiirini öğretiyorlar, onun güzel olanlarına dikkatlerini çekiyorlardı...

Onların taze kalplerini, Allah sevgisi, korkusu ve takvasıyla dolduruyorSardı...

İşte bunlar ilmiyle amel eden alimleri ve kendileri doğru yolu bulmuş yol göstericilerdi.

Ancak Ali İbnu´l-Hüseyin´in gönlü Azız ve Celîi olan Allah´ın ki-tabı´na tutulduğu gibi, hiçbir şeye tutulmadı...

Duygulan onun va´dinden ve vaîdinden (tehdidinden) dolayı sarsıldığı gibi, hiçbir şeyden dolayı sarsılmadı...

Cennetin adı geçen bir ayet okuduğunda kalbi ona olan özleminden dolayı uçardı...

Gehennemin adı geçen bir âyet duyduğu zaman sanki cehennemin alevi içindeymiş gibi derin ve sıcak bir nefes verirdi...

Ati İbnu´l-Hüseyn gençliğini ve ilmini tamamlar tamamlamaz Me-dîne, Haşim oğullarının ibadet ve takvada en derîn, fazîlet ve ahlâkta en büyük, iyilik ve ihsanda en cömert, ilim ve marifette en geniş gençlerinden birini elde etmiş oldu...

İbadet ve takvada öyle bir dereceye ulaşmış ki, abdestle namaz arasında, duyduğu histen dolayı bütün vücudunu bir titreme alırdı.

Bu konuda kendisiyle konuşulduğu zaman:

«Yazıklar olsun size!

Sanki siz kimin için kalkıp namaz kıldığımı bilmiyorsunuz.

Kime yakarmak istediğimi bilmiyorsunuz...»

Haşim oğullarına mensup genci, ibadet ve takvadaki üstünlüğü sebebiyle halk «Zeynutâbidin-Âbidlerin süsü» diye çağırmaya başladı. Öyle ki hakiki ismini unuttular veya unutacak dereceye geldiler ve lâkabını gerçek ismine tercih ettiler.

Secdelerini uzatıp kendini ona verdiği için, Medine halkı ona «Seccad [2] demiştir.

İçinin ve kalbinin temizliği sebebiyle onu «Zekî» [3] diye nitelemişlerdir.

Zeynullâbidîn, ibadetin özünün dua olduğuna inanırdı...

Onun en çok hoşuna giden dua Ka´be´nin örtüsüne sarılarak yapılan- duaydı.

Çoğunlukla Beyt-i atik´e sarılıp şöyle dua ederdi : «Allah´ım! Bana rahmetinden tattıracağın kadar tattırdın.

Bana lûtfundan vereceğin kadar verdin ve ben sana, korkmadan, güvenerek dua eder, yine korkmadan dost bilerek senden ister oldum...

Allah´ım! Senden, rahmetine ihtiyacı çok fazla, hakkını edaya gücü çok az kimse olarak istiyorum.

Benden, kendisini senden başkasının kurtaramıyacağı, batmış ve kimsesizin duasını kabul et. Ey cömertlerin en cömerdi!.»

Bir defasında Tavus İbn Keysan onu, Beyt-j Atik´in gölgesinde, felâkete uğrayan kimse gibi kendini yerden yere atarken, hasta kimse gibi ağlarken ve çaresiz kalanın dua ettiği gibi dua ederken gördü.

Tavus onun, ağlamasını kesmesini ve duasını bitirmesini beklemeye başladı. Ağlamasını kesip duasını bitirdikten sonra ona doğru ilerleyip şöyle dedi:

«Ey Resûlüllah´ın [s.a.v.) torunu! Seni o halde gördüm. Halbuki senin, kendini korkudan emin kılacağını zannettiğim üç faziletin var».

Zeynulabidîn sordu: «Tavus! Peki nedir bunlar?»

Tavus şöyle cevap verdi: «Bunlardan, birisi; senin Resûlüllah´ın (s.a.v.) torunu olmandır.

İkincisi: Dedenin sana şefaatidir. Üçüncüsü: Allah´ın rahmetidir...»

Zeynulabidîn şu cevabı verdi: «Tavus! Resûiüilah´ın (s.a.v) soyundan olmam, Azız ve Celîl olan Allah´ın şu sözünü duyduktan sonra beni emin kılmaz.

«Sûr´a üflendiği zaman, o gün, aralarındaki soy yakınlığı fayda

vermez». (El-Müminun, 101.)

«Dedemin bana şefaatına gelince, Allah´ın şu sözü ne yücedir...»

«Onlar Allah´ın hoşnut olduğu kimseden başkasına şefaat edemezler». (EI-Enbiya, 28).

Allah Taâlâ´mn rahmetine gelince, o şöyle buyurmaktadır. «Doğrusu, Allah´ın rahmeti iyi davrananlara yakındır». (El-A´raf,56.)

Takva, Zeynulabidîn´e Allah´ın verdiği haslet, fazilet, asalet ve hilmi yağdırabildiği kadar yağdırdı...

Tarih kitapları onun şahane haberleriyle süslenmiş, sayfaları onun asîl davranışlarıyla parlamıştır.

Bunlardan birini el-Hasen İbnu´I-Hasen anlatmaktadır:

«Benimle amcamın oğlu Zeynulabidîn arasında bir anlaşmazlık oldu. Arkadaşlarıyla birlikte mesciddeyken onun yanına gittim.

Ona söylemedik hiçbir şey bırakmadım. O ise susuyor, konuşmu-yordu,..

Daha sonra yanından ayrıldım...

Gece olunca birisi kapıyı çalıyordu. Kim olduğunu öğrenmek için kalkıp kapıya gittim.

Gördüm ki; kapıyı çalan ZeynuSabidîn´di... Bana yaptıklarımın karşılığını vermek için geldiğinden hiç şüphem yoktu...

Fakat şöyle dedi: «Kardeşim! Bana söylediklerin doğruysa Allah beni affetsin.

Şayet doğru değilse, Allah seni affetsin...»

Daha sonra bana seîârn verip gitti...

Ona yetişip şöyle dedim. «Vallahi, senin istemediğin birşeye dönmüş olmayayım».

Nazik bir şekilde bana: «Sen bana söylediklerinde haklısın ya...»

Medine´lilerden birisi şöyle anlatır:

«Zenulabidîn mescîdden çıkıyordu. Onun peşine düştüm. Ona sövüp saymaya başladım. Bunu neden yaptığımı da bilmiyordum. Beni yakalamak için halk bana doğru koşmaya başladı.

Eğer beni yakalasalardı-ancak linç edildikten sonra kurtulabilir-

O halka dönüp: «Adamı bırakın» dedi. Halk beni yakalamaktan vazgeçti.

Benim korku ve telâşımı görünce, güzel yüzüyle bana doğru gelip beni sakinleştirmeye başladı. Daha sonra:

«Bana bildiğin şeyler sebebiyle sövdün. Bizim, senin bilmediğin halimiz daha büyüktür».

Daha sonra şunu ilâve etti:

«Senin, yardımda bulunabileceğimiz bir ihtiyacın var mı´

Ondan utanıp hiçbirşey demedim...

Utandığımı görünce, üzerindeki kisasmı (elbisesini) benim üstüme attı ve bana bin dirhem verilmesini emretti.

[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın