Abdurrahman-i Tagı (k.s) Mübarek Sohbetleri

Abdurrahmân-i Tağî (k.s) buyurdular ki:
Gavs (k.s) hz.lerine bir süre hizmet eden bir kadının oğlu vardı. Bir gün bu genç hastalandı. Gencin annesi Gavs (k.s) hz.lerine himmet için geldi. Gavs (k.s) hz.leri:
-Hasta şifa bulmaz. dedi. Kadın tekrar ısrar etti. Gavs (k.s) eceli gelmiş şifa bulmaz dediyse de, hastanın annesi ısrarında o dereceye vardı ki ağlayarak yalvarıyordu. Gavs (k.s) hz.leri dayanamadı, hastanın bulunduğu yere gitti. Biz de gittik. Gavs (k.s) hz.leri sararıp solmaya başladı. Meğer hastanın ruhuyla kendi ruhunu değişmiş, hastanın ruhuna bedel kendi ruhunu vermiş. Zira Gavs (k.s) hz.leri :
-Ölüm meleği geldi. Ruh almadan dönmez, demişti. Çok geçmeden odun taşıyan Salih ismindeki bir sofi geldi. Sûfi Salih, Gavs (k.s) hz.lerinin kendi ruhunu çocuğun ruhu yerine tercih ettiğini anlayınca hemen sırtındaki otunu bırakarak,
-Görmüyor musunuz? Gavs (k.s) ne durumdadır. Ya Gavsım ruhum sana feda olsun, diyerek Gavs´ın yanına koştu. Ruhunu Gavs´a bedel olarak verdi. Gavs ve hasta çocuk iyileştiler. Zira Salih, ruhunu bedel olarak vermişti.

Aşağıdaki kıssaları,1296 senesinde şeriata teşvik hususunda Gavs (k.s)´dan nakletmiştir.
-Gavs (k.s) hz.leri: Benden alimlerin hallerinden sordu ve buyurdu ki:
-Maksat şeriata mutabık istikametin gerçekleşmesidir.
Buna karşılık ben de kendilerine "tarikat şeriata bağlılık olduğuna göre şeriata Molla Muhammed Emin´den daha bağlı bir kimse yoktur" dedim. Gavs (k.s) hz.leri celâllenerek "o abdest alırken yüzünü dört defa yıkıyor" diye cevap verdiler.
-Gavs (k.s) hz.leri Gayda´da bulundukları sırada, Bana Molla Abdullah ile Molla Hüseyin´in durumlarını sorunca kendilerine Molla Abdullah´dan bahsedip övdüm. Molla Hüseyin´den bahsederken, o şeriate yönelmiştir deyince,
-İyi ya, maksat istikametin gerçekleşmesidir" buyurdular.
-Yine bir gün Gayda´da Molla Abdurrahman Melâkendî abdest almak için gittiği havuzun başında elleri ve yüzü açık vaziyette temizlik yapan bir kadının suda aksini gördüğünü üzülerek bahsetti. Bana, bu olayı Gavs´a aktarmamı istedi. Ben de Gavs (k.s) hz.lerine aktardığımda Gavs (k.s) hz.leri şiddetle karşı çıktı ve ve celallenerek, dedi:
-Sen bilmiyor musun bu durum avam içindir, sen alimsin, senin için mahsurludur. Bakılması gerekli olmayan yerlere gözlerini salıverme.
Bir molla yüce tekkeye kadınların gelip gittiğine dair ileri geri konuşmuştu. Bu duruma ben sebeb olmuştum. Bunun üzerine dedim ki;
-Kadınlarla birarada mecburen bulunmak zorunda kaldığımızı bununla beraber o kadınlardan kaçındığımızı, yüzlerini görmediğimize talakla yemin ederim. Gavs (k.s) hz.leri bu sözlerimi duyunca Emir´in evinde duruma göre cevap vermenin iyi olmadığını belirtip dedi ki: Hal ile cevap vermek makbul değildir. Makbul olan cevap şeriate muvafık olmasıdır.
-Gavs (k.s) hz.leri, bir köye irşada gitmişti. Camiye geçip oturdu. Köylüler ziyaretine geldiler. Nevar ki gelen sol ayağı ile camiye giriyordu. Yalnız bir sûfi sağ ayağıyla girdi. Bunun üzerine Gavs (k.s) hz.leri "Müridlik nerede siz nerede. Mürid ancak sağ ayağıyla camiye giren bu sûfidir" deyip gülümseyerek o sûfiye sohbet etti.
Gavs (k.s) hz.leri; Bâcuri´nin rivayetine çok değer verirdi. Bir keresinde sûfilerden biri İstanbul´dan bir kitabı getirdi. Gavs (ks) hz.leri bu kitabı bana vererek incelememi emretti. Kitabı okurken şöyle bir ibare gördüm." Maşukundan duygularını gizleyerek ve bakmaktan bile çekinerek ölen kimse şehit gibidir." Bu sözleri Gavs (k.s) hz.lerine gösterdim, mübarek bakıp okudu. Bir süre sonra Molla Muhammed heyacan içinde yanıma gelerek dedi: Gavs (ks) hz.leri söyledi ki sana verdiği kitapta "Aşkın şartının gizlemek ve iffet olduğu" yazıyormuş.
Bir gece Emirin evinde Gavs (k.s) hz.leri ile beraber oturuyorduk. Bir ara dışarı çıktı. Bir süre sonra Gavs (k.s) hz.leri heybetli bir şekilde içeri girip oturdular ve bana:
-Oğlum Hamza´yı çağırın, buyurdular. Gavs (k.s) Hamza´ya çok kızmıştı. Ben ricada bulundum, bana da kızarak kabul etmediler. Oğlunu ve damadını da bu hususta reddettiler. Daha sonra hizmetçisi Molla Salih geldi. Efendim dedi: “Neredeyse korkudan ruhumuz çıkacak, siz Muhammedî meşrebdensiniz. Şefkat ve merhamet zat-ı âlilerinizin vasfıdır. Nedir bu haliniz, sizi celallendiren nedir dediler.” Bunun üzerine Gavs (k.s) hz.leri:
-Beni yanlış anlamayın. Zira oğlum Hamza´nın dam üstünde bir kadınla konuştuğunu tesbit ettim. Bu durum hemen araştırıldı ve şahitler getirildi. Hamza´nın konuştuğu kadın, kendi öz teyzesi olduğuna şehadet edilince Gavs (k.s) hz.lerinin kalbi sükûnet buldu ve celâli geçti. Bize tövbe ettirdi ve "Benden izinsiz hiç bir iş yapmaym"dediler.Oğlu Şeyh Bahauddîn,
-Sen yanımızda olmadığın zaman sana nasıl başvuracağız? diye sordu. Gavs (k.s) hz.leri de bu soruya karşılık, “şeriate müracaat edin şeriate uygun olanı yapın."dedi.
Bir gün Mevlâna Seyyid Tâhâ (k.s) hz.leri, Gavs (k.s) hz.lerine bir mektup yolladı. Mektupta şöyle diyordu:
-Eğer müridde şeyhine karşı tam bir ihlâs ve muhabbet üzere mütabaatla bağlılık mevcutsa müridin hiç bir hali olması gerekmez. Bu vasıflarda bir noksanlık mevcutsa, ondaki hâlle “Allah (C.C) korusun” istidraca düşmesinden korkulur.
Gavs (k.s)hz.leri bu mektubu Nefahâtü´l-Üns´ün Alaaddin Atlar başlıklı bölümün üstüne iliştirdi. Bilâhere bir müddet bu mektubu sohbetin giriş mevzuu yaptılar.
Yine bir gün Molla Abdülgaffâr-ı Kalî tekkeye geldi. Kendisiyle bir müzakerede bulunmuştum. Bilâhere aramızda geçen müzakereyi Gavs (k.s) hz.lerine arzettiğimde, bana şunları söyledi.
-Git ona şöyle söyle; gel de şeriatı burada oku. Sen şeriatın sadece zahirî tarafını okudun, şimdi de manevî tarafını oku. Senin anladığın şeriat gözün harama bakmasını yasaklarken, benim okuduğum şeriat ise kalbin bakmasını da men ediyor" Bir başka seferde:
-Sen şeriatın zahir kısmını okudun, fakat bana özünü sor" dememi emretti.
Yine bir gün Gavs (k.s) hz.leri; Molla Yusuf´un "Şeriatle amel eden, şeriatı uygulayan, tatbik eden kişi velidir" şeklindeki sözünü naklattikten sonra dedi ki:
-Molla Yusuf bir noktasını ihmal etmiş, zira fena mertebesine ulaşmış bir Şeyh´in sohbetinden, terbiyesinden geçmeksizin şeriatın özüne vakıf olmak mümkün değil.
Yine bir gün Gavs (k.s) hz.lerine şöyle bir soru yönelttim:
-Niçin zahir ulemanın içtihadlarına ihtiyaç duyuluyor? Her meselede fena mertebesine ulaşmış şeyhe başvurmak kafi değil midir?
Bu soruyu sormamdaki maksadım şuydu.(Ona olan bağlılığım o dereceye çıkmıştı ki, Onun şeriate muhalif hiç bir söz söylemeyeceğine inanıyordum.)Soruma şöyle cevap verdiler.
-Bu ihtiyacın sebebi şudur: Alim kendisi fasık, günahkar bile olsa sözü ve içtihadı ilme dayanır. Fakat şeyhin sözü hâle dayanır. Durum böyle olunca alimin sözü daha hayırlıdır ve mesnedlidir. buyurdular.
Yine bir gün Gavs (k.s) hz.leri Kulat´dayken bize istiğfar emretmişti. Kendilerine"emretmiş olduğunuz istiğfardan maksad Nakşibendî istiğfarı mı yoksa şer´i istiğfar mıdır?” diye sormuştum. Bana hayretle dedi:
-İkisi arasında ne fark vardır ki? Kendilerine dedim:
-Kanatime Nakşibendî istiğfarı kulun Allah´a muhtaç olduğunu arzetmesi, O´na iltica etmesi, kalbi ile yakarıp niyaz etmesi, zahiren istiğfar ise “estağfirullah” demekten ibarettir. Bunun üzerine şöyle buyurdular:
-Esas maksud; niyaz, istiğfar ve ilticadır. Fakat şeriat, kalbî ve hâlî olan bu duyguları açıkça lisanen söz halinde ifade edilmesini uygun görmüştür. Lisanen bu sözleri söylemek mutlaka gereklidir. Sözle manayı birleştirebilene ne âlâ, aksi halde sözle söylemek de kifayet eder.
Mevlânâ Seyyid Tâhâ (k.s) hz.terinin kardeşi Seyyid Salih tarafından zikirle ilgili bir tavsiye gelmişti. Bunun üzerine Gavs (k.s) hz.leri namazlardan önce kamet getirilmeden on defa"Süb-hanallah", on defa"Elhamdülillâh", on defa"Lâilâheillallah"on defa "Allahü Ekber", on defa da "Estağfirullar" dememizi istemişti.
Bu durum halk arasında duyulunca söz konusu zikir yaygınlık kazanıp her tarafta uygulanır oldu. Bu zikir Şeyh Mevlânâ Halid´in (k.s) halifesi olan Şeyh Halid Cezerîye kadar ulaşınca, o mübarek Gavs (k.s) hz.lerine bir mektup yazdı. Mektup bize geldi. Mektubunda şöyle diyordu:
"Gavs (k.s) hz.lerinin adı geçen zikirlerin onar kere söylenmesindeki emrini anlayamadım. Oysa bu hususta şer’i bir delil yoktur "diyordu.
Bu büyük Nakşî şeyhinin, müdekkîk, müzakere ve ilim sahibi adamın mektubu geldiğinde Gavs (k.s) yeni bir emir vermedi. Yani ne çekilsin ne de çekilmesin demedi. Halid-i Şirvânî´nin gelmesini bekledi. Bu bekleyişi ihtiyaten idi. Nitekim Halid-i Şirvanî geldiğinde kendisine bu husus soruldu. Bu zat, bu hususta hiç bir şer’i delilin bulunmadığını söyledi. Bunun üzerine Gavs (k.s) hz.leri önceki verdiği emri geri aldı ve bu zikri bize yasak etti. Zira iki alimin ittifakla fetva vermeleri yeterliydi.
Bunun yanında eskiden beri köylerde şöyle bir âdet vardı. Ramazan-ı şerif ve Kurban Bayramı´ndan önceki gecelerde Rahman süresi okunurken hep bir ağızdan tekbir getirildi. Gavs (k.s) hz.lerine bu husustaki görüşünü sorduğumuzda bize şöyle dedi:
"Bu hususta hiç bir şey diyemem. Lâkin şer´î bir delil bulunana kadar benimseyemem." buyurdular. Bu sözünden biz anladık ki bu hususta şer´î bir delil aramamız icabediyor. Hemen Siirt müftüsüne haber gönderdik. Gelen fetvayı Gavs (k.s) hz.lerine vermek üzere cebime koymuştum. Fakat ben fetvayı kendilerine vermeden önce, aynı konuyu Gavs (k.s) hz.leri Şeyh Halid´e sordular. Şeyh Halid bu âdetin şeriatte yeri yoktur deyince ben de Gavs (k.s) hz.leri mesele aydınlanıncaya kadar bu adete uymamızı men ettiler. ...
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın